ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပခ်င္တဲ့ နိဗၺာန္ (၂)

            ဒီေန့အိမ္အျပင္မွာ ေနလဲမထြက္ ညို့မွိုင္းမိွုိင္းနဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က အေတာ္ကို လူ့စိတ္လန္းစန္းမွုေတြမေပးနိုင္ဘူး။ ေၾကြးက်န္ရွိေတာ့ ဆက္ေရးမယ္လို့အားခဲျပီး ဘေလာ့ထဲဝင္လာခဲ့တယ္။ေရးထားတာေတြလည္း ဘယ္သူမွထူးထူးျခားျခားလာဖတ္ တာမေတြ့ရဘူး။:) ဟုတ္ပါတယ္ေလ ကိုယ္ေရးခ်င္တာေလးေတြေရးဖို့ ေနရာေလးတစ္ခုကို ကိုယ္ပဲ တိတ္တိတ္ေလး ဖန္တီးထားတာပဲ။ ရင္းနွီးတဲ့ေဘာ္ဒါေတြေတာင္ ဒီေကာင္စာေရးစာခ်ီလုပ္ေနတာ သိရင္ ျပီတီတီနဲ့ ျဖစ္ေနအံုးမွာ။ မ်က္စိလည္လမ္းမွားျပီးေရာက္လာတဲ့ သူေတြေလာက္ပဲ 'လာလည္ပါတယ္ ခင္ဗ်' ေတြဘာေတြလုပ္သြားၾကတယ္။ အင္းေလ ကိုယ္လည္းသူမ်ားဘေေလာ့ထဲသြားရင္ ဒီလိုပဲမဟုတ္ေပဘူးလား။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္သိတာ ေတြးမိတာေလးေတြကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ့ အေကာင္းဆံုးဆက္ေရး ဖို့ေတာ့ ဖီလင္ေလးရွိေနေသးတယ္။ ကဲစလိုက္ရေအာင္...
             ဗုဒၶဟာတခ်ိန္တုန္းက စိတ္ရဲ့သေဘာသဘာဝကို အမွန္အတိုင္းျမင္ေအာင္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပေပးနိုင္တဲ့ ပုဂၢုိလ္ထူးၾကီးလို့ပဲ ကၽြန္ေတာ္ခံယူထားတယ္။ လူမွုေကာင္းက်ိုး စီးပြားေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးလမ္းျပေပးနိုင္တဲ့ ဒႆနေကာင္းေတြကိုခ်န္ရစ္ခဲ့နိုင္တဲ့ အဆင့္ျမင့္လူသားတစ္ေယာက္ ေမတၱာရွင္တစ္ပါးလို့လည္း သတ္မွတ္ထားတယ္ (ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ပါဆင္နယ္ အျမင္သာျဖစ္သျဖင့္ လြပ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲလြဲနိုင္ပါတယ္)။ ျပီးေတာ့ဗုဒၶဟာအေလးနက္ဆံုးေတြးေခါ္ ရွင္တစ္ေယာက္ ေလာကရဲ့အမွန္တရားေတြကို ရွာေဖြေတြ့ရွိခဲ့တဲ့ အသိဥာဏ္ ေဝဖန္ပိုင္းျခားနိုင္တဲ့ဥာဏ္ အလြန္ျမင့္မားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ ဒါေတြကိုဘယ္လိုၾကည့္ျပီးသတ္မွတ္သလဲဆိုရင္ သူခ်န္ ထားေပးခဲ့တဲ့ သူ့တစ္သက္ၾကိုးစားအားထုတ္မွုေတြရဲ့ ရလဒ္ျဖစ္တဲ့ စစ္မွန္နက္နဲျပီး လက္ေတြ့ လည္းက်တဲ့ ဘယ္သူမဆိုလိုက္လံ အားထုတ္နိုင္တဲ့ တရားဓမၼေတြေၾကာင့္ပဲျဖစ္တယ္။ တန္ခိုးေတြ သဘာဝလြန္ ကိစၥေတြဆိုတာ ကိုေတာ့တစိတ္ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ဖို့ ခက္ေနဆဲပါ။
            
