Friday 22 June 2012

"အို... ကမၻာၾကီး"

            က်ေနာ္တို့ ေျခဖဝားေအာက္မွာ သူ့ဝင္ရိုးေပါ္ကို ၂၃.၅ ဒီဂရီတိမ္းေစာင္းျပီးလည္ပတ္ေနတဲ့ ထုထည္ၾကီးမား လွတဲ့ အျပာေရာင္အရာဝတၳုၾကီးတစ္ခုရွိလာ တာ နွစ္ေပာင္း ၄.၅ဘီလီယံေလာက္ၾကာခဲ့ပါျပီ။ အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာ
အထုအေထာင္း ဒဏ္ခ်က္မ်ားစြာနဲ့ ေနမင္းၾကီးကို တစ္နွစ္ျပည့္တိုင္း တစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္ ဝတၱရားမပ်က္ ဆက္လက္ လွည့္ပတ္ေနတဲ့ 'ကမၻာ' လို့ေခါ္တဲ့ လူသားတို့ ရဲ့ေနရပ္ဇာတိ။ ပင္လယ္ၾကီးေတြရွိတယ္၊ ေတာင္တန္းေတြ အစီအရီရွိတယ္၊ မိုးသားတိမ္တိုက္ေတြနဲ့ အလွဆင္ထားတယ္၊ အေရာင္အေသြးစံုလင္တဲ့ အပင္ေတြနဲ့ အမ်ိုးအစားစံုလင္တဲ့ သတၱဝါေတြ ရွင္သန္ေနၾကတယ္၊ ျပီးေတာ့ ကိုယ္ရံေတာ္လတစ္စင္းလည္း အခန့္သင့္ ရွိေနတယ္။ အဲဒီ အံဘြယ္ျဒပ္ထုၾကီးကို လြယ္လြယ္ပဲ သက္မဲ့လို့ က်ေနာ္တို့သတ္မွတ္ထားၾက တယ္မဟုတ္ ပါလား။ တကယ္ပဲ သက္မဲ့တဲ့လား။ ဒီသတ္မွတ္ခ်က္ကိုျပန္စဥ္းစားစမ္းစစ္ၾကည့္ဖို့ အခ်ိန္မ်ားတန္လာ ခဲ့ျပီလား။ ရူးၾကည့္ မယ္ေလ။ :)
             တကယ္ေတာ့ ကမၻာၾကီးဟာ သက္ရွိပါလို့ မခ်င့္မရဲ့ က်ေနာ္လက္တို့ေျပာၾကည့္ခ်င္မိတယ္။ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တယ္လို့ ခဏေလာက္သေဘာထားေပးေပါ့။ ပထမဆံုးဘယ္လိုအရာမ်ိုးကို က်ေနာ္တို့ က သက္ရွိလို့သမုဂ္ေလ့ရွိတာပါလိမ့္။ ေရြ့လ်ားနိုင္တဲ့ျခင္း၊ ဇိဝျဖစ္ပ်က္စဥ္ေတြရွိတဲ့ျခင္း၊ ရွင္သန္ၾကီးထြား နိုင္တဲ့ျခင္း၊ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ့ အျပန္အလွန္နွီးနြယ္နိုင္ျခင္း၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကို တံုံ့ျပန္နိုင္ျခင္း ၊ ေနာက္ဆံုး မ်ိုးပြားနိုင္ျခင္း စတဲ့အေရအေသြးေတြရွိတဲ့ အရာကို သက္ရွိလို့ ေယဘုယ်သတ္မွတ္ၾကတယ္ဆိုရင္ 'ကမၻာ' ဆိုတဲ့ က်ေနာ္တို့ရဲ့ နန္းေတာ္ၾကီးမွာ အဲဒီလို အေရအေသြးေတြ တကယ္ကို အမ်ားအျပား ရွိေနတာေပါ့။
             က်ေနာ္တို့သာလ်ွင္ ညဖက္ ပင္ပန္းလို့ အနားယူအိပ္စက္ေနေပမယ့္ ကမၻာၾကီးကေတာ့ ရပ္ေန တယ္ဆိုတာမရွိပါဘူး။ သူ့ဝင္ရိုးေပါ္မွာလည္း သူလွည္ေနသလို ေနကိုလည္း မနားမေနလွည့္ပတ္သြားလာ
ေနတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို့ငယ္ငယ္တည္းက မ်က္စိမိွတ္ျပီး အလြတ္ရြတ္ေနၾကတဲ့ အမွန္တရား တစ္ခု မဟုတ္ပါလား။ ဇီဝျဖစ္ပ်က္ျခင္းဆိုတာ သက္ရွိေတြနဲ့သာ တြဲျပီးသံုးေလ့ရွိတဲ့ အသံုးအနွံုးတစ္ခုျဖစ္ျပီး
သာမန္အားျဖင့္ ေမြးဖြားျခင္း တည္ရွိျခင္းနဲ့ ေသဆံုးျခင္းတို့ဆီကို ဦးတည္မဲ့ ဇီဝဓာတ္ျပုမွုေတြရွိေနျခင္းလို့ သတ္မွတ္နိုင္ပါတယ္။ အနီးဆံုး ဥပမာတစ္ခုကိုျပရလ်ွင္ ကာဗြန္ဆိုင္ကယ္ကို လက္ညိုးညြန္လိုက္ခ်င္
ပါတယ္။ အဲလိုဇီဝျဖစ္စဥ္ေတြရပ္တန့္သြားမယ့္ေန့ ကမၻာၾကီးရဲ့စားအိမ္ေသာက္အိမ္ ေနလံုးၾကီး
ေသဆံုးသြားမယ့္ေန့ သတၱဝါေတြမတည္ရွိနိုင္မယ့္ေန့ဟာ ကမၻာေျမၾကီးရဲ့ ရွင္သန္ျခင္းအဓိပၸာယ္ေပ်ာက္
သြားတဲ့ေန့ပါပဲ။
              ေနစၾကာဝဠာအဖဲြ့အစည္းမွာပါေနတဲ့ ကမၻာေျမမွာ သူ့ရဲ့ပတ္ဝန္းက်င္သက္ေရာက္မွုေတြကို
တုန့္ျပန္နိုင္တဲ့ ခံတပ္ေတြရွိပါတယ္။ ပထမဆံုးအေနနဲ့ ေနမင္းၾကီးကေန တိုက္ရိုက္လာတဲ့ လ်ွပ္စစ္
သံလိုက္လွိုင္းေတြကုိ တန္ျပန္လမ္းလြဲေပးနိုင္တဲ့ ကမၻာေျမထုရဲ့အတြင္းပိုင္းမွာအေျခတည္ထြက္ေပါ္ေနတဲ့ သံလိုက္စြမ္းအင္လြွာ (Magnetoshopere) ရွိေနပါတယ္။ ေနာက္ ေနေရာင္မွာပါတဲ့ ultraviolet rays ေတြကို ကာကြယ္္ဖို့အတြက္က်ေတာ့ အိုဇုန္းလြာေတြ မိုးသားထက္မွာ အခန့္သင့္ရွိေနပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ကမၻာရဲ့ျဒပ္ထုေၾကာင့္ရွိလာရတဲ့ ျဒပ္ထုဆြဲအား(Gravity)ဟာေန၊လတို့အျပင္တျခား
ဝထၱုၾကီးေတြေပါ္မွာလည္းသက္ေရာက္လ်က္ရွိေနပါတယ္။
              ဒီကမၻာၾကီး သက္ရွိနဲ့ မတူဆံုးအခ်က္ဆိုရင္ေတာ့ မ်ုိးပြားနိုင္ျခင္းမရွိတာပါပဲ။ ကမၻာနဲ့တူတဲ့ အလားတူကမၻာတစ္ခုကို ကမၻာၾကီးက ဖန္တီးနိုင္စြမ္းမရွိျခင္းကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ နို့..ေနပါအံုး.. တကယ္လို့မ်ား ကမၻာေျမကေန ေမြးဖြားေပးလိုက္တဲ့ က်ေနာ္တို့လိုလူသားေတြ ေနအဖြဲ့အစည္းအတြင္းမွာ
ရွိနဲ့ အျခားျဂိုလ္ေတြမွာ ေအာင္ျမင္စြာ အေျခခ်ေနထိုင္နိုင္သြားျပီး ယေန့ကမၻာမွာလိုပဲ ျမို့ျပေတြတည္
ေထာင္သြားနိုင္ျပီဆိုရင္ေရာ။ ကမ႓ာမွာရွိေနတဲ့မ်ိုးေစ့ေတြ သတၱဝါေတြကို ျဂိုလ္သစ္မွာလည္းသြားေရာက္
ရွင္သန္ေစျခင္းဟာ သြယ္ဝိုက္ေသာနည္းအားျဖင့္ ကမၻာလို ကမၻာအသစ္တစ္ခုကို ဖန္ဆင္းေနျခင္းလို့ မဆိုနိုင္ဘူးလား။ ဒီလိုဆြဲေတြးလိုက္ရင္ ကမၻာၾကီးဟာ ရွင္သန္ေနတဲ့ အရာတစ္ခုလို့ တနည္းဆိုုနိုင္လာျပီ မဟုတ္ပါေလာ။
             တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ရဲ့ ကမၻာကို သက္ရွိလို့ဆိုတဲ့အျမင္မွာ လူေတြရဲ့ အခန္းက႑က ခ်န္ထားလို့မရနိင္ပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ လူနဲ့ကမၻာကို သီျခားမျမင္ပဲ လူကို ကမၻာၾကီးရဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု
အျဖစ္ျမင္ေယာင္ၾကည့္ျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုျမင္ၾကည့္ရင္ လူမွုအဖြဲ့အစည္းတိုးတက္လာျခင္း နည္းပညာ
ေကာင္းမြန္လာျခင္း အသိဥာဏ္ရွိလာျခင္းဟာ ကမၻာၾကီးကိုယ္တိုင္က အသိရွိလာျခင္း ရင့္က်က္လာျခင္း
လို့ျမင္လာမိတယ္။ အသက္အဝင္ဆံုး အခန္းနားဆံုး ဗိသုကာေတြနဲ့ လွခ်င္တိုင္း လွေနတဲ့ တိုက္တာ
အေဆာက္အဦးၾကီးေတြ ေစတီပုထိုးေတြ ပိရမစ္ၾကီးေတြ၊ ျပီးေတာ့ ေရာင္စံုလင္းေနတဲ့ ျမို့ျပညေတြဟာ က်ေနာ့္ အေတြးထဲမွာေတာ့ ကမၻာၾကီးက သူ့ကိုယ္သူ ျပန္အလွဆင္ေနျခင္းသာျဖစ္တယ္။ ထိုနည္း၄င္းပဲ စၾကာဝဠာရဲ့အျခားတစ္ေနရာမွာ ဘယ္သူေတြမ်ားရွိေနမလဲလို့ အရွာထြက္ေနျခင္းဟာ ကမၻာၾကီး ကိုယ္္တုိင္က အေဖာ္ရွာထြက္ျခင္း ရွာနိုင္တဲ့ အသိဥာဏ္ေတြရွိလာျခင္းလို့ ျပန္ေျပာင္း ပံုေဖာ္ၾကည့္မိတယ္။
            ေနာက္ဆံုးအေနနဲ့ ကမၻာၾကီးကို လူတစ္ေယာက္နဲ့ ခိုင္းနွိုင္းရရင္ ကမၻာၾကီးမွာလည္း ဦးေနွာက္ရွိ လာျခင္း အထူးသျဖင့္ 'အသိစိတ္' ရွိလာျခင္းလို့ျမင္မိတယ္။ အဲဒီ ကမၻာၾကီးရဲ့အသိစိတ္ဆိုတာ သန္း၇ေထာင္ေသာ လူအစုအေဝးၾကီးရဲ့ စုေပါင္းအသိဥာဏ္ စုေပါင္းအသိစိတ္ကိုဆိုလိုပါတယ္။ ထုိနည္း၄င္းပါပဲ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းကိုက်ေတာ့ ကမၻာ့ဦးေနွာက္ရဲ့ နူရံုး (neuron) တစ္ခုခ်င္းဆီကို ကိုယ္စားျပုေနတယ္လို့ ဆက္လက္စိတ္ကူးၾကည့္မိတယ္။ ခုဆို ကမၻာၾကီးရဲ့ ဦးေနွာက္ျဖစ္တဲ့ လူေတြမွာ ကမၻာၾကီးျပန္သတ္ဖို့ တနည္းဆိုရင္ ကမၻာၾကီးကို suicide လုပ္ခြင့္ေပးနိုင္ဖို့ နူကလီယားလက္နက္ေတြကို တီထြင္ပိုင္ဆိုင္လာၾကပါျပီ။ ကမၻာၾကီးရဲ့ အဆုတ္ျဖစ္တဲ့ သစ္ေတာၾကီးေတြကို မဆင္မျခင္ခုတ္ထစ္ကုန္
ၾကျပီ။ ကမၻာၾကီးရဲ့ ေသြးေၾကာၾကီးေတြျဖစ္တဲ့ ျမစ္ၾကီး ေခ်ာင္းငယ္ေတြထဲမွာ အဆိပ္သင့္တဲ့
အာဟာရေတြ စီးေမ်ာေနေစခဲျ့ပီ။ Global Warming ဆိုတာကို က်ေနာ့္အေနနဲ့ ကမၻာၾကီး အဖ်ားတက္ျခင္း
လို့ိကို ကြန့္ညြွန့္ဘာသာျပန္ပလိုက္ခ်င္မိေတာ့တယ္။ :)
            ေတာင္တန္းေတြကို ျပံုးျပေနတတ္တဲ့သူေတြကို ေတြ့မိရင္ အရူးလို့ အလ်ွင္စလို ေကာက္ခ်က္
မခ်မိပါေစနဲ့။ .....
                                                                                                                      7pm

