Saturday 25 February 2012

"မွတ္ဥာဏ္ထဲကနတ္ဆိုး"


        ရန္ကုန္ျမို့ၾကီးဟာတစ္ခ်ိန္က ဒုတိယကမၻာစစ္ျမင္ကြင္းတစ္ခုလိုပဲ ေျခာက္ကပ္လို့ေနတယ္။ ဟုိနား ဒီနားမွာမီးခိုးကတစ္လူလူနဲ့ ျပိုက်ေနတဲ့အုတ္နံရံေတြကို ကားျပတင္းေပါက္ကေန ရိပ္ရိပ္ျမင္ေနရတယ္။
လာရာလမ္းတစ္ေလ်ွာက္လူသူမေတြ့ မိမ္ိတို့စီးလာတဲ့ကားတစ္စီးမွ က်န္တာေတြကရပ္တန့္လို့ေနတယ္။
‘ဟေရာင္ ရဲေခာင္…ငါနားမလည္ဘူးကြာ ဘာလို့ဒီလိုရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားတာလဲ… ငါသြားလုိက္တာ မွဘယ္ေလာက္မွ မရွိေသးဘူး’ အေဝးဆံုးတစ္ေနရာက အဓိပၸာယ္ေဖာ္လို့မရတဲ့ အရာတစ္ခုကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္တယ္။
        ‘ေအကြာ..မင္းျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ ဟေရာင္ေရ ငါလည္းမနက္နိုးလာမွမင္းကိုလာေခါ္မယ္ဆိုျပီး
အိမ္ေအာက္ကိုဆင္းလာမွ ဒီျမင္ကြင္းေတြကို စေတြ့တာပဲ’ ရဲေခါင္ ကားေလးေျဖးေျဖးေမာင္းလာရင္း ဆို့နင့္ေနတဲ့အသံေလး နဲ့ျပန္ေျဖတယ္။
‘ဟာ ..ဒါဆိုမင္း ဘာမွမသိလိုက္ဘူးေပါ့ ဒီေလာက္ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္တာကို… မင္းကြာငါအေကာင္းေမးတာပါကြ မေနာက္စမ္းပါနဲ့’ အံ့ျသတစ္ဝက္နဲ့ ယုတၱိရွိမဲ့အေျဖကို ေမ်ွာ္ေနမိတယ္။
‘ဟာ… ငါေနာက္စရာလားကြ ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေန ငါရုပ္ကိုလည္းၾကည့္အံုး မ်က္ရည္ေတာင္က်ခ်င္ခ်င္ …ငါမင္းထက္ေတာင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနရံုမက လန့္ပါလန့္ေနတယ္ကြာ.. ငါဘာလို့ေနာက္ရမွာ လဲကြာ’  ရဲေခါင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျပန္ျငီးျပတယ္။
‘ငါေတာ့လန့္ေနျပီ တကယ္ပဲ…. ဒါမွန္းသိရင္ ကိုယ္ဟာကိုေတာင္ၾကီးမွာပဲေနပါတယ္ကြာ…’ ေဘးမွာရွိေနတဲ့ စိုးေက်ာ္က ထပ္ညီးတယ္။ ဒီေကာင့္ရုပ္ကေတာ့ တကယ္လန့္ေနတဲ့ရုပ္။ကိုယ္လည္းၾကက္သီးနဲနဲျဖန္းေနျပီ။

‘ရဲေခါင္ မင္းဘယ္ကိုေမာင္းေနတာလဲ ဟေရာင္’ ကုန္းေက်ာ္တံတားေလးတစ္ခုရဲ့ အဆင္းနားေရာက္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေမးလိုက္တယ္။
‘ရန္ကုန္ေဆးရံုးၾကီးကို သြားၾကည့္မလားလို့…. အဲမွာဘယ္လိုေတြျဖစ္ေနလည္းသြားၾကည့္ရေအာင္’
ကၽြန္ေတာ္ရင္နီးေနတဲ့လမ္းေတြလဲမဟုတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးဆုိတာ ကိုယ္နဲ့သိပ္မစိမ္း တဲ့ေနရာပါ။ ဒီေကာင္ဘယ္ကေနေမာင္းေနတာလဲ စဥ္းစားမရဘူး။

‘ေရွ့နားဆိုေရာက္ျပီကြ’ ညာဖက္ကိုစတီယာရင္လွည့္ရင္း ရဲေခာင္လွမ္းေျပာေနတယ္။ ဘာလြဲေနလည္းမ သိဘူးတစ္ခုခုကေတာ့ အၾကီးအက်ယ္လြဲေနျပီ။
ျခံဝင္းက်ယ္ၾကီးထဲကို ခ်ိုးေကြ့ဝင္သြားေတာ့ ကိုယ္သိတဲ့ေဆးရံုၾကီးထက္ လံုးဝကိုေဟာင္းနြမ္းေနတဲ့ အေဆာက္အဦးၾကီးတစ္ခု။ ဒါေဆးရံုၾကီး။ ဟာ…

‘လာအျမန္တက္ရေအာင္’ ရဲေခါင္က ေလာေနတယ္။ ဘယ္လိုေရာက္သြားမွန္းမသိပဲကို အေပါ္ထပ္ဖက္ကို
ေရာက္သြားတယ္။ ဟာ… ေဆးရံုေကာ္ရစ္တာတစ္ခုလံုးမွာ လူေသေတြဆိုတာ လံုးဝျမင္ရက္စရာမရွိဘူး။ အသက္ရွင္ေနတဲ့လူေတြကလည္း လူေသေတြၾကားမွာငုတ္တုတ္ၾကီးထိုင္လို့… ဟိုခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ
ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ဂ်ူတီကုတ္နဲ့ အေျပးအလြွား။ ဘာေတြျဖစ္လို့ ဘယ္သူ့ကိုေမးရမွန္းလည္းမသိနိုင္ မေတြးနိုင္ေတာ့ဘူး။

ခပ္တုတ္တုတ္ပဲ ေနာက္တစ္ထပ္ကိုတက္ၾကည့္တယ္။ ဟာ…ဒီမွာက်ဘယ္သူမွ မရွိဘူး…တစ္ေယာက္ ဆိုတစ္ေယာက္မွကို မရွိဘူး။ တစ္လွမ္းျခင္း တစ္ေရြ့ေရြ့ျခင္းနဲ့ တစ္ေယာက္တစ္ေလမ်ားေတြ့ေလ
မလားဆို မ်က္စိေထာက္ေထာက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ျပတင္းေပါက္တစ္ခုနားအေရာက္ အျပင္ကိုတစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ အမယ္…ေက်ာ္မင္း..