              တကယ္ေတာ့ဗုဒၶရဲ့လမ္းစဥ္ဟာ က်င့္ၾကံအားထုတ္ျခင္း ေလ့က်င့္ျခင္းသာ အဆက္မျပတ္
ဆန္းစစ္ေဝဖန္ေနျခင္းတို့သာျဖစ္တယ္။ ဘာကို စမ္းစစ္ေဝဖန္မွာလဲ ဘာကိုေလ့က်င့္ပ်ိုးေထာင္ေပးမွာ
လဲ။ ဦးေနွာက္ကိုပါ။ ေတာထဲမွာ တရားသြားအားထုတ္ခဲ့တဲ့ အမွန္ကိုရွာေဖြခဲ့တဲ့ သိဒၶတၱမင္းသားဟာ
ေအာင္ျမင္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘဝအေပါ္ကိုျမင္တဲ့အျမင္လံုးဝထူးျခားေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပာျပီ။ အစြဲအလန္း
ေတြကင္းျပီး စိတ္ကုိအသန့္ရွင္းအေအးျမဆံုး အေျခအေနကိုထားနိုင္ခဲ့ပါျပီ။ ဘယ္သူဘယ္ဝါမွ မရရွိဖူး
ေသးတဲ့ ေပ်ာ္ရြွင္ျခင္းမ်ိုး စိတ္ျငိမ္ေနျခင္းမ်ိုး သန့္ရွင္းစင္ၾကယ္ေနျခင္းမ်ိုးဆိုတဲ့ ဂုဏ္သတၱိမ်ိုးကို
အမွန္ပင္သိျမင္ရရွိခဲ့ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္မေျပာျပတတ္တဲ့ တစ္ျခားဂုဏ္သတၱိေတြ အမ်ားအျပားရွိေနပါအံုး
မယ္။ အဲေတာ့ အနွစ္ခ်ုပ္ရင္ နိဗၺာန္ဆိုေသာအရာသည္ အထြတ္အထိပ္ျဖစ္ဆံုး အေကာင္းဆံုးေသာ
'အေတြ့အၾကံု၊ ဘဝအျမင္' သာလ်ွင္ျဖစ္တယ္လို့ ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါတယ္။
            
             အဲလုိေျပာေတာ့ သိပ္လြယ္လြယ္ရနိုင္တယ္မထင္ပာေလနဲ့။ အစြဲေတြ အစြဲေတြျဖုတ္ဖို့ဆိုတာ
ေလ့က်င့္မွု အဆင့္ဆင့္ ရင့္က်က္မွု အဆင့္ဆင့္နဲ့ တျဖည္းျဖည္းျခင္းဆင္ျခင္ျမင္သိနိုင္မွာျဖစ္တယ္လို့
ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဥာဏ္မွီဖို့ ေပ်ာ့လြယ္ေပ်ာင္းလြယ္တဲ့ သေဘာထားရွိဖို့ မမွိတ္မသုန္ၾကိုးစားအားထုတ္
ေနမွုစေသာ အရည္အခ်င္းေတြကမွတဆင့္ သူသူငါငါျမင္ေနတဲ့ မွားေနတဲ့ ေလာကအျမင္ကို အေျခခံထား
တဲ့ဦးေနွာက္ဟာ အျမင္သစ္ အရည္အေသြးသစ္ေတြနဲ့ မရရွိမခံစားဖူးေသးတဲ့ ခ်မ္းသာကိုရနိုင္မွာျဖစ္တယ္။
အဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္မွာ နိဗၺာန္သည္ေသျပီးလ်ွင္ ခံစားေနရဲ့မယ့္ သိနိုင္မယ့္အေျခအေနတစ္ခုမဟုတ္
သက္ရွိေနေနတုန္းမွာသာ ျမင္သိခံစားနိုင္ျပီး ဦးေနွာက္ကို အေျခခံတယ္လို့ဆိုတာေသခ်ာသေလာက္ပာပဲ။
            