                                           

Saturday 10 March 2012

"နွုတ္ဆက္ အလွတရား"

       ကၽြန္ေတာ့္ကိုေသြးေအးတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို့သတ္မွတ္တတ္ၾကတယ္။ ဟုတ္နိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဟာဘဝရဲ့အလွတရားကို ေအးေဆးျငိမ္သက္ျခင္းမွာပဲရွာေဖြေတြ့ရွိေလ့ရွိတတ္တယ္။ ေပ်ာ္ရြွင္ကခုန္ပြဲေတြ
ကို ကၽြန္ေတာ္မၾကာမၾကာေရာက္တတ္ေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွစြဲစြဲလန္းလန္းမနွစ္သက္မိဘူး။ တခါတခါ
ပူေလာင္တယ္လို့ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိတတ္တယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အမ်ားနဲ့မတူပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပူေလာင္ျခင္းကိုခံနိုင္စြမ္းနည္းေနတာမ်ားလား သံသယဝင္တတ္တယ္။ လူဟာပူေလာင္ေသာကရဲ့ဒဏ္ကို နည္းအမ်ိုးမ်ိုးနဲ့အစားထိုးကုသၾက ဟန္ေဆာင္ဖယ္ရွားၾကတတ္ေပမယ့္ အမွန္တရားရဲ့အလွတရားကိုပဲရိုးရိုး သားသားျမတ္နိုးတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ နိဒဓူဝေန့ေတြမွာ သရုပ္ေဆာင္ေကာင္းတစ္
ေယာက္ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ဘဝကိုေနထိုင္ရျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္နွစ္ျခိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ့ ထင္တူက်တဲ့အလွတရားေတြတစ္ပံုတစ္ပင္ၾကီး ရွိေနေသးတာကိုလည္း ေတြ့ရွိနားလည္ထားတယ္။
           
            အေနာက္တိုင္းစာေပေတြရဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္အရဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အင္ထရိုဗတ္ (Introvert)
လို့လူသိမ်ားတဲ့ တစ္ကိုယ္ေတာ္အေတြးသမားဘက္ကို နည္းနည္းပိုေရာက္ေနလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ျပင္ပ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ့သက္ေရာက္မွုကို လံုးလံုးေရွာင္ေနလို့မရေပမယ့္လည္း မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ ရင္ကိုလာ မထိတတ္ဘူး။ကၽြန္ေတာ္နဲ့ ဆန့္က်င္ဘက္အမ်ိုးအစားကေတာ့ အိတ္စ္ထရုဗတ္ (Extrovert) လို့ေခာ္တဲ့
ထိလြယ္ရွလြယ္တဲ့လူေတြ ပတ္ဝန္းက်င္ကအေရာင္ဆိုးတာကိုလည္းခံရ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလည္းျပန္ျပီးအ
ေရာင္ဆိုးတဲ့လူေတြလို့ဆိုနိုင္ပါတယ္။ လူအားလံုးဟာဒီအစြန္းနွစ္ဘက္ၾကားက တစ္ေနရာရာမွာေတာ့ ရွိေန
ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဲလို အင္ထရိုဗတ္ စရိုက္ေတြပိုမ်ားတတ္ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလလည္း အိတ္စ္
ထရိုဗတ္ဒီဇိုင္းမ်ိုးထြက္လာေလ့ရွိပါတယ္။ အိတ္စ္ထရိုဗတ္ဘယ္လိုလူလည္းလို့ ပမာျပရရင္ ေဖ့ဘြတ္မွာ
ဒီေန့ဘယ္လို ခံစားေနရပါျပီ ရာသီဥတုကဘယ္လိုဘယ္ဝါ ပရိုဖိုင္းပံုကို နာရီဝက္တစ္ခါေလာက္ေျပာင္းေန
တတ္ျပီး ကိုကိုဘာျဖစ္ေန မီးမီးဘာျဖစ္ေနအျမဲ အပ္ဒိတ္ျဖစ္ေနတဲ့ လူမ်ိုးေတြျဖစ္တယ္။ ဒီကမၻာမွာ လံုးဝ
အင္ထရိုဗတ္ အစြန္းကိုေရာက္ေနတဲ့သူေတြခ်ည္းသာရွိိေနမယ္ဆိုရင္ ေဖ့ဘြတ္ေဒဝါလီခံတာၾကာေန
ေလာက္ပါျပီ။ :D
           
           သိပ္လွတဲ့ ညေနဆည္းဆာရွုခင္းကို ၅မိနစ္ ၁၀မိနစ္ေလာက္ ၾကည္ၾကည္နူးနူးေလးခံစားလိုက္ရ
တာဟာ နွိုက္ကလပ္မွာ နာရီဝက္ေလာက္မနားတမ္းသြားကေနတာထက္ ပိုျပီးအဓိပၸာယ္ရွိေနတတ္တယ္။ အဲလိုဘဲ နွုိက္ကလပ္က မလွမ္းမကမ္းစားပြဲတစ္ခုကေန သူမ်ားေတြကေနတာကို ဆူညံသံေတြၾကားထဲက လွုပ္ရွားေနတဲ့ စီးခ်က္မက်တက် ေျခလွမ္းေတြကို တိတ္တဆိတ္ခံစားေနရတာ ထူျခားမွုတစ္မ်ိုးပါ။ ဆိုလိုတာက အျပင္ကေပးလာတဲ့ လွံုေဆာ္မွုကို မိမိသ႑န္မွာရွိေနတဲ့ အဆာပလာေတြနဲ့ ေပါင္းစပ္ျပီးမွျဖစ္
လာရတဲ့ တုန့္ျပန္မွုမ်ိုးကေတြထဲမွာသာ အလွတရားကိုကၽြန္ေတာ္ရွာေတြ့ေလ့ရွိတတ္တယ္။ ေပ်ာ္စရာေတြ
ဆိုတိုင္းလည္း ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ခ်င္မွ ေပ်ာ္ေနတတ္သလို ေၾကကြဲစရာေတြလို့ဆိုတိုင္းလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းနည္းခ်င္မွနည္းေနတတ္ခဲ့တယ္။ အခ်စ္မွာရွိတတ္တဲ့ ပူေလာင္မွုမ်ိုးထက္စာရင္ အလြမ္းမွာကပ္ပါေန
တတ္တဲ့ ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ေလးဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကပိုလွရင္ လွေနတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လြမ္းေနရလို့ ဝမ္းမနည္းတတ္ခဲ့တဲ့ သူပါ။ :) ဒီအေၾကာင္းကိုေျပာျပတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္္ဘတ္ထဲက ဂ်င္နီေလးက မၾကည္ မသာအျမဲျဖစ္ရတယ္။ အျဖူေရာင္မုသားဆိုတာ ဘုရားက ေစတနာနဲ့ လိွု္က္လွိုက္လွဲလွဲ မစတဲ့ ဥာဏ္နီ ဥာဏ္နက္လို့ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ထားပါတယ္။ :)
            
            ရုပ္ရွင္တစ္ကားျပီးသြားတိုင္း ဝတၳုတစ္ပုဒ္ဆံုးသြားတိုင္း ဇာတ္ေကာင္နာမည္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္
မမွတ္မိတတ္ေပမယ့္ တိမ္ျမုပ္ေနတဲ့ဇာတ္ကြက္ေတြရဲ့ အနွစ္သာရကို တစ္ေနကုန္ရစ္မူးေနတတ္တယ္။ ထိုနည္း၎ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေရွ့မွာတင္ မၾကာခင္ ဘဝဆိုတဲ့ကိုယ္ေရးျပပြဲကို အျပီးသတ္စြန့္ခြာေတာ့မယ္ မမာသူေတြရဲ့ အတိတ္သမိုင္းကို မသိစိတ္က မေမာမပန္းစပ္စုေနတတ္ျပန္တယ္။ သူတို့ေတြရွာေတြ့ခဲ့တဲ့ အလွတရားဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိုးေလးလဲ။ ရွာေဖြဖို့ေကာ မိနစ္စကၠန့္ အပိုေတြ ေလာက္ေလာက္ငွငွရခဲ့ ၾကရဲ့လား။ ၾကည္နူးျခင္းတစ္ခုနဲ့ ကမၻာေလာကကိုလက္ျပနွုတ္ဆက္နိုင္ခဲ့ပါ့မလား။ ကိုယ္သာဆိုရင္ေရာေရွာင္လြဲမရတဲ့ ဇာတ္သိမ္းကဗ်ာကို ဘယ္လိုေရးစပ္ခဲ့မလဲဆိုတာမ်ိုးေတြကိုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကေတာ့ေနာက္ဆံုးေခာင္းခ်မယ့္ ခုတင္နံေဘးမွာကို္ယ္နားမလည္တဲ့ ပါဠိတီးလံုးေတြကိုနဲ့ မလည္ရွုပ္လုပ္ေန မယ့္အစား ခ်ိုျမိန္တဲ့ Coldplay ရဲ့ဂီတသံေလးေတြကို နားစြင့္ရင္း သူတို့ေတြရဲ့လာ အေခါ္ကိုျပံုးျပံုးေလးေမ်ွာ္ေနခ်င္ပါတယ္လို့ဆိုခဲ့ရင္ လြန္တယ္လို့မ်ားထင္ေနၾကမလား။ :)