        ဒီေကာင္ဘာလာလုပ္တာလဲ စိတ္ထဲမွာအရင္စပ္စုလိုက္တယ္။ ျပီးမွ လွမ္းျပီးေအာ္ေခာ္လိုက္ေတာ့။
‘ဟာ ..ငေမာင္ မင္းအဲမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ’ တဲ့
‘တက္တာတက္လာစမ္းပါဗ်ာ’ ကၽြန္ေတာ္လည္း အသံျပဲနဲ့ ေဆာ္ၾသလိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာဘူး ဘဲၾကီးေရာက္လာတယ္။ အနားေတာင္မေရာက္ေသးဘူး
‘ဟာ ေက်ာ္မင္း..ဘယ္လိုေတြျဖစ္တာလည္းကြာ’ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ေဇာနဲ့လွမ္းေမးလိုက္တယ္။
‘မသိဘူး ဟေရာင္ေရ… ငါခုနေလးမွအိပ္ရာထတာ.. ထံုစံအတိုင္းေလညင္းေလးခံမယ္ဆိုျပီး ဝရံတာ အျပင္ထြက္မွ ငါေနာက္ျပန္ေတာင္လဲသြားတယ္.. ရုတ္တရက္လွန့္သြားတာ..ဘာျဖစ္မွန္းကိုမသိတာ
မေန့ညထိအေကာင္းၾကီးဟ… လံုးဝကိုေျဗာင္းဆန္ေနတာကြာ အခုေတာ့’  ေသေရာ ဘယ္သူမွဘာမွ မသိလိုက္ဘူး..ျမို့ၾကီးတစ္ခုလံုးက ျပာက်လုနီးနီး.. ဟာ ဘာေတြတုန္း…

‘အိမ္ငွားဘိုးေတာ္ ေစာင့္ေနေလာက္ျပီထင္တယ္ ငေမာင္..ေရြ့ရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္..’ ဘယ္ကေနေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့ စိုးေက်ာ္က လာတန့္လန့္ လိုက္တယ္။

‘ေအ..လစ္ရင္လဲ လစ္တာေပါ့ကြာ..ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းကုိ မသိတာ’ ကၽြန္ေတာ ္တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း သံုးေယာက္သားေအာက္ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။  
‘ဟုိေကာင္ ရဲေခါင္ေရာ… မျပန္ေသးဘူးလား…ဒီေကာင္ဘယ္ေပ်ာက္သြားလညး္မသိဘူး’ ဟုိနားဒီနားက်ီးကန္းေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း ေမးေနမိေသးတယ္။
‘ဒီေကာင္ေနအံုးမယ္ထင္တယ္…ဟုိမွာေနာက္က်ေနလိမ့္မယ္…ငါကားပါေနတာပဲ အဲကိုအရင္သြားျပီးမွ ဖုန္းျပန္ေခာ္လိုက္တာေပါ့ကြာ’ ေက်ာ္မင္းက အၾကံေပးတယ္။ အဲလိုနဲ့ ဘိုးေတာ္နဲ့ခ်ိန္းထားတဲ့အတိုင္း ငွားမယ့္အိမ္ဆီကိုေရာက္သြားတယ္။ စကားေတြေတာင္ဘာမွမေျပာရေသးဘူးအဖိုးၾကီးက သာ့ကိုလွမ္းေပး
ရင္း   ‘င့ါတူတို့ေနရံုပဲ ဘာမွလိုေလေသးမရွိေစရဘူး…ေရာ့တဲ့’.. ျပီးေတာ့ကုန္းကုန္းေလးလမ္းေလ်ွာက္ထြက္
သြားတယ္။ ဟာ..ဘာေတြမွန္းကိုမသိတာေဟ့… အခုေမာင္းလာတဲ့လမ္းေတြကိုလည္း တစ္ခါမွမျမင္ဖူးဘူး.. စိုးေက်ာ္ကေသာ့ယူျပီး အေပါ္ထပ္ကုိ ဒိုးျပီ။

‘ေအာ္ ငါ့တူ ညက်ရင္ မင္းတို့အိပ္ခန္းျပတင္းေပာက္ကေန တုတ္ေလးတစ္ေခ်ာင္း ေျဖးေျဖးျခင္း အေပါ္ ကို ေရြ့တက္လာရင္သြားမကိုင္မိေစနဲ့ေနာ္…မင္းရဲ့ဝိညာဥ္နုတ္သြားလိမ့္မယ္တဲ့’ ျခံတခါးနားေလာက္
ေရာက္ေနတဲ့ေနရာကေန အဖိုးၾကီးလွမ္းသတိေပးတယ္။ ဒီပဂၢိုလ္အေတာ္ေနာက္တာပဲလို့ေတာင္ စိတ္ထဲက  သတ္မွတ္ရင္း ျပံုးျပီးလက္ျပနွုတ္ဆက္လိုက္တယ္။

        အခုမွအေပါ္ကိုေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့ အိမ္ရဲ့အေပာ္ထပ္က ထရံနဲ့ပဲ။ ျပီးေတာ့ ျပတင္းေပါက္တစ္ခု။ တခ်က္ေတာ့ေတြေဝသြားမိတယ္။
        ခရီးလည္းပန္းျပီ နားအံုးမွပါေလ ဆိုျပီး အေပါ္ထပ္ကိုေလွကားေလးအတိုင္းတက္လာလုိက္တယ္။ အခန္းေလးကတစ္ခန္းထဲ။ ဟုိနွစ္ေကာင္က ေဆးလိပ္ေလးကိုယ္ဆီနဲ့ ဘာေတြအာလူးဖုတ္ေနမွန္းမသိ။ အမယ္… ပထမဆံုးသတိထားလိုက္မိတာ ကြန္ျပူတာေလးတစ္လံုး… အသင့္ခင္းထားေပးတဲ့ အိပ္ရာေတြ ရဲ့ေျခရင္းေလးနားမွာ။ ဟာ…အိပ္ရမွာကျပတင္းေပါက္ရဲ့ေဘးနားေလးမွာဘဲ။ အင္း…ဘာေၾကာက္
စရာရွိတုန္း..သရဲသဘက္ငါမွ မယံုတာ..တခါမွလည္းကိုယ္တိုင္မေတြ့ဖူး မၾကားဖူးတာကို ဆိုျပီး စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ရာေပါ္ကိုခဏေလာက္ေၾကာခင္းလိုက္တယ္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္စဥ္းစား
ေနၾကည့္တယ္။ ဆက္စပ္လို့လည္းမရ။

           ကြန္ပ်ူတာေလးဖြင့္ၾကည့္အံုးမွဆိုျပီး ပါဝါအြန္လိုက္တယ္။ ခဏေလာက္ေစာင့္ေတာ့ ဝင္းဒိုး
တက္လာတယ္။ ဂ်ီေတာ့ေတြ့ေတာ့ ဝင္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဘယ္သူဘယ္ဝါေတြမွန္းမသိဘူး ရီကြက္လုပ္ ထားတာေတြအမ်ားၾကီးပဲ။ အက္ဆက္လုပ္လိုက္ျပီးသိပ္မၾကာဘူး သူတို့က ဟိုင္းေတြ ဟယ္လိုေတြလုပ္ ၾကတယ္။ ၅ေယာက္ေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။ စကားေကာင္းေတြေျပာေန ရင္းနဲ့ မ်က္စိေညာင္းလာလို့ အျပင္ဖက္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့မိုးစုန္းစုန္းခ်ုပ္ေနျပီ။ ဟိုက္… ဟုိေကာင္ေတြကို သတိရလို့လွမ္းၾကည့္ လုိက္ေတာ့ တစ္ေယာက္မွတုတ္တုတ္မလွုပ္ဘူး။ အခန့္သားေလးအိပ္ေနၾကတယ္။ ဘယ္ကဘယ္လို အခ်ိန္ေတြကုန္မွန္းမသိလိုက္ဘူး။