            အဘိဓမၼာမဖတ္ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စိတ္ကို ဘယ္လိုအပိုင္းပိုင္းခြဲျပီးေတာ့ ခ်ဥ္းကပ္သြားတယ္
ဆိုတဲ့ အဏုစိတ္ကို အခုခါမွာ မေျပာျပနိုင္ မစန္းစစ္ၾကည့္နိုင္ပါဘူး။ သိပၸံဘက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခ်ဥ္းကပ္
ၾကည့္နိုင္ပါမယ္ထင္ပါတယ္။ ပထမဆံုးလိုအပ္တာ ဦးေနွာက္အေၾကာင္းကို နည္္းနည္းပါးပါးသိဖို့ပါပဲ။ စိတ္ရဲ့တည္ရာဟာ ဦးေနွာက္ပဲဆိုတာကို ေဆးပညာအရေရာ စိတ္ပညာေဗဒကေရာ အမ်ားစုလက္
ခံပါတယ္။ ဥပမာေတြ နဲနဲေျပာရရင္ စိတ္ကိုေျပာင္းလဲေစနိုင္တဲ့ေဆးေတြဆိုတာ ဦးေနွာက္နဲ့ အာရံုေၾကာ
မွာသြားျပီး ပဋိဇီဝဓာတ္ျပုျခင္းေတြျဖစ္တာပါပဲ။ ေပ်ာ္ေဆး ျမူးေဆးဆိုတာေတြ ...ဒီထက္ရွင္းတာတစ္ခု
ထပ္ေျပာျပရရင္ အရက္ေသာက္တာ။ တခ်ို့လူေတြအရက္ေသာက္ျပီးရင္ ေပ်ာ္တယ္။ တခ်ို့ငိုတယ္
ေၾကကြဲတယ္ တစ္ခ်ို့စကားမ်ားလာတယ္ ၾကမ္းခ်င္ရမ္းခ်င္လာတယ္။ ဒာဟာ ကၽြန္ေတာ္ဆို့ရဲ့ ဦးေႏွာက္
ေတြမွာ နွစ္ရွည္လွမ်ားခိုေအာင္းေနတဲ့ အတိတ္က ဒဏ္ရာေတြျပန္ေပါ္လာတာျဖစ္နိုင္သလို
သာမန္ခ်ိန္မွာ သိလို့ ျဖစ္ေစ မသိလို့ျဖစ္ေစ ထိန္းခ်ုပ္ထားတဲ့အရာေတြ လြတ္က်လာတာမ်ိုးေတြ
ျဖစ္တယ္။