                                                                                                                      7pm

P.S : ကၽြန္ေတာ္နွုတ္ဆက္ေနတာမဟုတ္ေသးဘူးေနာ္။ :D             
           
           

Saturday 25 February 2012

"မွတ္ဥာဏ္ထဲကနတ္ဆိုး"


        ရန္ကုန္ျမို့ၾကီးဟာတစ္ခ်ိန္က ဒုတိယကမၻာစစ္ျမင္ကြင္းတစ္ခုလိုပဲ ေျခာက္ကပ္လို့ေနတယ္။ ဟုိနား ဒီနားမွာမီးခိုးကတစ္လူလူနဲ့ ျပိုက်ေနတဲ့အုတ္နံရံေတြကို ကားျပတင္းေပါက္ကေန ရိပ္ရိပ္ျမင္ေနရတယ္။
လာရာလမ္းတစ္ေလ်ွာက္လူသူမေတြ့ မိမ္ိတို့စီးလာတဲ့ကားတစ္စီးမွ က်န္တာေတြကရပ္တန့္လို့ေနတယ္။
‘ဟေရာင္ ရဲေခာင္…ငါနားမလည္ဘူးကြာ ဘာလို့ဒီလိုရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားတာလဲ… ငါသြားလုိက္တာ မွဘယ္ေလာက္မွ မရွိေသးဘူး’ အေဝးဆံုးတစ္ေနရာက အဓိပၸာယ္ေဖာ္လို့မရတဲ့ အရာတစ္ခုကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္တယ္။
        ‘ေအကြာ..မင္းျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ ဟေရာင္ေရ ငါလည္းမနက္နိုးလာမွမင္းကိုလာေခါ္မယ္ဆိုျပီး
အိမ္ေအာက္ကိုဆင္းလာမွ ဒီျမင္ကြင္းေတြကို စေတြ့တာပဲ’ ရဲေခါင္ ကားေလးေျဖးေျဖးေမာင္းလာရင္း ဆို့နင့္ေနတဲ့အသံေလး နဲ့ျပန္ေျဖတယ္။
‘ဟာ ..ဒါဆိုမင္း ဘာမွမသိလိုက္ဘူးေပါ့ ဒီေလာက္ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္တာကို… မင္းကြာငါအေကာင္းေမးတာပါကြ မေနာက္စမ္းပါနဲ့’ အံ့ျသတစ္ဝက္နဲ့ ယုတၱိရွိမဲ့အေျဖကို ေမ်ွာ္ေနမိတယ္။
‘ဟာ… ငါေနာက္စရာလားကြ ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေန ငါရုပ္ကိုလည္းၾကည့္အံုး မ်က္ရည္ေတာင္က်ခ်င္ခ်င္ …ငါမင္းထက္ေတာင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနရံုမက လန့္ပါလန့္ေနတယ္ကြာ.. ငါဘာလို့ေနာက္ရမွာ လဲကြာ’  ရဲေခါင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျပန္ျငီးျပတယ္။
‘ငါေတာ့လန့္ေနျပီ တကယ္ပဲ…. ဒါမွန္းသိရင္ ကိုယ္ဟာကိုေတာင္ၾကီးမွာပဲေနပါတယ္ကြာ…’ ေဘးမွာရွိေနတဲ့ စိုးေက်ာ္က ထပ္ညီးတယ္။ ဒီေကာင့္ရုပ္ကေတာ့ တကယ္လန့္ေနတဲ့ရုပ္။ကိုယ္လည္းၾကက္သီးနဲနဲျဖန္းေနျပီ။

‘ရဲေခါင္ မင္းဘယ္ကိုေမာင္းေနတာလဲ ဟေရာင္’ ကုန္းေက်ာ္တံတားေလးတစ္ခုရဲ့ အဆင္းနားေရာက္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေမးလိုက္တယ္။
‘ရန္ကုန္ေဆးရံုးၾကီးကို သြားၾကည့္မလားလို့…. အဲမွာဘယ္လိုေတြျဖစ္ေနလည္းသြားၾကည့္ရေအာင္’
ကၽြန္ေတာ္ရင္နီးေနတဲ့လမ္းေတြလဲမဟုတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးဆုိတာ ကိုယ္နဲ့သိပ္မစိမ္း တဲ့ေနရာပါ။ ဒီေကာင္ဘယ္ကေနေမာင္းေနတာလဲ စဥ္းစားမရဘူး။

‘ေရွ့နားဆိုေရာက္ျပီကြ’ ညာဖက္ကိုစတီယာရင္လွည့္ရင္း ရဲေခာင္လွမ္းေျပာေနတယ္။ ဘာလြဲေနလည္းမ သိဘူးတစ္ခုခုကေတာ့ အၾကီးအက်ယ္လြဲေနျပီ။
ျခံဝင္းက်ယ္ၾကီးထဲကို ခ်ိုးေကြ့ဝင္သြားေတာ့ ကိုယ္သိတဲ့ေဆးရံုၾကီးထက္ လံုးဝကိုေဟာင္းနြမ္းေနတဲ့ အေဆာက္အဦးၾကီးတစ္ခု။ ဒါေဆးရံုၾကီး။ ဟာ…

‘လာအျမန္တက္ရေအာင္’ ရဲေခါင္က ေလာေနတယ္။ ဘယ္လိုေရာက္သြားမွန္းမသိပဲကို အေပါ္ထပ္ဖက္ကို
ေရာက္သြားတယ္။ ဟာ… ေဆးရံုေကာ္ရစ္တာတစ္ခုလံုးမွာ လူေသေတြဆိုတာ လံုးဝျမင္ရက္စရာမရွိဘူး။ အသက္ရွင္ေနတဲ့လူေတြကလည္း လူေသေတြၾကားမွာငုတ္တုတ္ၾကီးထိုင္လို့… ဟိုခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ
ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ဂ်ူတီကုတ္နဲ့ အေျပးအလြွား။ ဘာေတြျဖစ္လို့ ဘယ္သူ့ကိုေမးရမွန္းလည္းမသိနိုင္ မေတြးနိုင္ေတာ့ဘူး။

ခပ္တုတ္တုတ္ပဲ ေနာက္တစ္ထပ္ကိုတက္ၾကည့္တယ္။ ဟာ…ဒီမွာက်ဘယ္သူမွ မရွိဘူး…တစ္ေယာက္ ဆိုတစ္ေယာက္မွကို မရွိဘူး။ တစ္လွမ္းျခင္း တစ္ေရြ့ေရြ့ျခင္းနဲ့ တစ္ေယာက္တစ္ေလမ်ားေတြ့ေလ
မလားဆို မ်က္စိေထာက္ေထာက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ျပတင္းေပါက္တစ္ခုနားအေရာက္ အျပင္ကိုတစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ အမယ္…ေက်ာ္မင္း..

        ဒီေကာင္ဘာလာလုပ္တာလဲ စိတ္ထဲမွာအရင္စပ္စုလိုက္တယ္။ ျပီးမွ လွမ္းျပီးေအာ္ေခာ္လိုက္ေတာ့။
‘ဟာ ..ငေမာင္ မင္းအဲမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ’ တဲ့
‘တက္တာတက္လာစမ္းပါဗ်ာ’ ကၽြန္ေတာ္လည္း အသံျပဲနဲ့ ေဆာ္ၾသလိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာဘူး ဘဲၾကီးေရာက္လာတယ္။ အနားေတာင္မေရာက္ေသးဘူး
‘ဟာ ေက်ာ္မင္း..ဘယ္လိုေတြျဖစ္တာလည္းကြာ’ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ေဇာနဲ့လွမ္းေမးလိုက္တယ္။
‘မသိဘူး ဟေရာင္ေရ… ငါခုနေလးမွအိပ္ရာထတာ.. ထံုစံအတိုင္းေလညင္းေလးခံမယ္ဆိုျပီး ဝရံတာ အျပင္ထြက္မွ ငါေနာက္ျပန္ေတာင္လဲသြားတယ္.. ရုတ္တရက္လွန့္သြားတာ..ဘာျဖစ္မွန္းကိုမသိတာ
မေန့ညထိအေကာင္းၾကီးဟ… လံုးဝကိုေျဗာင္းဆန္ေနတာကြာ အခုေတာ့’  ေသေရာ ဘယ္သူမွဘာမွ မသိလိုက္ဘူး..ျမို့ၾကီးတစ္ခုလံုးက ျပာက်လုနီးနီး.. ဟာ ဘာေတြတုန္း…

‘အိမ္ငွားဘိုးေတာ္ ေစာင့္ေနေလာက္ျပီထင္တယ္ ငေမာင္..ေရြ့ရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္..’ ဘယ္ကေနေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့ စိုးေက်ာ္က လာတန့္လန့္ လိုက္တယ္။

‘ေအ..လစ္ရင္လဲ လစ္တာေပါ့ကြာ..ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းကုိ မသိတာ’ ကၽြန္ေတာ ္တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း သံုးေယာက္သားေအာက္ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။  
‘ဟုိေကာင္ ရဲေခါင္ေရာ… မျပန္ေသးဘူးလား…ဒီေကာင္ဘယ္ေပ်ာက္သြားလညး္မသိဘူး’ ဟုိနားဒီနားက်ီးကန္းေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း ေမးေနမိေသးတယ္။
‘ဒီေကာင္ေနအံုးမယ္ထင္တယ္…ဟုိမွာေနာက္က်ေနလိမ့္မယ္…ငါကားပါေနတာပဲ အဲကိုအရင္သြားျပီးမွ ဖုန္းျပန္ေခာ္လိုက္တာေပါ့ကြာ’ ေက်ာ္မင္းက အၾကံေပးတယ္။ အဲလိုနဲ့ ဘိုးေတာ္နဲ့ခ်ိန္းထားတဲ့အတိုင္း ငွားမယ့္အိမ္ဆီကိုေရာက္သြားတယ္။ စကားေတြေတာင္ဘာမွမေျပာရေသးဘူးအဖိုးၾကီးက သာ့ကိုလွမ္းေပး
ရင္း   ‘င့ါတူတို့ေနရံုပဲ ဘာမွလိုေလေသးမရွိေစရဘူး…ေရာ့တဲ့’.. ျပီးေတာ့ကုန္းကုန္းေလးလမ္းေလ်ွာက္ထြက္
သြားတယ္။ ဟာ..ဘာေတြမွန္းကိုမသိတာေဟ့… အခုေမာင္းလာတဲ့လမ္းေတြကိုလည္း တစ္ခါမွမျမင္ဖူးဘူး.. စိုးေက်ာ္ကေသာ့ယူျပီး အေပါ္ထပ္ကုိ ဒိုးျပီ။