       ကြန္ပ်ူတာစခရင္ေပာ္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုနကခ်က္ေနတဲ့ေဘာ္ဒါအသစ္ေတြရဲ့ ပရုိဖိုင္းပံုေတြ က အဆန္းေတြ။ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဲဒါသူတို့ ပံုေတြလို့ျပန္ေျပာတယ္။ ဒီေန့ရက္ရက္စက္စက္ကို ထူးဆန္းေနျပီလို့ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒီေကာင္ေတြနဲ့ဆက္ခ်က္ေနရင္း စခရင္ေပာ္ကို သရဲေလးေတြကေန တဲ့ပံုေတြတက္တက္လာတယ္။တီးလံုးသံေလးေတြနဲ့လွလွပပကေနၾကတာဆိုေတာ့ ေၾကာက္စရာမေကာင္းပဲ ၾကည့္လို့ေကာင္းေနတယ္။ တီးလံုးေတြကတစ္ခုထဲမဟုတ္ဘူး… တစ္ခုျပီးတစ္ခုၾကားမွ ဒီေကာင္ေတြရဲ့ ပရိုဖိုင္းပံုေတြတက္တက္လာတယ္။ ျပံုးေနရာကေန တျဖည္းျဖည္းျခင္းမဲ့လာတယ္ မ်က္နွာေလးေတြက။ ကၽြန္ေတာ္လံုးဝကိုမေၾကာက္ပဲမေနနိုင္ေတာ့ဘူး။ တကယ္အတည္ေပါက္ၾကီးေတြ!

       အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိေနတဲ့ အိပ္ခန္းတံခားအဝက ပံုမွန္ဘယ္ဘက္ကိုဆြဲဖြင့္မွပြင့္ရမဲ့အစား အခုေတာ့ညာဘက္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္းေရြ့ျပီးပြင့္လာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထေျပးျပီ…ဟုိေကာင္ေတြရွိ
တဲ့နားကို..အတင္းနိုးတယ္..အတင္းကိုလွုပ္နိုးတာ… ဒီေကာင္နွစ္ေကာင္ကလည္းလံုးဝကိုနိုးလို့မရေတာ့ဘူး။
ဟုိကတံခါးက အေတာ္ေလးကိုပြင့္ေနျပီ။ အေသြးထဲအရိုးထဲထိေၾကာက္ေနျပီ။ ရိပ္ခနဲဆိုလွမ္းေတြ့ လိုက္ေတာ့ ေဘးမွာရွိေန ျပတင္းေပါက္ဆီကိုအၾကည့္က ေရာက္သြားတယ္။ အဟုတ္ပဲ သစ္ကိုင္းေခ်ာက္ တုတ္ေလးတစ္ေခ်ာင္း!။ ျဖည္းျဖည္းျခင္းအေပာ္ကို ေရြ့တက္လာေနတယ္။ ေလာကမွာဒီထက္
ေၾကာက္ဖို့ေကာင္းတဲ့အေတြ့အၾကံုမရွိေတာ့တာေသခ်ာျပီ။ နားထဲမွာအဖိုးၾကီးေျပာခဲ့တဲ့စကားလံုးေတြ  

‘သြားမကို္င္နဲ့ မင္းရဲ့ဝိညာဥ္ကိုနုတ္သြားလိုက္မယ္’
‘သြားမကို္င္နဲ့ မင္းရဲ့ဝိညာဥ္ကိုနုတ္သြားလိုက္မယ္’

             ကၽြန္ေတာ့္လက္… ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ညာဖက္လက္… တုတ္ရွိရာကို ဆန့္ထြက္ေနတဲ့ကိုယ့္ရဲ့
ညာဖက္လက္ကိုၾကည့္ရင္း ’ငါမကိုင္ဘူးေလ’ ’ ငါမကိုင္ဘူး’ လံုးဝကို ငယ္သံပါေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ေအာ္
ေနျပီ… ဘယ္ဖက္လက္နဲ့  ေရြ့ေနတဲ့ ညာဖက္လက္ကိုအားနဲ့ မရမက အတင္းလိုက္ဆြဲ ခုခံေနမိတယ္။ ဘယ္လို မွမရေတာ့ဘူး။ ညာဖက္လက္ဖဝါးတုတ္နားကိုေရာက္လို့ ဆုပ္ကိုင္ေတာ့လုဆဲဆဲမွာပဲ

‘ငေမာင္ မကိုင္နဲ့ လံုးဝမကိုင္နဲ့ !’    အိပ္ရာက နိုးလာတဲ့ စိုးေက်ာ္က အသားကုန္ေအာ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ေက်ာ ကိုလွမ္းဆြဲတယ္။ ေနာက္က်သြားခဲ့ျပီ။

                                                                                                                     7pm
 

P.S: ေရးရင္းေတာင္ ၾကက္သီးျပန္ထိမိတဲ့ အိပ္မက္ေျခာက္တဲ့ ညတစ္ညပါ။

Saturday 4 February 2012

ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပခ်င္တဲ့ နိဗၺာန္ (၂)

            ဒီေန့အိမ္အျပင္မွာ ေနလဲမထြက္ ညို့မွိုင္းမိွုိင္းနဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က အေတာ္ကို လူ့စိတ္လန္းစန္းမွုေတြမေပးနိုင္ဘူး။ ေၾကြးက်န္ရွိေတာ့ ဆက္ေရးမယ္လို့အားခဲျပီး ဘေလာ့ထဲဝင္လာခဲ့တယ္။ေရးထားတာေတြလည္း ဘယ္သူမွထူးထူးျခားျခားလာဖတ္ တာမေတြ့ရဘူး။:) ဟုတ္ပါတယ္ေလ ကိုယ္ေရးခ်င္တာေလးေတြေရးဖို့ ေနရာေလးတစ္ခုကို ကိုယ္ပဲ တိတ္တိတ္ေလး ဖန္တီးထားတာပဲ။ ရင္းနွီးတဲ့ေဘာ္ဒါေတြေတာင္ ဒီေကာင္စာေရးစာခ်ီလုပ္ေနတာ သိရင္ ျပီတီတီနဲ့ ျဖစ္ေနအံုးမွာ။ မ်က္စိလည္လမ္းမွားျပီးေရာက္လာတဲ့ သူေတြေလာက္ပဲ 'လာလည္ပါတယ္ ခင္ဗ်' ေတြဘာေတြလုပ္သြားၾကတယ္။ အင္းေလ ကိုယ္လည္းသူမ်ားဘေေလာ့ထဲသြားရင္ ဒီလိုပဲမဟုတ္ေပဘူးလား။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္သိတာ ေတြးမိတာေလးေတြကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ့ အေကာင္းဆံုးဆက္ေရး ဖို့ေတာ့ ဖီလင္ေလးရွိေနေသးတယ္။ ကဲစလိုက္ရေအာင္...
             ဗုဒၶဟာတခ်ိန္တုန္းက စိတ္ရဲ့သေဘာသဘာဝကို အမွန္အတိုင္းျမင္ေအာင္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပေပးနိုင္တဲ့ ပုဂၢုိလ္ထူးၾကီးလို့ပဲ ကၽြန္ေတာ္ခံယူထားတယ္။ လူမွုေကာင္းက်ိုး စီးပြားေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးလမ္းျပေပးနိုင္တဲ့ ဒႆနေကာင္းေတြကိုခ်န္ရစ္ခဲ့နိုင္တဲ့ အဆင့္ျမင့္လူသားတစ္ေယာက္ ေမတၱာရွင္တစ္ပါးလို့လည္း သတ္မွတ္ထားတယ္ (ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ပါဆင္နယ္ အျမင္သာျဖစ္သျဖင့္ လြပ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲလြဲနိုင္ပါတယ္)။ ျပီးေတာ့ဗုဒၶဟာအေလးနက္ဆံုးေတြးေခါ္ ရွင္တစ္ေယာက္ ေလာကရဲ့အမွန္တရားေတြကို ရွာေဖြေတြ့ရွိခဲ့တဲ့ အသိဥာဏ္ ေဝဖန္ပိုင္းျခားနိုင္တဲ့ဥာဏ္ အလြန္ျမင့္မားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ ဒါေတြကိုဘယ္လိုၾကည့္ျပီးသတ္မွတ္သလဲဆိုရင္ သူခ်န္ ထားေပးခဲ့တဲ့ သူ့တစ္သက္ၾကိုးစားအားထုတ္မွုေတြရဲ့ ရလဒ္ျဖစ္တဲ့ စစ္မွန္နက္နဲျပီး လက္ေတြ့ လည္းက်တဲ့ ဘယ္သူမဆိုလိုက္လံ အားထုတ္နိုင္တဲ့ တရားဓမၼေတြေၾကာင့္ပဲျဖစ္တယ္။ တန္ခိုးေတြ သဘာဝလြန္ ကိစၥေတြဆိုတာ ကိုေတာ့တစိတ္ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ဖို့ ခက္ေနဆဲပါ။
            