          စိတ္အေျပာင္းအလဲတစ္ခုဟာ ဦးေနွာက္ထဲမွာရွိတဲ့ ဦးေနွာက္ဆဲလ္ (neurons) ေတြ အခ်ိတ္
အဆက္လုပ္ၾကတာ အခ်င္းခ်င္းစကားေျပာၾကတာ ပါပဲ။ စိတ္ကူးတစ္ခုဟာ ကြန္ယက္ခ်ိတ္ဆက္မွု
တစ္ခုျဖစ္နိုင္သလို ကြန္ယက္ေတြအမ်ားၾကီးေပာင္းျပီးမွ ထြက္လာတဲ့ ရလဒ္တစ္ခုလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ဦးေနွာက္တစ္ခုမွာ Neurons ေပါင္း ၁၀၀ ဘီလီယံရွိျပီး neuron တစ္ခုခ်င္းဆီမွာ အျခား neurons
ေတြနဲ့ ခ်ိတ္ဆက္ထားမွု (synapses) ၁၀၀၀ ကေန ၁၀၀၀၀ ထိရွိနိုင္ျပီး သခ်ာၤအရဆိုရင္ ဦးေနွာက္တစ္ခု
လံုးမွာ ကြန္ယက္ခ်ိတ္ဆက္ထားနိုင္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပါင္းဟာ ၁၀ေနာက္မွာ သုညအလံုးေ၇ ၁သန္းထိ
ရွိနိုင္ပါတယ္။ ပညာရွင္ေတြအဆိုအရ စၾကဝဠာၾကီးတစ္ခုလံုးမွာရွိတဲ့ အမွုန္ (particles) ပမာဏစုစုေပါင္း
ဟာ ၁၀ေနာက္မွာ သုညအလံုးေရ ၈၀ လို့ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုဆို ၃ေပာင္ေလာက္သာေလးတဲ့ ဒီဦးေႏွာက္ မွာစီဆင္းျဖစ္ေပါ္နိုင္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပါင္းဟာ စၾကာဝဠာမွာရွိတဲ့ အမွုန္အေရအတြက္အားလံုးထက္
အဆေပါင္းမ်ားစြာပိုမ်ားေနပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီလ်ွပ္စီးလမ္းေၾကာင္းေတြဟာ စကၠန့္နဲ့အမ်ွ အသက္
ရွိေနတေရြ့ မရပ္မနားျဖစ္ပ်က္ စီးဆင္းေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္ကူးေပာင္း ခံစားခ်က္ေပာင္း အေတြးေပါင္း
မ်ားစြားဟာ ေပါ္လိုက္ေပ်ာက္လိုက္ျဖစ္ေနတာျပီး အစိုးမရနိုင္ေအာင္ျဖစ္ရပါတယ္။

           သိစိတ္တစ္ခုျဖစ္လာဖို့ တိက်တဲ့လ်ွပ္စစ္စီးေၾကာင္းေတြျဖစ္လာဖို့ကို သိျပီးသားေတြျဖစ္တဲ့အတိုင္း
ဒြာရေျခာက္ေပါက္မွာ အေျခခံပါတယ္။ သၾကားစားျပီးခ်ိုတယ္ဆိုတာသိလိုက္ရတဲ့စိတ္၊ မိန္းမလွေလး
လမ္းေလ်ွာက္သြားတာကို ျမင္္ျပီး တက္မက္သြားတဲ့စိတ္၊ ေတလာဆြစ္ရဲ့အသံေလးကိုၾကားျပီး ရင္ခုန္
သြားတဲ့စိတ္၊ ေဖြးေဖြးဆြတ္ထားတဲ့ေရေမြးနံ့ေလးရလိုက္ျပီး သာယာသြားတဲ့စိတ္၊ အခုစာရိုက္ေနတဲ့
လက္ေခ်ာင္ေလးေတြ ကီးဘုတ္ခလုတ္ကို ထိတာသိလိုက္တဲ့စိတ္၊ မနက္တုန္းက စားထားတဲ့ ဒန္ေပါက္
ကိုျပန္ေတြးျပီး ျဖစ္လာတဲ့ ထပ္စားခ်င္တဲ့စိတ္ ဒာေတြအားလံုးဟာ လ်ွပ္စီးျဖစ္စဥ္ေတြလို့ ျမင္ၾကည့္နိုင္ပါ
တယ္။ တကယ္လည္းကိုယ္ဘာမွ လိုက္မထိန္းခ်ုပ္နိုင္ပါဘူး။ သူ့ဟာသူျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥေလးေတြကို
ကိုယ္ကသိခြင့္ရလိုက္တာပဲရွိတယ္။
           