‘ေအာ္ ငါ့တူ ညက်ရင္ မင္းတို့အိပ္ခန္းျပတင္းေပာက္ကေန တုတ္ေလးတစ္ေခ်ာင္း ေျဖးေျဖးျခင္း အေပါ္ ကို ေရြ့တက္လာရင္သြားမကိုင္မိေစနဲ့ေနာ္…မင္းရဲ့ဝိညာဥ္နုတ္သြားလိမ့္မယ္တဲ့’ ျခံတခါးနားေလာက္
ေရာက္ေနတဲ့ေနရာကေန အဖိုးၾကီးလွမ္းသတိေပးတယ္။ ဒီပဂၢိုလ္အေတာ္ေနာက္တာပဲလို့ေတာင္ စိတ္ထဲက  သတ္မွတ္ရင္း ျပံုးျပီးလက္ျပနွုတ္ဆက္လိုက္တယ္။

        အခုမွအေပါ္ကိုေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့ အိမ္ရဲ့အေပာ္ထပ္က ထရံနဲ့ပဲ။ ျပီးေတာ့ ျပတင္းေပါက္တစ္ခု။ တခ်က္ေတာ့ေတြေဝသြားမိတယ္။
        ခရီးလည္းပန္းျပီ နားအံုးမွပါေလ ဆိုျပီး အေပါ္ထပ္ကိုေလွကားေလးအတိုင္းတက္လာလုိက္တယ္။ အခန္းေလးကတစ္ခန္းထဲ။ ဟုိနွစ္ေကာင္က ေဆးလိပ္ေလးကိုယ္ဆီနဲ့ ဘာေတြအာလူးဖုတ္ေနမွန္းမသိ။ အမယ္… ပထမဆံုးသတိထားလိုက္မိတာ ကြန္ျပူတာေလးတစ္လံုး… အသင့္ခင္းထားေပးတဲ့ အိပ္ရာေတြ ရဲ့ေျခရင္းေလးနားမွာ။ ဟာ…အိပ္ရမွာကျပတင္းေပါက္ရဲ့ေဘးနားေလးမွာဘဲ။ အင္း…ဘာေၾကာက္
စရာရွိတုန္း..သရဲသဘက္ငါမွ မယံုတာ..တခါမွလည္းကိုယ္တိုင္မေတြ့ဖူး မၾကားဖူးတာကို ဆိုျပီး စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ရာေပါ္ကိုခဏေလာက္ေၾကာခင္းလိုက္တယ္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္စဥ္းစား
ေနၾကည့္တယ္။ ဆက္စပ္လို့လည္းမရ။

           ကြန္ပ်ူတာေလးဖြင့္ၾကည့္အံုးမွဆိုျပီး ပါဝါအြန္လိုက္တယ္။ ခဏေလာက္ေစာင့္ေတာ့ ဝင္းဒိုး
တက္လာတယ္။ ဂ်ီေတာ့ေတြ့ေတာ့ ဝင္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဘယ္သူဘယ္ဝါေတြမွန္းမသိဘူး ရီကြက္လုပ္ ထားတာေတြအမ်ားၾကီးပဲ။ အက္ဆက္လုပ္လိုက္ျပီးသိပ္မၾကာဘူး သူတို့က ဟိုင္းေတြ ဟယ္လိုေတြလုပ္ ၾကတယ္။ ၅ေယာက္ေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။ စကားေကာင္းေတြေျပာေန ရင္းနဲ့ မ်က္စိေညာင္းလာလို့ အျပင္ဖက္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့မိုးစုန္းစုန္းခ်ုပ္ေနျပီ။ ဟိုက္… ဟုိေကာင္ေတြကို သတိရလို့လွမ္းၾကည့္ လုိက္ေတာ့ တစ္ေယာက္မွတုတ္တုတ္မလွုပ္ဘူး။ အခန့္သားေလးအိပ္ေနၾကတယ္။ ဘယ္ကဘယ္လို အခ်ိန္ေတြကုန္မွန္းမသိလိုက္ဘူး။

       ကြန္ပ်ူတာစခရင္ေပာ္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုနကခ်က္ေနတဲ့ေဘာ္ဒါအသစ္ေတြရဲ့ ပရုိဖိုင္းပံုေတြ က အဆန္းေတြ။ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဲဒါသူတို့ ပံုေတြလို့ျပန္ေျပာတယ္။ ဒီေန့ရက္ရက္စက္စက္ကို ထူးဆန္းေနျပီလို့ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒီေကာင္ေတြနဲ့ဆက္ခ်က္ေနရင္း စခရင္ေပာ္ကို သရဲေလးေတြကေန တဲ့ပံုေတြတက္တက္လာတယ္။တီးလံုးသံေလးေတြနဲ့လွလွပပကေနၾကတာဆိုေတာ့ ေၾကာက္စရာမေကာင္းပဲ ၾကည့္လို့ေကာင္းေနတယ္။ တီးလံုးေတြကတစ္ခုထဲမဟုတ္ဘူး… တစ္ခုျပီးတစ္ခုၾကားမွ ဒီေကာင္ေတြရဲ့ ပရိုဖိုင္းပံုေတြတက္တက္လာတယ္။ ျပံုးေနရာကေန တျဖည္းျဖည္းျခင္းမဲ့လာတယ္ မ်က္နွာေလးေတြက။ ကၽြန္ေတာ္လံုးဝကိုမေၾကာက္ပဲမေနနိုင္ေတာ့ဘူး။ တကယ္အတည္ေပါက္ၾကီးေတြ!

       အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိေနတဲ့ အိပ္ခန္းတံခားအဝက ပံုမွန္ဘယ္ဘက္ကိုဆြဲဖြင့္မွပြင့္ရမဲ့အစား အခုေတာ့ညာဘက္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္းေရြ့ျပီးပြင့္လာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထေျပးျပီ…ဟုိေကာင္ေတြရွိ
တဲ့နားကို..အတင္းနိုးတယ္..အတင္းကိုလွုပ္နိုးတာ… ဒီေကာင္နွစ္ေကာင္ကလည္းလံုးဝကိုနိုးလို့မရေတာ့ဘူး။
ဟုိကတံခါးက အေတာ္ေလးကိုပြင့္ေနျပီ။ အေသြးထဲအရိုးထဲထိေၾကာက္ေနျပီ။ ရိပ္ခနဲဆိုလွမ္းေတြ့ လိုက္ေတာ့ ေဘးမွာရွိေန ျပတင္းေပါက္ဆီကိုအၾကည့္က ေရာက္သြားတယ္။ အဟုတ္ပဲ သစ္ကိုင္းေခ်ာက္ တုတ္ေလးတစ္ေခ်ာင္း!။ ျဖည္းျဖည္းျခင္းအေပာ္ကို ေရြ့တက္လာေနတယ္။ ေလာကမွာဒီထက္
ေၾကာက္ဖို့ေကာင္းတဲ့အေတြ့အၾကံုမရွိေတာ့တာေသခ်ာျပီ။ နားထဲမွာအဖိုးၾကီးေျပာခဲ့တဲ့စကားလံုးေတြ  

‘သြားမကို္င္နဲ့ မင္းရဲ့ဝိညာဥ္ကိုနုတ္သြားလိုက္မယ္’
‘သြားမကို္င္နဲ့ မင္းရဲ့ဝိညာဥ္ကိုနုတ္သြားလိုက္မယ္’

             ကၽြန္ေတာ့္လက္… ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ညာဖက္လက္… တုတ္ရွိရာကို ဆန့္ထြက္ေနတဲ့ကိုယ့္ရဲ့
ညာဖက္လက္ကိုၾကည့္ရင္း ’ငါမကိုင္ဘူးေလ’ ’ ငါမကိုင္ဘူး’ လံုးဝကို ငယ္သံပါေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ေအာ္
ေနျပီ… ဘယ္ဖက္လက္နဲ့  ေရြ့ေနတဲ့ ညာဖက္လက္ကိုအားနဲ့ မရမက အတင္းလိုက္ဆြဲ ခုခံေနမိတယ္။ ဘယ္လို မွမရေတာ့ဘူး။ ညာဖက္လက္ဖဝါးတုတ္နားကိုေရာက္လို့ ဆုပ္ကိုင္ေတာ့လုဆဲဆဲမွာပဲ

‘ငေမာင္ မကိုင္နဲ့ လံုးဝမကိုင္နဲ့ !’    အိပ္ရာက နိုးလာတဲ့ စိုးေက်ာ္က အသားကုန္ေအာ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ေက်ာ ကိုလွမ္းဆြဲတယ္။ ေနာက္က်သြားခဲ့ျပီ။

                                                                                                                     7pm
 

P.S: ေရးရင္းေတာင္ ၾကက္သီးျပန္ထိမိတဲ့ အိပ္မက္ေျခာက္တဲ့ ညတစ္ညပါ။

Saturday 4 February 2012

ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပခ်င္တဲ့ နိဗၺာန္ (၂)

            ဒီေန့အိမ္အျပင္မွာ ေနလဲမထြက္ ညို့မွိုင္းမိွုိင္းနဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က အေတာ္ကို လူ့စိတ္လန္းစန္းမွုေတြမေပးနိုင္ဘူး။ ေၾကြးက်န္ရွိေတာ့ ဆက္ေရးမယ္လို့အားခဲျပီး ဘေလာ့ထဲဝင္လာခဲ့တယ္။ေရးထားတာေတြလည္း ဘယ္သူမွထူးထူးျခားျခားလာဖတ္ တာမေတြ့ရဘူး။:) ဟုတ္ပါတယ္ေလ ကိုယ္ေရးခ်င္တာေလးေတြေရးဖို့ ေနရာေလးတစ္ခုကို ကိုယ္ပဲ တိတ္တိတ္ေလး ဖန္တီးထားတာပဲ။ ရင္းနွီးတဲ့ေဘာ္ဒါေတြေတာင္ ဒီေကာင္စာေရးစာခ်ီလုပ္ေနတာ သိရင္ ျပီတီတီနဲ့ ျဖစ္ေနအံုးမွာ။ မ်က္စိလည္လမ္းမွားျပီးေရာက္လာတဲ့ သူေတြေလာက္ပဲ 'လာလည္ပါတယ္ ခင္ဗ်' ေတြဘာေတြလုပ္သြားၾကတယ္။ အင္းေလ ကိုယ္လည္းသူမ်ားဘေေလာ့ထဲသြားရင္ ဒီလိုပဲမဟုတ္ေပဘူးလား။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္သိတာ ေတြးမိတာေလးေတြကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ့ အေကာင္းဆံုးဆက္ေရး ဖို့ေတာ့ ဖီလင္ေလးရွိေနေသးတယ္။ ကဲစလိုက္ရေအာင္...
             ဗုဒၶဟာတခ်ိန္တုန္းက စိတ္ရဲ့သေဘာသဘာဝကို အမွန္အတိုင္းျမင္ေအာင္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပေပးနိုင္တဲ့ ပုဂၢုိလ္ထူးၾကီးလို့ပဲ ကၽြန္ေတာ္ခံယူထားတယ္။ လူမွုေကာင္းက်ိုး စီးပြားေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးလမ္းျပေပးနိုင္တဲ့ ဒႆနေကာင္းေတြကိုခ်န္ရစ္ခဲ့နိုင္တဲ့ အဆင့္ျမင့္လူသားတစ္ေယာက္ ေမတၱာရွင္တစ္ပါးလို့လည္း သတ္မွတ္ထားတယ္ (ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ပါဆင္နယ္ အျမင္သာျဖစ္သျဖင့္ လြပ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲလြဲနိုင္ပါတယ္)။ ျပီးေတာ့ဗုဒၶဟာအေလးနက္ဆံုးေတြးေခါ္ ရွင္တစ္ေယာက္ ေလာကရဲ့အမွန္တရားေတြကို ရွာေဖြေတြ့ရွိခဲ့တဲ့ အသိဥာဏ္ ေဝဖန္ပိုင္းျခားနိုင္တဲ့ဥာဏ္ အလြန္ျမင့္မားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ ဒါေတြကိုဘယ္လိုၾကည့္ျပီးသတ္မွတ္သလဲဆိုရင္ သူခ်န္ ထားေပးခဲ့တဲ့ သူ့တစ္သက္ၾကိုးစားအားထုတ္မွုေတြရဲ့ ရလဒ္ျဖစ္တဲ့ စစ္မွန္နက္နဲျပီး လက္ေတြ့ လည္းက်တဲ့ ဘယ္သူမဆိုလိုက္လံ အားထုတ္နိုင္တဲ့ တရားဓမၼေတြေၾကာင့္ပဲျဖစ္တယ္။ တန္ခိုးေတြ သဘာဝလြန္ ကိစၥေတြဆိုတာ ကိုေတာ့တစိတ္ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ဖို့ ခက္ေနဆဲပါ။
            