              တကယ္ေတာ့ဗုဒၶရဲ့လမ္းစဥ္ဟာ က်င့္ၾကံအားထုတ္ျခင္း ေလ့က်င့္ျခင္းသာ အဆက္မျပတ္
ဆန္းစစ္ေဝဖန္ေနျခင္းတို့သာျဖစ္တယ္။ ဘာကို စမ္းစစ္ေဝဖန္မွာလဲ ဘာကိုေလ့က်င့္ပ်ိုးေထာင္ေပးမွာ
လဲ။ ဦးေနွာက္ကိုပါ။ ေတာထဲမွာ တရားသြားအားထုတ္ခဲ့တဲ့ အမွန္ကိုရွာေဖြခဲ့တဲ့ သိဒၶတၱမင္းသားဟာ
ေအာင္ျမင္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘဝအေပါ္ကိုျမင္တဲ့အျမင္လံုးဝထူးျခားေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပာျပီ။ အစြဲအလန္း
ေတြကင္းျပီး စိတ္ကုိအသန့္ရွင္းအေအးျမဆံုး အေျခအေနကိုထားနိုင္ခဲ့ပါျပီ။ ဘယ္သူဘယ္ဝါမွ မရရွိဖူး
ေသးတဲ့ ေပ်ာ္ရြွင္ျခင္းမ်ိုး စိတ္ျငိမ္ေနျခင္းမ်ိုး သန့္ရွင္းစင္ၾကယ္ေနျခင္းမ်ိုးဆိုတဲ့ ဂုဏ္သတၱိမ်ိုးကို
အမွန္ပင္သိျမင္ရရွိခဲ့ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္မေျပာျပတတ္တဲ့ တစ္ျခားဂုဏ္သတၱိေတြ အမ်ားအျပားရွိေနပါအံုး
မယ္။ အဲေတာ့ အနွစ္ခ်ုပ္ရင္ နိဗၺာန္ဆိုေသာအရာသည္ အထြတ္အထိပ္ျဖစ္ဆံုး အေကာင္းဆံုးေသာ
'အေတြ့အၾကံု၊ ဘဝအျမင္' သာလ်ွင္ျဖစ္တယ္လို့ ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါတယ္။
            
             အဲလုိေျပာေတာ့ သိပ္လြယ္လြယ္ရနိုင္တယ္မထင္ပာေလနဲ့။ အစြဲေတြ အစြဲေတြျဖုတ္ဖို့ဆိုတာ
ေလ့က်င့္မွု အဆင့္ဆင့္ ရင့္က်က္မွု အဆင့္ဆင့္နဲ့ တျဖည္းျဖည္းျခင္းဆင္ျခင္ျမင္သိနိုင္မွာျဖစ္တယ္လို့
ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဥာဏ္မွီဖို့ ေပ်ာ့လြယ္ေပ်ာင္းလြယ္တဲ့ သေဘာထားရွိဖို့ မမွိတ္မသုန္ၾကိုးစားအားထုတ္
ေနမွုစေသာ အရည္အခ်င္းေတြကမွတဆင့္ သူသူငါငါျမင္ေနတဲ့ မွားေနတဲ့ ေလာကအျမင္ကို အေျခခံထား
တဲ့ဦးေနွာက္ဟာ အျမင္သစ္ အရည္အေသြးသစ္ေတြနဲ့ မရရွိမခံစားဖူးေသးတဲ့ ခ်မ္းသာကိုရနိုင္မွာျဖစ္တယ္။
အဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္မွာ နိဗၺာန္သည္ေသျပီးလ်ွင္ ခံစားေနရဲ့မယ့္ သိနိုင္မယ့္အေျခအေနတစ္ခုမဟုတ္
သက္ရွိေနေနတုန္းမွာသာ ျမင္သိခံစားနိုင္ျပီး ဦးေနွာက္ကို အေျခခံတယ္လို့ဆိုတာေသခ်ာသေလာက္ပာပဲ။
            
            အဘိဓမၼာမဖတ္ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စိတ္ကို ဘယ္လိုအပိုင္းပိုင္းခြဲျပီးေတာ့ ခ်ဥ္းကပ္သြားတယ္
ဆိုတဲ့ အဏုစိတ္ကို အခုခါမွာ မေျပာျပနိုင္ မစန္းစစ္ၾကည့္နိုင္ပါဘူး။ သိပၸံဘက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခ်ဥ္းကပ္
ၾကည့္နိုင္ပါမယ္ထင္ပါတယ္။ ပထမဆံုးလိုအပ္တာ ဦးေနွာက္အေၾကာင္းကို နည္္းနည္းပါးပါးသိဖို့ပါပဲ။ စိတ္ရဲ့တည္ရာဟာ ဦးေနွာက္ပဲဆိုတာကို ေဆးပညာအရေရာ စိတ္ပညာေဗဒကေရာ အမ်ားစုလက္
ခံပါတယ္။ ဥပမာေတြ နဲနဲေျပာရရင္ စိတ္ကိုေျပာင္းလဲေစနိုင္တဲ့ေဆးေတြဆိုတာ ဦးေနွာက္နဲ့ အာရံုေၾကာ
မွာသြားျပီး ပဋိဇီဝဓာတ္ျပုျခင္းေတြျဖစ္တာပါပဲ။ ေပ်ာ္ေဆး ျမူးေဆးဆိုတာေတြ ...ဒီထက္ရွင္းတာတစ္ခု
ထပ္ေျပာျပရရင္ အရက္ေသာက္တာ။ တခ်ို့လူေတြအရက္ေသာက္ျပီးရင္ ေပ်ာ္တယ္။ တခ်ို့ငိုတယ္
ေၾကကြဲတယ္ တစ္ခ်ို့စကားမ်ားလာတယ္ ၾကမ္းခ်င္ရမ္းခ်င္လာတယ္။ ဒာဟာ ကၽြန္ေတာ္ဆို့ရဲ့ ဦးေႏွာက္
ေတြမွာ နွစ္ရွည္လွမ်ားခိုေအာင္းေနတဲ့ အတိတ္က ဒဏ္ရာေတြျပန္ေပါ္လာတာျဖစ္နိုင္သလို
သာမန္ခ်ိန္မွာ သိလို့ ျဖစ္ေစ မသိလို့ျဖစ္ေစ ထိန္းခ်ုပ္ထားတဲ့အရာေတြ လြတ္က်လာတာမ်ိုးေတြ
ျဖစ္တယ္။