            စိတ္ကို သိစိတ္နဲ့ မသိစိတ္ဆိုျပီး ခြဲျခားနိုင္သလို မသိစိတ္ဟာလည္း ဦးေနွာက္စက္ရံုမွာပဲ
ကုန္ထုတ္လုပ္ပါတယ္။ မသိစိတ္ရဲ့နယ္ေျမအပိုင္းအျခားဟာ သိစိတ္ထက္အမ်ားၾကီး ၾကီးမားက်ယ္
ျပန့္ပါတယ္။ သိစိတ္တိုင္းဟာ မသိစိတ္မွာ အရင္ အေျခခံျပီးမွ သိစိတ္ျဖစ္လာၾကတာပါ။ မသိစိတ္
ဘာလည္းလို့ဆိုရင္ အလိုလို ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ဦးေနွာက္လ်ွပ္စီးေၾကာင္းေတြပါပဲ။ အေပာ္မွာဆိုခဲ့
သလို မေရမတြက္နိုင္ေအာင္ အဆက္မျပတ္နိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ စီးေၾကာင္းေတြပါပဲ။ ဒီစီးေၾကာင္း
ေတြတစ္ခာျဖစ္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို့တစ္ခါလိုက္သိေနရရင္ ရူးသြားမွာေသခ်ာပါတယ္။ ဦးေနွာက္
ကုန္ထုတ္လုပ္ရံုက စမွတ္က်ပါတယ္။ အရွင္းေျပာရင္လိုအပ္တာပဲ ေပးသိပါတယ္။  ခုဒီစာကို ဖတ္ေနတဲ့
အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အဘိုးအေၾကာင္းမစဥ္းစားမိသလိုေပါ့။ ဆိုင္လည္းမဆိုင္ ေလာေလာဆယ္လည္းမလိုတဲ့ဟာ
ေတြကုိ ဦးေနွာက္က ကၽြႏ္ေတာ္တို့ကို ေပးမသိပါဘူး။

          သိစိတ္နဲ့ မသိစိတ္ဟာ ပင္လယ္ထဲက ကၽြန္းေလးတစ္ခုနဲ့တူပါတယ္။ ကၽြႏ္ေလးကေတာ့ သိစိ္တ္ေပာ့ ပင္လယ္ၾကီးကေတာ့ မသိစိတ္တို့တည္ရွိရာေပာ့။ လွိုင္းေလးလာရိုက္တုိင္း သိခြင့္ရတတ္ေပမယ့္ လွိုင္းလာမရိုက္ ဘူး ျငိမ္ေနတယ္ဆိုရင္ ဘာမွသိပ္ထူးထူးျခားျခား မခံစားရသလိုေပာ့။ ညဘက္အိပ္တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ကၽြႏ္းေလးက ေရျမုပ္ေနျပီး ဘာအသိစိတ္မွ အျဖစ္ဘူး.။ မသိစိတ္ ကေတာ့ရွိေနတာပဲ ဦးေနွာက္ကေတာ့ တစ္ေန့တာ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေသခ်ာျပန္ျပီး အစီစဥ္က်နေအာင္ လိုအပ္သလို သူ့အလုပ္သူလုပ္ေနတာပါပဲ။ တစြန္းတစ အိပ္မက္လိုလို သိလိုက္ရေပမယ့္ နွစ္ျခိုက္အိပ္ေပ်ာ္ သြားရင္ဘာမွကို သိခြင့္မရလိုက္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္မွာတုန္း 'ငါ'.... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တစ္ခါေသဘူးတယ္။
ငယ္ငယ္က ဆိုင္ကယ္အက္စီဒင့္ျဖစ္ေတာ့ ေမ့ေဆးနဲ့ ေအာ္ပေရးရွင္းလုပ္တုန္းကပါ။ အိပ္တာနဲ့မတူပါဘူး။
ေဆးထိုးျပီး သိပ္မၾကာဘူး။ ဘာမွကို မသိေတာ့တာ။ ျပန္နိုးလာမွ ေဆးရံုက အခန္းထဲျပန္ေရာက္ေနမွန္းသိ
လိုက္တာ။ ေမ့ေနတုန္းကာလတစ္ခု လံုးဝေပ်ာက္သြားတယ္။ အသိဥာဏ္မွာ ျမူတစ္မွံုေတာင္ျပန္မေဖာ္
နိုင္ဘူး။ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ 'ငါ'...               တကယ္မွ မရွိတာ ...

             ဆက္လက္ေရးရပါအံုးမည္...
                                                                                                                   7PM