              တကယ္ေတာ့ဗုဒၶရဲ့လမ္းစဥ္ဟာ က်င့္ၾကံအားထုတ္ျခင္း ေလ့က်င့္ျခင္းသာ အဆက္မျပတ္
ဆန္းစစ္ေဝဖန္ေနျခင္းတို့သာျဖစ္တယ္။ ဘာကို စမ္းစစ္ေဝဖန္မွာလဲ ဘာကိုေလ့က်င့္ပ်ိုးေထာင္ေပးမွာ
လဲ။ ဦးေနွာက္ကိုပါ။ ေတာထဲမွာ တရားသြားအားထုတ္ခဲ့တဲ့ အမွန္ကိုရွာေဖြခဲ့တဲ့ သိဒၶတၱမင္းသားဟာ
ေအာင္ျမင္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘဝအေပါ္ကိုျမင္တဲ့အျမင္လံုးဝထူးျခားေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပာျပီ။ အစြဲအလန္း
ေတြကင္းျပီး စိတ္ကုိအသန့္ရွင္းအေအးျမဆံုး အေျခအေနကိုထားနိုင္ခဲ့ပါျပီ။ ဘယ္သူဘယ္ဝါမွ မရရွိဖူး
ေသးတဲ့ ေပ်ာ္ရြွင္ျခင္းမ်ိုး စိတ္ျငိမ္ေနျခင္းမ်ိုး သန့္ရွင္းစင္ၾကယ္ေနျခင္းမ်ိုးဆိုတဲ့ ဂုဏ္သတၱိမ်ိုးကို
အမွန္ပင္သိျမင္ရရွိခဲ့ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္မေျပာျပတတ္တဲ့ တစ္ျခားဂုဏ္သတၱိေတြ အမ်ားအျပားရွိေနပါအံုး
မယ္။ အဲေတာ့ အနွစ္ခ်ုပ္ရင္ နိဗၺာန္ဆိုေသာအရာသည္ အထြတ္အထိပ္ျဖစ္ဆံုး အေကာင္းဆံုးေသာ
'အေတြ့အၾကံု၊ ဘဝအျမင္' သာလ်ွင္ျဖစ္တယ္လို့ ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါတယ္။
            
             အဲလုိေျပာေတာ့ သိပ္လြယ္လြယ္ရနိုင္တယ္မထင္ပာေလနဲ့။ အစြဲေတြ အစြဲေတြျဖုတ္ဖို့ဆိုတာ
ေလ့က်င့္မွု အဆင့္ဆင့္ ရင့္က်က္မွု အဆင့္ဆင့္နဲ့ တျဖည္းျဖည္းျခင္းဆင္ျခင္ျမင္သိနိုင္မွာျဖစ္တယ္လို့
ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဥာဏ္မွီဖို့ ေပ်ာ့လြယ္ေပ်ာင္းလြယ္တဲ့ သေဘာထားရွိဖို့ မမွိတ္မသုန္ၾကိုးစားအားထုတ္
ေနမွုစေသာ အရည္အခ်င္းေတြကမွတဆင့္ သူသူငါငါျမင္ေနတဲ့ မွားေနတဲ့ ေလာကအျမင္ကို အေျခခံထား
တဲ့ဦးေနွာက္ဟာ အျမင္သစ္ အရည္အေသြးသစ္ေတြနဲ့ မရရွိမခံစားဖူးေသးတဲ့ ခ်မ္းသာကိုရနိုင္မွာျဖစ္တယ္။
အဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္မွာ နိဗၺာန္သည္ေသျပီးလ်ွင္ ခံစားေနရဲ့မယ့္ သိနိုင္မယ့္အေျခအေနတစ္ခုမဟုတ္
သက္ရွိေနေနတုန္းမွာသာ ျမင္သိခံစားနိုင္ျပီး ဦးေနွာက္ကို အေျခခံတယ္လို့ဆိုတာေသခ်ာသေလာက္ပာပဲ။
            
            အဘိဓမၼာမဖတ္ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စိတ္ကို ဘယ္လိုအပိုင္းပိုင္းခြဲျပီးေတာ့ ခ်ဥ္းကပ္သြားတယ္
ဆိုတဲ့ အဏုစိတ္ကို အခုခါမွာ မေျပာျပနိုင္ မစန္းစစ္ၾကည့္နိုင္ပါဘူး။ သိပၸံဘက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခ်ဥ္းကပ္
ၾကည့္နိုင္ပါမယ္ထင္ပါတယ္။ ပထမဆံုးလိုအပ္တာ ဦးေနွာက္အေၾကာင္းကို နည္္းနည္းပါးပါးသိဖို့ပါပဲ။ စိတ္ရဲ့တည္ရာဟာ ဦးေနွာက္ပဲဆိုတာကို ေဆးပညာအရေရာ စိတ္ပညာေဗဒကေရာ အမ်ားစုလက္
ခံပါတယ္။ ဥပမာေတြ နဲနဲေျပာရရင္ စိတ္ကိုေျပာင္းလဲေစနိုင္တဲ့ေဆးေတြဆိုတာ ဦးေနွာက္နဲ့ အာရံုေၾကာ
မွာသြားျပီး ပဋိဇီဝဓာတ္ျပုျခင္းေတြျဖစ္တာပါပဲ။ ေပ်ာ္ေဆး ျမူးေဆးဆိုတာေတြ ...ဒီထက္ရွင္းတာတစ္ခု
ထပ္ေျပာျပရရင္ အရက္ေသာက္တာ။ တခ်ို့လူေတြအရက္ေသာက္ျပီးရင္ ေပ်ာ္တယ္။ တခ်ို့ငိုတယ္
ေၾကကြဲတယ္ တစ္ခ်ို့စကားမ်ားလာတယ္ ၾကမ္းခ်င္ရမ္းခ်င္လာတယ္။ ဒာဟာ ကၽြန္ေတာ္ဆို့ရဲ့ ဦးေႏွာက္
ေတြမွာ နွစ္ရွည္လွမ်ားခိုေအာင္းေနတဲ့ အတိတ္က ဒဏ္ရာေတြျပန္ေပါ္လာတာျဖစ္နိုင္သလို
သာမန္ခ်ိန္မွာ သိလို့ ျဖစ္ေစ မသိလို့ျဖစ္ေစ ထိန္းခ်ုပ္ထားတဲ့အရာေတြ လြတ္က်လာတာမ်ိုးေတြ
ျဖစ္တယ္။

          စိတ္အေျပာင္းအလဲတစ္ခုဟာ ဦးေနွာက္ထဲမွာရွိတဲ့ ဦးေနွာက္ဆဲလ္ (neurons) ေတြ အခ်ိတ္
အဆက္လုပ္ၾကတာ အခ်င္းခ်င္းစကားေျပာၾကတာ ပါပဲ။ စိတ္ကူးတစ္ခုဟာ ကြန္ယက္ခ်ိတ္ဆက္မွု
တစ္ခုျဖစ္နိုင္သလို ကြန္ယက္ေတြအမ်ားၾကီးေပာင္းျပီးမွ ထြက္လာတဲ့ ရလဒ္တစ္ခုလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ဦးေနွာက္တစ္ခုမွာ Neurons ေပါင္း ၁၀၀ ဘီလီယံရွိျပီး neuron တစ္ခုခ်င္းဆီမွာ အျခား neurons
ေတြနဲ့ ခ်ိတ္ဆက္ထားမွု (synapses) ၁၀၀၀ ကေန ၁၀၀၀၀ ထိရွိနိုင္ျပီး သခ်ာၤအရဆိုရင္ ဦးေနွာက္တစ္ခု
လံုးမွာ ကြန္ယက္ခ်ိတ္ဆက္ထားနိုင္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပါင္းဟာ ၁၀ေနာက္မွာ သုညအလံုးေ၇ ၁သန္းထိ
ရွိနိုင္ပါတယ္။ ပညာရွင္ေတြအဆိုအရ စၾကဝဠာၾကီးတစ္ခုလံုးမွာရွိတဲ့ အမွုန္ (particles) ပမာဏစုစုေပါင္း
ဟာ ၁၀ေနာက္မွာ သုညအလံုးေရ ၈၀ လို့ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုဆို ၃ေပာင္ေလာက္သာေလးတဲ့ ဒီဦးေႏွာက္ မွာစီဆင္းျဖစ္ေပါ္နိုင္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပါင္းဟာ စၾကာဝဠာမွာရွိတဲ့ အမွုန္အေရအတြက္အားလံုးထက္
အဆေပါင္းမ်ားစြာပိုမ်ားေနပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီလ်ွပ္စီးလမ္းေၾကာင္းေတြဟာ စကၠန့္နဲ့အမ်ွ အသက္
ရွိေနတေရြ့ မရပ္မနားျဖစ္ပ်က္ စီးဆင္းေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္ကူးေပာင္း ခံစားခ်က္ေပာင္း အေတြးေပါင္း
မ်ားစြားဟာ ေပါ္လိုက္ေပ်ာက္လိုက္ျဖစ္ေနတာျပီး အစိုးမရနိုင္ေအာင္ျဖစ္ရပါတယ္။