          စိတ္အေျပာင္းအလဲတစ္ခုဟာ ဦးေနွာက္ထဲမွာရွိတဲ့ ဦးေနွာက္ဆဲလ္ (neurons) ေတြ အခ်ိတ္
အဆက္လုပ္ၾကတာ အခ်င္းခ်င္းစကားေျပာၾကတာ ပါပဲ။ စိတ္ကူးတစ္ခုဟာ ကြန္ယက္ခ်ိတ္ဆက္မွု
တစ္ခုျဖစ္နိုင္သလို ကြန္ယက္ေတြအမ်ားၾကီးေပာင္းျပီးမွ ထြက္လာတဲ့ ရလဒ္တစ္ခုလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ဦးေနွာက္တစ္ခုမွာ Neurons ေပါင္း ၁၀၀ ဘီလီယံရွိျပီး neuron တစ္ခုခ်င္းဆီမွာ အျခား neurons
ေတြနဲ့ ခ်ိတ္ဆက္ထားမွု (synapses) ၁၀၀၀ ကေန ၁၀၀၀၀ ထိရွိနိုင္ျပီး သခ်ာၤအရဆိုရင္ ဦးေနွာက္တစ္ခု
လံုးမွာ ကြန္ယက္ခ်ိတ္ဆက္ထားနိုင္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပါင္းဟာ ၁၀ေနာက္မွာ သုညအလံုးေ၇ ၁သန္းထိ
ရွိနိုင္ပါတယ္။ ပညာရွင္ေတြအဆိုအရ စၾကဝဠာၾကီးတစ္ခုလံုးမွာရွိတဲ့ အမွုန္ (particles) ပမာဏစုစုေပါင္း
ဟာ ၁၀ေနာက္မွာ သုညအလံုးေရ ၈၀ လို့ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုဆို ၃ေပာင္ေလာက္သာေလးတဲ့ ဒီဦးေႏွာက္ မွာစီဆင္းျဖစ္ေပါ္နိုင္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပါင္းဟာ စၾကာဝဠာမွာရွိတဲ့ အမွုန္အေရအတြက္အားလံုးထက္
အဆေပါင္းမ်ားစြာပိုမ်ားေနပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီလ်ွပ္စီးလမ္းေၾကာင္းေတြဟာ စကၠန့္နဲ့အမ်ွ အသက္
ရွိေနတေရြ့ မရပ္မနားျဖစ္ပ်က္ စီးဆင္းေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္ကူးေပာင္း ခံစားခ်က္ေပာင္း အေတြးေပါင္း
မ်ားစြားဟာ ေပါ္လိုက္ေပ်ာက္လိုက္ျဖစ္ေနတာျပီး အစိုးမရနိုင္ေအာင္ျဖစ္ရပါတယ္။

           သိစိတ္တစ္ခုျဖစ္လာဖို့ တိက်တဲ့လ်ွပ္စစ္စီးေၾကာင္းေတြျဖစ္လာဖို့ကို သိျပီးသားေတြျဖစ္တဲ့အတိုင္း
ဒြာရေျခာက္ေပါက္မွာ အေျခခံပါတယ္။ သၾကားစားျပီးခ်ိုတယ္ဆိုတာသိလိုက္ရတဲ့စိတ္၊ မိန္းမလွေလး
လမ္းေလ်ွာက္သြားတာကို ျမင္္ျပီး တက္မက္သြားတဲ့စိတ္၊ ေတလာဆြစ္ရဲ့အသံေလးကိုၾကားျပီး ရင္ခုန္
သြားတဲ့စိတ္၊ ေဖြးေဖြးဆြတ္ထားတဲ့ေရေမြးနံ့ေလးရလိုက္ျပီး သာယာသြားတဲ့စိတ္၊ အခုစာရိုက္ေနတဲ့
လက္ေခ်ာင္ေလးေတြ ကီးဘုတ္ခလုတ္ကို ထိတာသိလိုက္တဲ့စိတ္၊ မနက္တုန္းက စားထားတဲ့ ဒန္ေပါက္
ကိုျပန္ေတြးျပီး ျဖစ္လာတဲ့ ထပ္စားခ်င္တဲ့စိတ္ ဒာေတြအားလံုးဟာ လ်ွပ္စီးျဖစ္စဥ္ေတြလို့ ျမင္ၾကည့္နိုင္ပါ
တယ္။ တကယ္လည္းကိုယ္ဘာမွ လိုက္မထိန္းခ်ုပ္နိုင္ပါဘူး။ သူ့ဟာသူျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥေလးေတြကို
ကိုယ္ကသိခြင့္ရလိုက္တာပဲရွိတယ္။
           
            စိတ္ကို သိစိတ္နဲ့ မသိစိတ္ဆိုျပီး ခြဲျခားနိုင္သလို မသိစိတ္ဟာလည္း ဦးေနွာက္စက္ရံုမွာပဲ
ကုန္ထုတ္လုပ္ပါတယ္။ မသိစိတ္ရဲ့နယ္ေျမအပိုင္းအျခားဟာ သိစိတ္ထက္အမ်ားၾကီး ၾကီးမားက်ယ္
ျပန့္ပါတယ္။ သိစိတ္တိုင္းဟာ မသိစိတ္မွာ အရင္ အေျခခံျပီးမွ သိစိတ္ျဖစ္လာၾကတာပါ။ မသိစိတ္
ဘာလည္းလို့ဆိုရင္ အလိုလို ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ဦးေနွာက္လ်ွပ္စီးေၾကာင္းေတြပါပဲ။ အေပာ္မွာဆိုခဲ့
သလို မေရမတြက္နိုင္ေအာင္ အဆက္မျပတ္နိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ စီးေၾကာင္းေတြပါပဲ။ ဒီစီးေၾကာင္း
ေတြတစ္ခာျဖစ္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို့တစ္ခါလိုက္သိေနရရင္ ရူးသြားမွာေသခ်ာပါတယ္။ ဦးေနွာက္
ကုန္ထုတ္လုပ္ရံုက စမွတ္က်ပါတယ္။ အရွင္းေျပာရင္လိုအပ္တာပဲ ေပးသိပါတယ္။  ခုဒီစာကို ဖတ္ေနတဲ့
အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အဘိုးအေၾကာင္းမစဥ္းစားမိသလိုေပါ့။ ဆိုင္လည္းမဆိုင္ ေလာေလာဆယ္လည္းမလိုတဲ့ဟာ
ေတြကုိ ဦးေနွာက္က ကၽြႏ္ေတာ္တို့ကို ေပးမသိပါဘူး။

          သိစိတ္နဲ့ မသိစိတ္ဟာ ပင္လယ္ထဲက ကၽြန္းေလးတစ္ခုနဲ့တူပါတယ္။ ကၽြႏ္ေလးကေတာ့ သိစိ္တ္ေပာ့ ပင္လယ္ၾကီးကေတာ့ မသိစိတ္တို့တည္ရွိရာေပာ့။ လွိုင္းေလးလာရိုက္တုိင္း သိခြင့္ရတတ္ေပမယ့္ လွိုင္းလာမရိုက္ ဘူး ျငိမ္ေနတယ္ဆိုရင္ ဘာမွသိပ္ထူးထူးျခားျခား မခံစားရသလိုေပာ့။ ညဘက္အိပ္တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ကၽြႏ္းေလးက ေရျမုပ္ေနျပီး ဘာအသိစိတ္မွ အျဖစ္ဘူး.။ မသိစိတ္ ကေတာ့ရွိေနတာပဲ ဦးေနွာက္ကေတာ့ တစ္ေန့တာ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေသခ်ာျပန္ျပီး အစီစဥ္က်နေအာင္ လိုအပ္သလို သူ့အလုပ္သူလုပ္ေနတာပါပဲ။ တစြန္းတစ အိပ္မက္လိုလို သိလိုက္ရေပမယ့္ နွစ္ျခိုက္အိပ္ေပ်ာ္ သြားရင္ဘာမွကို သိခြင့္မရလိုက္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္မွာတုန္း 'ငါ'.... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တစ္ခါေသဘူးတယ္။
ငယ္ငယ္က ဆိုင္ကယ္အက္စီဒင့္ျဖစ္ေတာ့ ေမ့ေဆးနဲ့ ေအာ္ပေရးရွင္းလုပ္တုန္းကပါ။ အိပ္တာနဲ့မတူပါဘူး။
ေဆးထိုးျပီး သိပ္မၾကာဘူး။ ဘာမွကို မသိေတာ့တာ။ ျပန္နိုးလာမွ ေဆးရံုက အခန္းထဲျပန္ေရာက္ေနမွန္းသိ
လိုက္တာ။ ေမ့ေနတုန္းကာလတစ္ခု လံုးဝေပ်ာက္သြားတယ္။ အသိဥာဏ္မွာ ျမူတစ္မွံုေတာင္ျပန္မေဖာ္
နိုင္ဘူး။ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ 'ငါ'...               တကယ္မွ မရွိတာ ...

             ဆက္လက္ေရးရပါအံုးမည္...
                                                                                                                   7PM

Thursday 2 February 2012

ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပခ်င္တဲ့ နိဗၺာန္ (၁)

            
           ေစာေစာထျဖစ္တယ္။ လုပ္စရာေတြလည္း အေထြအထူးမရွိေတာ့စာတစ္ပုဒ္ေလာက္ေရးမယ္လို့
အၾကံေပါ္တာနဲ့ ဘေလာ့ထဲလာခဲ့တယ္။ ၅မိနစ္ေလာက္ေခါင္္းစဥ္ေလးတစ္ခုစဥ္စားမိျပီး ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေန
တယ္။ဟုတ္ပါတယ္ ေခာင္းစဥ္ကအၾကီးၾကီးမို့ပါ။အဲေတာ့ ေသခ်ာဂရုစုိက္ေရးရေတာ့မွာဆိုေတာ့ ေကာ္ဖီေလး
တစ္ခြက္နဲ့ ဂီသြင္းရေသးတယ္။ :)
            နိဗၺာန္တဲ့။ ဘာပါလိမ့္နိဗၺာန္။တစ္သက္လံုးၾကားၾကားလာတာပဲၾကာလွျပီ။ခုထိကို ျငင္းၾကေဆြးေႏြး
ၾကနဲ့ သာမန္ဦးဇင္းေတြေတာင္ လူေတြနားလည္နိုင္ေအာင္ မေျပာျပနိုင္ဘူး။ အေၾကာင္းကေတာ့နိဗၺာန္ ကိုရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ေယာင္ၾကည့္နိုင္ဖို့အတြက္ အေကာင္းဆံုး အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြ မရွိျခင္း ပါပဲ။ ေနရာတစ္ခုလိုလို အားလံုးျပီးဆံုးခ်ုပ္ျငိမ္းျခင္းလုိလို ဘာမွမရွိျခင္းလုိလို အရာရာျပီးျပည့္စံုျခင္းလိုလို
ဆိုေနၾကေပမယ့္ သိက်ေရရာမွုမရွိလွပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေတြးသမားဆိုေတာ့ ေတာင္းတာ
ေတာင္းတေနၾကတာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားတိုင္း ဘုန္းၾကီးေတြဆုေပးေနၾကတာ ဘာမွန္းလဲမသိဘဲ
လက္ခံေနရသလိုျဖစ္ေနတယ္။ အဲ ေတာ့ ေတြးၾကည့္လိုက္ မျမင္နိုင္နိုင္လိုက္နဲ့ဘဲ တစ္သက္လံုးတုိင္ပတ္
ေနတယ္။
            မင္းက နိဗၺာန္အေၾကာင္းေရးေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဆရာၾကီးလား။ နိဗၺာန္ရျပီမို့လို့လားလို့ ရစ္ခ်င္
ၾကပါလိမ့္မယ္။ အဲေတာ့ ဆရာၾကီးလဲမဟုတ္သလို နိဗၺာန္ရဖို့ဆိုတာ ေဝလာေဝးေပာ့။ ဒာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္
ထဲထဲဝင္ဝင္စိ္တ္ဝင္စားမိတဲ့ အရာကိုလိုက္ရွာေနတာ တစြန္းတစေတာ့ရျပီလို့ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဖတ္ျပီးလက္
မခံနိုင္ေသးရင္ေတာ့ ေဝဖန္မွုေတြကို ဆီးၾကိုေနပါတယ္။ :) ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နိဗၺာန္ရဲ့
အေငြ့အသက္ေလးရဖို့ ေနရာဆံုကေနခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ေနတာပါပဲ။ ျပီးေတာ့ သာမန္လူေတြနားလည္နိုင္တဲ့
စကားလံုးေတြနဲ့ (ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တို္င္လည္း ပါဠိမသိပါ ဂါထာတစ္ပုဒ္ေတာင္ေျဖာင့္ေျဖာင့္မရ) သိပၸံဖက္
ကေန ရွင္းေအာင္ေျပာနိုင္ေအာင္ကၽြန္ေတာ္ၾကိုးစားပါမယ့္။
             အဓိကအေၾကာင္းအရာကို မေျပာခင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ့ ဗုဒၶဘာသာဘယ္လိုေရစက္ပါလာသလဲ
ဆိုတာကို အက်ဥ္းေလးေရးခ်င္ပါတယ္။ ပထမဆံုးေတာ့ မိရိုးဖလာေၾကာင့္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္မိခင္က ဘာသာတရားအေတာ္ကို ကိုင္းရွိုင္းပါတယ္။ သားၾကီးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုလည္း လိမၼာေအာင္ ဘာသာ
ေရးေဘာင္ထဲမွာ ခပ္ထားတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဘုရားထိဓားၾကည့္ဆိုတာမ်ိုးဆိုေတာ့ သိတတ္စ
အရြယ္ေလာက္ကစျပီးေတာ့ ဘုရားစင္ဖက္ေျခစင္းထားတယ္ အတုတ္ခံရျပီသာမွတ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက
မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ၃၊ ၄တန္းေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ မိသားစုထမင္းဝိုင္းမွာ ထမင္းေလးစားရင္း
စပ္စုမိတာေလးေတြျပန္သတိရတယ္ (ျပန္လိုခ်င္တယ္ဗ်ာ :( )။ ခက္တာက အေမကလည္း ဘုန္းၾကီးေတြ
ေျပာတာေလာက္ပဲသိေတာ့ တခ်ို့အခ်က္ေတြကမွားေနသလို တခ်ို့ေမးခြန္းေတြကိုလည္း သူမေျဖတတ္
ဘူး။ နည္းနည္းေလာက္ျပန္တူးဆြရရင္ -