           သိစိတ္တစ္ခုျဖစ္လာဖို့ တိက်တဲ့လ်ွပ္စစ္စီးေၾကာင္းေတြျဖစ္လာဖို့ကို သိျပီးသားေတြျဖစ္တဲ့အတိုင္း
ဒြာရေျခာက္ေပါက္မွာ အေျခခံပါတယ္။ သၾကားစားျပီးခ်ိုတယ္ဆိုတာသိလိုက္ရတဲ့စိတ္၊ မိန္းမလွေလး
လမ္းေလ်ွာက္သြားတာကို ျမင္္ျပီး တက္မက္သြားတဲ့စိတ္၊ ေတလာဆြစ္ရဲ့အသံေလးကိုၾကားျပီး ရင္ခုန္
သြားတဲ့စိတ္၊ ေဖြးေဖြးဆြတ္ထားတဲ့ေရေမြးနံ့ေလးရလိုက္ျပီး သာယာသြားတဲ့စိတ္၊ အခုစာရိုက္ေနတဲ့
လက္ေခ်ာင္ေလးေတြ ကီးဘုတ္ခလုတ္ကို ထိတာသိလိုက္တဲ့စိတ္၊ မနက္တုန္းက စားထားတဲ့ ဒန္ေပါက္
ကိုျပန္ေတြးျပီး ျဖစ္လာတဲ့ ထပ္စားခ်င္တဲ့စိတ္ ဒာေတြအားလံုးဟာ လ်ွပ္စီးျဖစ္စဥ္ေတြလို့ ျမင္ၾကည့္နိုင္ပါ
တယ္။ တကယ္လည္းကိုယ္ဘာမွ လိုက္မထိန္းခ်ုပ္နိုင္ပါဘူး။ သူ့ဟာသူျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥေလးေတြကို
ကိုယ္ကသိခြင့္ရလိုက္တာပဲရွိတယ္။
           
            စိတ္ကို သိစိတ္နဲ့ မသိစိတ္ဆိုျပီး ခြဲျခားနိုင္သလို မသိစိတ္ဟာလည္း ဦးေနွာက္စက္ရံုမွာပဲ
ကုန္ထုတ္လုပ္ပါတယ္။ မသိစိတ္ရဲ့နယ္ေျမအပိုင္းအျခားဟာ သိစိတ္ထက္အမ်ားၾကီး ၾကီးမားက်ယ္
ျပန့္ပါတယ္။ သိစိတ္တိုင္းဟာ မသိစိတ္မွာ အရင္ အေျခခံျပီးမွ သိစိတ္ျဖစ္လာၾကတာပါ။ မသိစိတ္
ဘာလည္းလို့ဆိုရင္ အလိုလို ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ဦးေနွာက္လ်ွပ္စီးေၾကာင္းေတြပါပဲ။ အေပာ္မွာဆိုခဲ့
သလို မေရမတြက္နိုင္ေအာင္ အဆက္မျပတ္နိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ စီးေၾကာင္းေတြပါပဲ။ ဒီစီးေၾကာင္း
ေတြတစ္ခာျဖစ္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို့တစ္ခါလိုက္သိေနရရင္ ရူးသြားမွာေသခ်ာပါတယ္။ ဦးေနွာက္
ကုန္ထုတ္လုပ္ရံုက စမွတ္က်ပါတယ္။ အရွင္းေျပာရင္လိုအပ္တာပဲ ေပးသိပါတယ္။  ခုဒီစာကို ဖတ္ေနတဲ့
အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အဘိုးအေၾကာင္းမစဥ္းစားမိသလိုေပါ့။ ဆိုင္လည္းမဆိုင္ ေလာေလာဆယ္လည္းမလိုတဲ့ဟာ
ေတြကုိ ဦးေနွာက္က ကၽြႏ္ေတာ္တို့ကို ေပးမသိပါဘူး။

          သိစိတ္နဲ့ မသိစိတ္ဟာ ပင္လယ္ထဲက ကၽြန္းေလးတစ္ခုနဲ့တူပါတယ္။ ကၽြႏ္ေလးကေတာ့ သိစိ္တ္ေပာ့ ပင္လယ္ၾကီးကေတာ့ မသိစိတ္တို့တည္ရွိရာေပာ့။ လွိုင္းေလးလာရိုက္တုိင္း သိခြင့္ရတတ္ေပမယ့္ လွိုင္းလာမရိုက္ ဘူး ျငိမ္ေနတယ္ဆိုရင္ ဘာမွသိပ္ထူးထူးျခားျခား မခံစားရသလိုေပာ့။ ညဘက္အိပ္တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ကၽြႏ္းေလးက ေရျမုပ္ေနျပီး ဘာအသိစိတ္မွ အျဖစ္ဘူး.။ မသိစိတ္ ကေတာ့ရွိေနတာပဲ ဦးေနွာက္ကေတာ့ တစ္ေန့တာ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေသခ်ာျပန္ျပီး အစီစဥ္က်နေအာင္ လိုအပ္သလို သူ့အလုပ္သူလုပ္ေနတာပါပဲ။ တစြန္းတစ အိပ္မက္လိုလို သိလိုက္ရေပမယ့္ နွစ္ျခိုက္အိပ္ေပ်ာ္ သြားရင္ဘာမွကို သိခြင့္မရလိုက္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္မွာတုန္း 'ငါ'.... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တစ္ခါေသဘူးတယ္။
ငယ္ငယ္က ဆိုင္ကယ္အက္စီဒင့္ျဖစ္ေတာ့ ေမ့ေဆးနဲ့ ေအာ္ပေရးရွင္းလုပ္တုန္းကပါ။ အိပ္တာနဲ့မတူပါဘူး။
ေဆးထိုးျပီး သိပ္မၾကာဘူး။ ဘာမွကို မသိေတာ့တာ။ ျပန္နိုးလာမွ ေဆးရံုက အခန္းထဲျပန္ေရာက္ေနမွန္းသိ
လိုက္တာ။ ေမ့ေနတုန္းကာလတစ္ခု လံုးဝေပ်ာက္သြားတယ္။ အသိဥာဏ္မွာ ျမူတစ္မွံုေတာင္ျပန္မေဖာ္
နိုင္ဘူး။ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ 'ငါ'...               တကယ္မွ မရွိတာ ...

             ဆက္လက္ေရးရပါအံုးမည္...
                                                                                                                   7PM

Thursday 2 February 2012

ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပခ်င္တဲ့ နိဗၺာန္ (၁)

            
           ေစာေစာထျဖစ္တယ္။ လုပ္စရာေတြလည္း အေထြအထူးမရွိေတာ့စာတစ္ပုဒ္ေလာက္ေရးမယ္လို့
အၾကံေပါ္တာနဲ့ ဘေလာ့ထဲလာခဲ့တယ္။ ၅မိနစ္ေလာက္ေခါင္္းစဥ္ေလးတစ္ခုစဥ္စားမိျပီး ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေန
တယ္။ဟုတ္ပါတယ္ ေခာင္းစဥ္ကအၾကီးၾကီးမို့ပါ။အဲေတာ့ ေသခ်ာဂရုစုိက္ေရးရေတာ့မွာဆိုေတာ့ ေကာ္ဖီေလး
တစ္ခြက္နဲ့ ဂီသြင္းရေသးတယ္။ :)
            နိဗၺာန္တဲ့။ ဘာပါလိမ့္နိဗၺာန္။တစ္သက္လံုးၾကားၾကားလာတာပဲၾကာလွျပီ။ခုထိကို ျငင္းၾကေဆြးေႏြး
ၾကနဲ့ သာမန္ဦးဇင္းေတြေတာင္ လူေတြနားလည္နိုင္ေအာင္ မေျပာျပနိုင္ဘူး။ အေၾကာင္းကေတာ့နိဗၺာန္ ကိုရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ေယာင္ၾကည့္နိုင္ဖို့အတြက္ အေကာင္းဆံုး အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြ မရွိျခင္း ပါပဲ။ ေနရာတစ္ခုလိုလို အားလံုးျပီးဆံုးခ်ုပ္ျငိမ္းျခင္းလုိလို ဘာမွမရွိျခင္းလုိလို အရာရာျပီးျပည့္စံုျခင္းလိုလို
ဆိုေနၾကေပမယ့္ သိက်ေရရာမွုမရွိလွပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေတြးသမားဆိုေတာ့ ေတာင္းတာ
ေတာင္းတေနၾကတာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားတိုင္း ဘုန္းၾကီးေတြဆုေပးေနၾကတာ ဘာမွန္းလဲမသိဘဲ
လက္ခံေနရသလိုျဖစ္ေနတယ္။ အဲ ေတာ့ ေတြးၾကည့္လိုက္ မျမင္နိုင္နိုင္လိုက္နဲ့ဘဲ တစ္သက္လံုးတုိင္ပတ္
ေနတယ္။
            မင္းက နိဗၺာန္အေၾကာင္းေရးေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဆရာၾကီးလား။ နိဗၺာန္ရျပီမို့လို့လားလို့ ရစ္ခ်င္
ၾကပါလိမ့္မယ္။ အဲေတာ့ ဆရာၾကီးလဲမဟုတ္သလို နိဗၺာန္ရဖို့ဆိုတာ ေဝလာေဝးေပာ့။ ဒာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္
ထဲထဲဝင္ဝင္စိ္တ္ဝင္စားမိတဲ့ အရာကိုလိုက္ရွာေနတာ တစြန္းတစေတာ့ရျပီလို့ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဖတ္ျပီးလက္
မခံနိုင္ေသးရင္ေတာ့ ေဝဖန္မွုေတြကို ဆီးၾကိုေနပါတယ္။ :) ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နိဗၺာန္ရဲ့
အေငြ့အသက္ေလးရဖို့ ေနရာဆံုကေနခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ေနတာပါပဲ။ ျပီးေတာ့ သာမန္လူေတြနားလည္နိုင္တဲ့
စကားလံုးေတြနဲ့ (ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တို္င္လည္း ပါဠိမသိပါ ဂါထာတစ္ပုဒ္ေတာင္ေျဖာင့္ေျဖာင့္မရ) သိပၸံဖက္
ကေန ရွင္းေအာင္ေျပာနိုင္ေအာင္ကၽြန္ေတာ္ၾကိုးစားပါမယ့္။
             အဓိကအေၾကာင္းအရာကို မေျပာခင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ့ ဗုဒၶဘာသာဘယ္လိုေရစက္ပါလာသလဲ
ဆိုတာကို အက်ဥ္းေလးေရးခ်င္ပါတယ္။ ပထမဆံုးေတာ့ မိရိုးဖလာေၾကာင့္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္မိခင္က ဘာသာတရားအေတာ္ကို ကိုင္းရွိုင္းပါတယ္။ သားၾကီးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုလည္း လိမၼာေအာင္ ဘာသာ
ေရးေဘာင္ထဲမွာ ခပ္ထားတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဘုရားထိဓားၾကည့္ဆိုတာမ်ိုးဆိုေတာ့ သိတတ္စ
အရြယ္ေလာက္ကစျပီးေတာ့ ဘုရားစင္ဖက္ေျခစင္းထားတယ္ အတုတ္ခံရျပီသာမွတ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက
မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ၃၊ ၄တန္းေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ မိသားစုထမင္းဝိုင္းမွာ ထမင္းေလးစားရင္း
စပ္စုမိတာေလးေတြျပန္သတိရတယ္ (ျပန္လိုခ်င္တယ္ဗ်ာ :( )။ ခက္တာက အေမကလည္း ဘုန္းၾကီးေတြ
ေျပာတာေလာက္ပဲသိေတာ့ တခ်ို့အခ်က္ေတြကမွားေနသလို တခ်ို့ေမးခြန္းေတြကိုလည္း သူမေျဖတတ္
ဘူး။ နည္းနည္းေလာက္ျပန္တူးဆြရရင္ -