'သားတို့ ဘာလို့လူျဖစ္တာလဲ အေမ'
'အရင္ဘဝက ေကာင္းတာေတြ လုပ္ခဲ့လို့ေပါ့'
'လူဘယ္က စျဖစ္လာတာလဲအေမ'
'ဘုရားက အဲလိိုေမးခြန္းကို မေျဖခဲ့ဖူး သား' 'အဓိက ကေတာ့ သာသနာရွိေနတုန္း နိဗၺာန္ကၽြတ္တမ္းဝင္
ေအာင္လုပ္ဖို့ပဲ အေရးၾကီးတယ္' 'ေနာက္ပြင့္မယ့္ အရိမိတၱယ် ဘုရားလက္ထက္မွ မက်ြတ္ေသးရင္
ကၽြတ္တမ္းဝင္ဖို့ မလြယ္ေတာ့ဘူး'
'ဟာ ..တျခားဘုရားေတြရွိေသးတာလား'
'ရွိတာေပါ့ သားရယ္.. အခု အေမတို့ ကိုးကြယ္ေနတဲ့ ေဂါတမဘုရားရွင္ေရွ့မွာ ဘုရားသံုးဆူပြင့္ခဲ့ျပီးျပီ'
'ေအာ္ သားတို့ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ဘာလို့ မက်ြတ္တာခဲ့တာလဲ မသိဘူးေနာ္'
'ပာရမီ အေရအခ်င္းမျပည့္မီလို့ေပါ့ သားရယ္ ဆိုးမိုက္ခဲ့တာေတြလည္း ရွိမွာေပါ့' 'အဲဒာေၾကာင့္သားကို
လိမၼာဖို့ ဘုရားတရားမိဘ သိဖို့ ေျပာေနရတာေပါ့'
'အဲဒီ နိဗၺာန္ကၽြတ္တမ္း တရားဆိုတာဘယ္လိုမ်ိုးလဲအေမ'
'အရာရာခ်ုပ္ျငိမ္းသြားတာေပါ့ လူထပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့ ေအးခ်မ္းသြားတဲ့ေနရာေပါ့' 'ဒါ့ေပမယ့္သား နိဗၺာန္ေရာက္ဖို့ဆိုတာ သိပ္ကိုခက္ခဲတယ္... ေတာ္ရံုၾကိုးစားမွုမ်ိုးနဲ့ မရဘူး သား'

             အေမေျပာခ်င္တာ ေနရာ တစ္ခုလို့ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိတယ္။ အဲလိုပဲ မရရင္ခက္ျပီ
လို့တဆက္ထဲ စိတ္ပူမိတယ္။ ဘယ္လိုေနရာမ်ိုးလဲ ဆိုတာကိုလည္း သိပ္သိခ်င္ခဲ့မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့
လဲဒီလိုပဲ ေက်ာင္းေတြတက္ ဟုိလုပ္ဒီလုပ္နဲ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ရွိသြားေရာ။ ေဆာ့တာစားတာနဲ့အိပ္တာ
နဲ့ ပဲၾကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။ လျပည့္လကြယ္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေလးသြားလိုက္ ဘုန္းၾကီးေပးတဲ့နိဗၺာန္ကိုပဲ
ယူျပီးျပန္လာလိုက္နဲ့။ သိပ္ကိုနက္နဲခက္ခဲတဲ့အရာတစ္ခု ကိုယ္မလွမ္းနိုင္ေသးတဲ့ေနရာတစ္ခုလို့ပဲ
ယူဆလာခဲ့တယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားရင္ နံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ဇာတ္ေတာ္ပန္းခ်ီေတြကေတာ့ အေတာ္ကို
စိတ္ဝင္တစားသြားသြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ေအးခ်မ္းမွုတစ္ခုရရျပီ ျပန္လာတယ္လို့ ခံစားမိခဲ့တယ္။ ကိုယ္ကိုယ္ကိုေတာ့ ငါဟာဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ေယာက္လို့ စိတ္ထဲမွာ ၾကိတ္ဂုဏ္ယူေနတတ္ခဲ့မိတယ္။
ေက်ာင္းမွာလဲ ဝတ္ရြတ္ဆို အျမဲလိုလိုပါျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ရြတ္တာရြတ္ခဲ့တာ အဓိပၸာယ္ေတြကို
သိပ္လည္းမသိခဲ့ မေမးျမန္းမိခဲ့ပါဘူး။

       တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝကေတာ့ အေမနဲ့လည္းေဝးသြား လျပည့္လကြယ္နဲ့လည္းေဝးသြားျပီး
လဖၻက္ရည္ဆိုင္ ဘီယာဆိုင္နဲ့ပိုနီးသြားခဲ့တယ္။ :) အမွန္ေတာ့ ကိုးတန္းဆယ္တန္းမွာေလာက္ ကတည္း
က သိပၸံကို အထူးသျဖင့္ သခ်ာၤနဲ့ ဖီးဆစ္ကို စိတ္ဝင္တစားရွိခဲ့ ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ၾကားသိထားတဲ့
ဇာတ္ေတာ္ေတြ ဘုရားေဟာဆိုတာေတြဟာ အားလံုးမွန္ပါ့မလားဆိုျပီး သံသယဝင္လာတယ္။ ၾကားထဲ
ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ေတြမွာ အထူးသျဖင့္ သၾကၤန္လည္ရတာကို မၾကိုက္တဲ့ကၽြႏ္ေတာ္ ၇ရက္ ဒုလဘခံျဖစ္ခဲ့
တယ္။ အဲဒီမွာ စနစ္တက် တရားထိုင္တာေတြကို နည္းနည္းပါးပါးလုပ္တတ္ခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္
ေတြေဟာတာကိုရွင္းတာေတြကို နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ တရားထိုင္တာ နဲနဲ
ၾကာလာရင္ ေညာင္းတာညာတာကိုေက်ာ္လာျပီဆိုရင္ ေခာင္းထဲမွာရွင္းျပီးေနလို့ေကာင္းလာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္ အဲ တာအစပဲရွိေသးတယ္ဆိုတာကို။ :) ဒီအခ်က္ကေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေရးမယ့္
အေၾကာင္းေတြမွာ ဘာလို့အဲလိုခံစားရတာလဲဆိုတာကိုေျပာတဲ့ခာလိုမွာမို့ ၾကိုလမ္းခင္းထားတာပါ။

               ခက္တာက ပါဠိအဓိပၸာယ္ေတြ။ အဲလုိစကားလံုးအဓိပၸာယ္မွတ္ရတာ ကၽြန္ေတာ္အလြန္ဖီးလ္
မလာ။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာေနတုန္းတစ္ခုမသိရွိလို့ နီးစပ္ရာဘုန္းၾကီးေမးရင္ ပာဠိညပ္ျပီး ျပန္ျပန္ရွင္တယ္။
အရွင္ဘုရား ပာဠိမပါဘဲ ျမန္မာလိုၾကီးပဲ ဝင္းကနဲျမင္ေအာင္ရွင္းျပပါဘုရားဆိုရင္ သူတို့တိုင္ပတ္ျပီပဲ။ အမွန္
တကယ္လဲ တခ်ို့စိတ္ျဖစ္စဥ္နဲ့ပတ္သက္ေနတာေတြကို ရွင္းဖို့ ျမန္မာစကားလံုးရွားေနတာရိပ္စားမိပါတယ္။ တခ်ို့ဘုန္းၾကီးေတြလည္း ရီပလိုင္းျပန္ေတာင္မလားဘူး။ တကယ္ေတာ့ သၾကၤန္တြင္းဘုန္းၾကီး
လာဝတ္တဲ့သူေတြအမ်ားအျပားဟာ ကုသိုလ္ရတယ္ဆိုလို့လာၾကတာပါ။ တရားနဲ့ ပတ္သက္လို့ကေတာ့
သိပ္စပ္စပ္စုစုမရွိလွၾကပါဘူး။ ပိုျပီးဝမ္းနဲစရာေကာင္းတာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တန္ဖိုးထားတယ္ဆိုတဲ့
ဘာသာတရားရိပ္ေအာက္မွာ မနာလိုမွုေတြ၊ ခ်စားတဲ့ကိစၥေတြကို ေတြ့သိလိုက္ရတယ္။ ဘယ္ဆရာ
ေတာ္က ဘယ္လို၊ ဘာေၾကာင့္ဒီေနရာရသြားတာ၊ ဟိုးေန့ကလာလွူတဲ့ဟာေတြ ဒီဦးဇင္းပဲ အကုန္သိမ္း
သြားတာ ျပန္ထြက္မလားေတာ့ဘူးဆိုတာေတြ။ ေအာ္ အဲဒီမွာ သံဃာေတြကို ကိုးကြယ္ရင္လည္း ၾကည့္ကိုး
ကြယ္ဖို့လိုလာျပီ၊ ေတြ့ေတြ့တိုင္းဦးခ်ဖို့ သန့္ရွင္းစင္ၾကယ္ရဲ့လားဆိုတဲ့ေမးခြန္းေတြရွိလာတယ္။ မွန္တာ
ေျပာတာဖို့ ပုတ္ခတ္တယ္မမွတ္ပါနဲ့။ ဒီထက္ဆိုးတဲ့ ကိစၥေတြရွိတယ္ဆိုတာ စာဖတ္သူေတြလဲ နားစြန္းနား
ျဖားၾကားမိမွပါ။
              ေရးရင္းနဲ့ေခ်ာ္ကုန္ျပီထင္တယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဗုဒၶလမ္းျပခဲ့တဲ့ က်င့္စဥ္ပိုင္းေတြဟာ
သိပ္ကိုတန္ဖိုးရွိတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္။ တိမ္မေယာင္နဲ့လည္း အေတာ္နက္တယ္ဆိုတာကို
သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ သံသရာဆိုတာကို ဗုဒၶတကယ္ေဟာမေဟာ ကၽြန္ေတာ္မေသခ်ာလွသလို လက္ေတြ့မွာ ျမင္နိုင္တဲ့ အေထာက္အထားေတြလဲနည္းေနပါေသးတယ္။ ေထရဝါဒ မဟာယာန ဇင္ စတဲ့
ဂိုဏ္းဂနေတြမွာ အျမင္ကြဲလြဲမွုေတြရွိေနေပမယ့္ သစၥာေလးပါးနဲ့ မဂၢင္ရွစ္ပါးကေတာ့ အားလံုးအတူတူလက္
ခံထားတဲ့အပိုင္းျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုေတြ့ရတယ္။ အဆံုးမွာကေတာ့ နိဗၺာန္ရရွိေရး အသိဥာဏ္္အလင္းပြင့္
ေရးဖို့ အေရးပဲျဖစ္တယ္။
              မယံုမရွိပါနဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အနာဂတ္ကို အစီအစဥ္ဆြဲခဲ့တဲ့ခာေတြတုန္း
က ဘုန္းၾကီးအျပီး ဝတ္လိုက္ဖို့ပာလည္း ပါတယ္။ သံသယေတြအမ်ားၾကီး မရွင္းလင္းနိုင္တဲ့ အရာေတြအ
မ်ားၾကီးရွိေနတဲ့ အမိုးတစ္ခုေအာက္ကို ဘဝနဲ့ရင္ျပီး ေျခဆံုပစ္ဝင္ဖုိ့မရဲခဲ့လို့တာ အဲဒီလမ္းကိုမေရြးခဲ့တာပါ။
တကယ္ေတာ့ ဘဝဟာ ေစ့ေစ့ေတြးၾကည့္ရင္ အနွစ္မဲ့လွတယ္လို့ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိခဲ့တယ္။ ဒီလိိုပဲ
သံသရာဆိုတာ တကယ္ရွိလို့ ရွည္လ်ားေနအံုးမယ္ဆိုရင္ နိဗၺာန္ဟာတကယ္ပဲ အဆံုးတစ္ခုဆိုရင္
အဲဒီပန္းတိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္တကယ္လိုခ်င္ပါတယ္။ ရေအာင္လည္း ဥာဏ္မွီတယ္လို့ ယံုၾကည္ခဲ့ပာတယ္။
ထူးထူးျခားျခား အေနွာင္အဖြဲ့ဘာမွ မရွိေသးေတာ့ ဒီလမ္းကိုေရြးမယ္ဆိုလည္း သိပ္ေတာ့ ျပႆနာမရွိလွ
ဘူး။ အေမကိုေတာင္ ခပ္ေနာက္ေနာက္ေျပာလိုက္ေသးတယ္  အဲလိုဆို အေမဘယ္လိုခံစားရမလဲလုိ့။
'ေကာင္းတာေပါ့ မင္းသေဘာလို့' သာသူေျပာေနေပခဲ့မယ့္ မ်က္ဝန္းထဲမွာေတာ့ နေျမာသလိုခံစားေနရ
တယ္ဆိုတာ ခုေတာင္ျပန္ျမင္ေယာင္လို့ရေနေသးတယ္။ 'မင္းအေဖအတြက္ေတာ့ မ်ိုးဆက္ေလး မက်န္
ခဲ့ေတာ့ ဘူးေပါ့ကြာ' တဲ့ လုပ္လိုက္ေသးတယ္။
            စာရွည္အံုးမွာျမင္ေယာင္ေနတဲ့ အတြက္ ဒီမွာပဲ ခဏေလာက္နားျပီး ေနာက္မွ အပိုင္း ၂ ထပ္ေရး
ရင္ပုိေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ နဲနဲဆိုျပီး မ်ားမ်ားျဖစ္သြားတယ္ :) အျမီးအေနနဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ရွုေထာင့္ ကေနေျပာမွာလဲဆိုတာကို နဲနဲေလာက္ေျပာျပခ်င္ပာတယ္။ Neurobiology, Psychology, Evolution of Intelligence, Human Evolution, Cosmology & Mind Science စတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြဖက္ ကေန ေျပာျပနိုင္ဖို့ၾကိုးစားသြားမွာပါ။

                                                                                                             7PM 
Thanks for the visit and reading my posts!!! :)