'သားတို့ ဘာလို့လူျဖစ္တာလဲ အေမ'
'အရင္ဘဝက ေကာင္းတာေတြ လုပ္ခဲ့လို့ေပါ့'
'လူဘယ္က စျဖစ္လာတာလဲအေမ'
'ဘုရားက အဲလိိုေမးခြန္းကို မေျဖခဲ့ဖူး သား' 'အဓိက ကေတာ့ သာသနာရွိေနတုန္း နိဗၺာန္ကၽြတ္တမ္းဝင္
ေအာင္လုပ္ဖို့ပဲ အေရးၾကီးတယ္' 'ေနာက္ပြင့္မယ့္ အရိမိတၱယ် ဘုရားလက္ထက္မွ မက်ြတ္ေသးရင္
ကၽြတ္တမ္းဝင္ဖို့ မလြယ္ေတာ့ဘူး'
'ဟာ ..တျခားဘုရားေတြရွိေသးတာလား'
'ရွိတာေပါ့ သားရယ္.. အခု အေမတို့ ကိုးကြယ္ေနတဲ့ ေဂါတမဘုရားရွင္ေရွ့မွာ ဘုရားသံုးဆူပြင့္ခဲ့ျပီးျပီ'
'ေအာ္ သားတို့ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ဘာလို့ မက်ြတ္တာခဲ့တာလဲ မသိဘူးေနာ္'
'ပာရမီ အေရအခ်င္းမျပည့္မီလို့ေပါ့ သားရယ္ ဆိုးမိုက္ခဲ့တာေတြလည္း ရွိမွာေပါ့' 'အဲဒာေၾကာင့္သားကို
လိမၼာဖို့ ဘုရားတရားမိဘ သိဖို့ ေျပာေနရတာေပါ့'
'အဲဒီ နိဗၺာန္ကၽြတ္တမ္း တရားဆိုတာဘယ္လိုမ်ိုးလဲအေမ'
'အရာရာခ်ုပ္ျငိမ္းသြားတာေပါ့ လူထပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့ ေအးခ်မ္းသြားတဲ့ေနရာေပါ့' 'ဒါ့ေပမယ့္သား နိဗၺာန္ေရာက္ဖို့ဆိုတာ သိပ္ကိုခက္ခဲတယ္... ေတာ္ရံုၾကိုးစားမွုမ်ိုးနဲ့ မရဘူး သား'

             အေမေျပာခ်င္တာ ေနရာ တစ္ခုလို့ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိတယ္။ အဲလိုပဲ မရရင္ခက္ျပီ
လို့တဆက္ထဲ စိတ္ပူမိတယ္။ ဘယ္လိုေနရာမ်ိုးလဲ ဆိုတာကိုလည္း သိပ္သိခ်င္ခဲ့မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့
လဲဒီလိုပဲ ေက်ာင္းေတြတက္ ဟုိလုပ္ဒီလုပ္နဲ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ရွိသြားေရာ။ ေဆာ့တာစားတာနဲ့အိပ္တာ
နဲ့ ပဲၾကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။ လျပည့္လကြယ္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေလးသြားလိုက္ ဘုန္းၾကီးေပးတဲ့နိဗၺာန္ကိုပဲ
ယူျပီးျပန္လာလိုက္နဲ့။ သိပ္ကိုနက္နဲခက္ခဲတဲ့အရာတစ္ခု ကိုယ္မလွမ္းနိုင္ေသးတဲ့ေနရာတစ္ခုလို့ပဲ
ယူဆလာခဲ့တယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားရင္ နံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ဇာတ္ေတာ္ပန္းခ်ီေတြကေတာ့ အေတာ္ကို
စိတ္ဝင္တစားသြားသြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ေအးခ်မ္းမွုတစ္ခုရရျပီ ျပန္လာတယ္လို့ ခံစားမိခဲ့တယ္။ ကိုယ္ကိုယ္ကိုေတာ့ ငါဟာဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ေယာက္လို့ စိတ္ထဲမွာ ၾကိတ္ဂုဏ္ယူေနတတ္ခဲ့မိတယ္။
ေက်ာင္းမွာလဲ ဝတ္ရြတ္ဆို အျမဲလိုလိုပါျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ရြတ္တာရြတ္ခဲ့တာ အဓိပၸာယ္ေတြကို
သိပ္လည္းမသိခဲ့ မေမးျမန္းမိခဲ့ပါဘူး။

       တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝကေတာ့ အေမနဲ့လည္းေဝးသြား လျပည့္လကြယ္နဲ့လည္းေဝးသြားျပီး
လဖၻက္ရည္ဆိုင္ ဘီယာဆိုင္နဲ့ပိုနီးသြားခဲ့တယ္။ :) အမွန္ေတာ့ ကိုးတန္းဆယ္တန္းမွာေလာက္ ကတည္း
က သိပၸံကို အထူးသျဖင့္ သခ်ာၤနဲ့ ဖီးဆစ္ကို စိတ္ဝင္တစားရွိခဲ့ ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ၾကားသိထားတဲ့
ဇာတ္ေတာ္ေတြ ဘုရားေဟာဆိုတာေတြဟာ အားလံုးမွန္ပါ့မလားဆိုျပီး သံသယဝင္လာတယ္။ ၾကားထဲ
ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ေတြမွာ အထူးသျဖင့္ သၾကၤန္လည္ရတာကို မၾကိုက္တဲ့ကၽြႏ္ေတာ္ ၇ရက္ ဒုလဘခံျဖစ္ခဲ့
တယ္။ အဲဒီမွာ စနစ္တက် တရားထိုင္တာေတြကို နည္းနည္းပါးပါးလုပ္တတ္ခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္
ေတြေဟာတာကိုရွင္းတာေတြကို နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ တရားထိုင္တာ နဲနဲ
ၾကာလာရင္ ေညာင္းတာညာတာကိုေက်ာ္လာျပီဆိုရင္ ေခာင္းထဲမွာရွင္းျပီးေနလို့ေကာင္းလာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္ အဲ တာအစပဲရွိေသးတယ္ဆိုတာကို။ :) ဒီအခ်က္ကေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေရးမယ့္
အေၾကာင္းေတြမွာ ဘာလို့အဲလိုခံစားရတာလဲဆိုတာကိုေျပာတဲ့ခာလိုမွာမို့ ၾကိုလမ္းခင္းထားတာပါ။

               ခက္တာက ပါဠိအဓိပၸာယ္ေတြ။ အဲလုိစကားလံုးအဓိပၸာယ္မွတ္ရတာ ကၽြန္ေတာ္အလြန္ဖီးလ္
မလာ။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာေနတုန္းတစ္ခုမသိရွိလို့ နီးစပ္ရာဘုန္းၾကီးေမးရင္ ပာဠိညပ္ျပီး ျပန္ျပန္ရွင္တယ္။
အရွင္ဘုရား ပာဠိမပါဘဲ ျမန္မာလိုၾကီးပဲ ဝင္းကနဲျမင္ေအာင္ရွင္းျပပါဘုရားဆိုရင္ သူတို့တိုင္ပတ္ျပီပဲ။ အမွန္
တကယ္လဲ တခ်ို့စိတ္ျဖစ္စဥ္နဲ့ပတ္သက္ေနတာေတြကို ရွင္းဖို့ ျမန္မာစကားလံုးရွားေနတာရိပ္စားမိပါတယ္။ တခ်ို့ဘုန္းၾကီးေတြလည္း ရီပလိုင္းျပန္ေတာင္မလားဘူး။ တကယ္ေတာ့ သၾကၤန္တြင္းဘုန္းၾကီး
လာဝတ္တဲ့သူေတြအမ်ားအျပားဟာ ကုသိုလ္ရတယ္ဆိုလို့လာၾကတာပါ။ တရားနဲ့ ပတ္သက္လို့ကေတာ့
သိပ္စပ္စပ္စုစုမရွိလွၾကပါဘူး။ ပိုျပီးဝမ္းနဲစရာေကာင္းတာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တန္ဖိုးထားတယ္ဆိုတဲ့
ဘာသာတရားရိပ္ေအာက္မွာ မနာလိုမွုေတြ၊ ခ်စားတဲ့ကိစၥေတြကို ေတြ့သိလိုက္ရတယ္။ ဘယ္ဆရာ
ေတာ္က ဘယ္လို၊ ဘာေၾကာင့္ဒီေနရာရသြားတာ၊ ဟိုးေန့ကလာလွူတဲ့ဟာေတြ ဒီဦးဇင္းပဲ အကုန္သိမ္း
သြားတာ ျပန္ထြက္မလားေတာ့ဘူးဆိုတာေတြ။ ေအာ္ အဲဒီမွာ သံဃာေတြကို ကိုးကြယ္ရင္လည္း ၾကည့္ကိုး
ကြယ္ဖို့လိုလာျပီ၊ ေတြ့ေတြ့တိုင္းဦးခ်ဖို့ သန့္ရွင္းစင္ၾကယ္ရဲ့လားဆိုတဲ့ေမးခြန္းေတြရွိလာတယ္။ မွန္တာ
ေျပာတာဖို့ ပုတ္ခတ္တယ္မမွတ္ပါနဲ့။ ဒီထက္ဆိုးတဲ့ ကိစၥေတြရွိတယ္ဆိုတာ စာဖတ္သူေတြလဲ နားစြန္းနား
ျဖားၾကားမိမွပါ။
              ေရးရင္းနဲ့ေခ်ာ္ကုန္ျပီထင္တယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဗုဒၶလမ္းျပခဲ့တဲ့ က်င့္စဥ္ပိုင္းေတြဟာ
သိပ္ကိုတန္ဖိုးရွိတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္။ တိမ္မေယာင္နဲ့လည္း အေတာ္နက္တယ္ဆိုတာကို
သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ သံသရာဆိုတာကို ဗုဒၶတကယ္ေဟာမေဟာ ကၽြန္ေတာ္မေသခ်ာလွသလို လက္ေတြ့မွာ ျမင္နိုင္တဲ့ အေထာက္အထားေတြလဲနည္းေနပါေသးတယ္။ ေထရဝါဒ မဟာယာန ဇင္ စတဲ့
ဂိုဏ္းဂနေတြမွာ အျမင္ကြဲလြဲမွုေတြရွိေနေပမယ့္ သစၥာေလးပါးနဲ့ မဂၢင္ရွစ္ပါးကေတာ့ အားလံုးအတူတူလက္
ခံထားတဲ့အပိုင္းျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုေတြ့ရတယ္။ အဆံုးမွာကေတာ့ နိဗၺာန္ရရွိေရး အသိဥာဏ္္အလင္းပြင့္
ေရးဖို့ အေရးပဲျဖစ္တယ္။
              မယံုမရွိပါနဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အနာဂတ္ကို အစီအစဥ္ဆြဲခဲ့တဲ့ခာေတြတုန္း
က ဘုန္းၾကီးအျပီး ဝတ္လိုက္ဖို့ပာလည္း ပါတယ္။ သံသယေတြအမ်ားၾကီး မရွင္းလင္းနိုင္တဲ့ အရာေတြအ
မ်ားၾကီးရွိေနတဲ့ အမိုးတစ္ခုေအာက္ကို ဘဝနဲ့ရင္ျပီး ေျခဆံုပစ္ဝင္ဖုိ့မရဲခဲ့လို့တာ အဲဒီလမ္းကိုမေရြးခဲ့တာပါ။
တကယ္ေတာ့ ဘဝဟာ ေစ့ေစ့ေတြးၾကည့္ရင္ အနွစ္မဲ့လွတယ္လို့ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိခဲ့တယ္။ ဒီလိိုပဲ
သံသရာဆိုတာ တကယ္ရွိလို့ ရွည္လ်ားေနအံုးမယ္ဆိုရင္ နိဗၺာန္ဟာတကယ္ပဲ အဆံုးတစ္ခုဆိုရင္
အဲဒီပန္းတိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္တကယ္လိုခ်င္ပါတယ္။ ရေအာင္လည္း ဥာဏ္မွီတယ္လို့ ယံုၾကည္ခဲ့ပာတယ္။
ထူးထူးျခားျခား အေနွာင္အဖြဲ့ဘာမွ မရွိေသးေတာ့ ဒီလမ္းကိုေရြးမယ္ဆိုလည္း သိပ္ေတာ့ ျပႆနာမရွိလွ
ဘူး။ အေမကိုေတာင္ ခပ္ေနာက္ေနာက္ေျပာလိုက္ေသးတယ္  အဲလိုဆို အေမဘယ္လိုခံစားရမလဲလုိ့။
'ေကာင္းတာေပါ့ မင္းသေဘာလို့' သာသူေျပာေနေပခဲ့မယ့္ မ်က္ဝန္းထဲမွာေတာ့ နေျမာသလိုခံစားေနရ
တယ္ဆိုတာ ခုေတာင္ျပန္ျမင္ေယာင္လို့ရေနေသးတယ္။ 'မင္းအေဖအတြက္ေတာ့ မ်ိုးဆက္ေလး မက်န္
ခဲ့ေတာ့ ဘူးေပါ့ကြာ' တဲ့ လုပ္လိုက္ေသးတယ္။
            စာရွည္အံုးမွာျမင္ေယာင္ေနတဲ့ အတြက္ ဒီမွာပဲ ခဏေလာက္နားျပီး ေနာက္မွ အပိုင္း ၂ ထပ္ေရး
ရင္ပုိေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ နဲနဲဆိုျပီး မ်ားမ်ားျဖစ္သြားတယ္ :) အျမီးအေနနဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ရွုေထာင့္ ကေနေျပာမွာလဲဆိုတာကို နဲနဲေလာက္ေျပာျပခ်င္ပာတယ္။ Neurobiology, Psychology, Evolution of Intelligence, Human Evolution, Cosmology & Mind Science စတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြဖက္ ကေန ေျပာျပနိုင္ဖို့ၾကိုးစားသြားမွာပါ။

                                                                                                             7PM 
Thanks for the visit and reading my posts!!! :)

Monday 30 January 2012

"ကၽြန္ေတာ္နဲ့ တစ္ခာတုန္းကေဗဒင္"

ကၽြန္ေတာ္တို့ျမန္မာလူမ်ိုးေတြဟာ ေဗဒင္ေတြ ယၾတာေတြ နဲ့မစိမ္းလွတဲ့သူေတြျဖစ္ပါတယ္။ လူဆိုတဲ့သတၱဝါကလည္း ကိုယ့္အေျကာင္းေရာ သူတစ္ပါးအေၾကာင္းေရာ စပ္စပ္စုစု၊
မျဖစ္လာရေသးတာေတြကိုျကိုသိခ်င္အေကာင္းအဆိုးေတြဆိုတာ
ဒြန္တြဲေနမွန္းသိရက္လည္းေဗဒင္ဆရာေတြကအဆိုး
တစ္ခုေလာက္ ေျပာျပျပီးယျတာေတြေခ်ခိုင္းလိုက္ရင္ မလုပ္ပဲ
လည္းမေနရဲ။ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ုပ္တဲ့သူေတြ ကိုယ္တိုင္ကအစ သည္လို
ကိစၥေလးေတြရွိတာဆိုေတာ့ အင္း... ဘာပဲေျပာေျပာ ျမန္မာျပည္သားတစ္ေယာက္အေနနဲ့ ေဗဒင္ေမးတာ
လိုက္သြားဖူးတာ ဝင္ေမးဖူးတာေတာ့ရွိခဲ့တာပဲ။ ဘယ္တုန္းကမွေတာ့ အယံုအၾကည္မရွိခဲ့ပါဘူး သိပၸံေခတ္
မွာလူျဖစ္လာတာပဲ ဒာေတြက ေယဘုယ်သေဘာေလာက္ကလြဲရင္ အေျခအျမစ္မရွိဘူးဆိုတာသိေနတာပဲ။
ဘာပဲေျပာေျပာစိတ္ဝင္စားစရာ တစ္ခ်ို့နဲ့ၾကံုခဲ့တာကိုေတာ့ ေရးၾကည့္ခ်င္ပါေသးရဲ့။
          
          ျပီးခဲ့တဲ့ ၃နွစ္ေလာက္တုန္းကထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကေန ေတာင္ၾကီးကို ေက်ာင္းပိတ္
ရက္အလည္ျပန္ေတာ့ ေဘာ္ဒာတစ္ေယာက္အိမ္ကိုသြားလည္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ တစ္ျခားေဘာ္ဒါေတြနဲ့ပါ ဆံုျဖစ္တယ္။ ငယ္ကၽြမ္းေဆြေတြဆိုေတာ့ ေျပာမနာဆိုမနာေတြလည္းျဖစ္သလို တစ္ေယာက္အ
ေၾကာင္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ ထဲထဲဝင္ဝင္ကို သိေနၾကတဲ့ ေကာင္ေတြပဲ။ အဲဒီေန့က သူ့အိမ္မွာ သူ့အသိ
ေဗဒင္ဆရာလိုလို အၾကားအျမင္လိုလိုလူတစ္ေယာက္ေရာက္ေနတယ္။ မင္းဝင္ေမးၾကည့္ပါလား
သိပ္မွန္တယ္တဲ့။ ျပီးေတာ့အဲပုဂၢိုလ္က အရြန္းအေနာက္ေတြကိုမွန္ေအာင္ေဟာတယ္တဲ့။ လူပ်ိုကိစၥဘာ
ညာေပါ့။ အဲဒီအခာက်မွပဲ ကၽြန္ေတာ္ေဘာ္ဒါေတြ ဒီမွာ ပြဲျဖစ္ေနတာကိုရိပ္မိေတာ့တယ္။ ဒီလိုက်ေတာ့
အထူးအဆန္းပါလားဆိုျပီး နဲနဲေတာ့ စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။ ပိုက္ဆံလည္းေပးရတာမွမဟုတ္တာ ဆိုျပီးအိမ္ေပာ္ကို တက္သြားတာေပာ့။
           
            အသက္နည္းနည္းၾကီးလိမ့္မယ္လို့ ကၽြန္ေတာ္ထင္ထားတာ တကယ့္တကယ့္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္
ထက္ၾကီးလွလည္း ၃၊ ၄ နွစ္ေလာက္ပဲ။ နည္းနည္းေတာ့နြဲ့တယ္ထင္ပာရဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေဘာ္ဒာေတြ
လြတ္လိုက္တာျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုပီးစကားနဲနဲေျပာျဖစ္တယ္။ သူက
အေတာ္ေလးလည္းေဖာ္ေရြတယ္ ေနာက္လည္းေနာက္တယ္.. နဂိုကတည္းကမွ ေဗဒင္ဆရာေတြကို
လူလိမ္ေတြလို့ကို တံဆိပ္တပ္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ့ကိုရက္ရက္စက္စက္အကဲခပ္ေနတာေပါ့။
ကဲ..ဟုတ္ပီ ေမြးေန့ေမြးရက္ေျပာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္းေျပာလိုက္တာေပါ့...သူ့ေရွ့မွာရွိတဲ့ စာရြက္ ေလးမွာ ဂဏန္းေတြခ်ေရးမ်ဥ္းေတြတားျပီး သူတြက္ခ်က္ေနတာေပာ့။ ဘာလိုေသးတုန္းဆိုေတာ့
ရပီ ေမြးသကၠေရာဇ္ပဲတဲ့။ အဲလိုနဲ့ ေဗဒင္တိို့ရဲ့ထံုစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ကဘာဖြားညာဖြားေပါ့..အဲကစတယ္။
           
           ကၽြန္ေတာ္တိတ္တိတ္ေလးေနတယ္ မသကၤာတဲ့မ်က္လံုးေလးနဲ့ပဲၾကည့္ေနတယ္။ စကားမ်ားမ်ား
ေျပာမိရင္ မ်က္လံုးေတြမျငိမ္ရင္ သူ့အတြက္ အစအနေလးေတြရသြားမွာဆိုးလို့။ အမ်ားစုေသာေဗဒင္
ဆရာေတြက စက္ေသနတ္ပစ္သလို ေယဘုယ်အေၾကာင္းအရာေတြကေနစလိုက္ျပီး ေမးသူရဲ့တုန့္ျပန္
မွုကိုဖမ္းျပီး ဆက္ေဖာတာပဲမဟုတ္ဘူးလား။ သူတစ္ေယာက္ပဲေျပာေနတာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မွန္မွန္
မွားမွား တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေလးပဲ အင္း အင္း လို့လိုက္ေျပာေပးေနတယ္။ သူကလည္းေမးရွာပါတယ္
သူေျပာတာဟုတ္တယ္မလား ဘာညာေပာ့။ ဘာေတြသိခ်င္ေသးလည္းဆိုတာမ်ိုး... ဒာမွသူဆက္အလုပ္လုပ္
လို့ရမွာကို.. တိုတိုတုပ္တုပ္ပါပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပညာေရး အခ်စ္ေရး ဒီေလာက္ပဲျပန္ေျဖတယ္။ ျဖစ္နိုင္ရင္
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာသူေျပာတာ အကုန္လြဲေစခ်င္တာ ဒာမွျပီးလို့ လဖၻက္ရည္ဆိုင္ေရာက္လို့ရွိရင္ ေဘာ္ဒာေတြ
ကို မင္းတို့ေျပာတဲ့ပုဂၢိုလ္က အလကားပါကြာလို့ ဟားနိုင္မွာ။
           
             ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ အားလံုးခ်ံုၾကည့္ရင္သူေျပာတာေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတိတ္နဲ့ ပတ္သက္တဲ့ အေျကာင္းအရာေတြမွာ မွန္တာေတြပါသလို မွားတာေတြလည္းပါတာပဲ။ အနာဂတ္ကို
ေျပာတဲ့ကိစၥေတြမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လံုးလံုးကို စိတ္မဝင္စားတာ။ ပစၥုပၸန္နဲ့ အနာဂတ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္
လက္ထဲမွာသာရွိတဲ့ ကိစၥေတြလို့ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ သူေျပာတာေတြယံုၾကည္ေနစရာဘာ
အေၾကာင္းမွ မရွိပာဘူး။ ဒာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမွဟန္မေဆာင္နိုင္ခဲ့တဲ့
တစ္ေနရာရွိခဲ့တယ္။ တည္တည္ျငိမ္ျငမ္ရွိေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ့ အမွားအတြက္လိုက္ရွာေနတဲ့မ်က္လံုးတစ္စံု
ရဲ့ေနရာမွာ အျပံုးရိပ္တန္းသြားတဲ့မ်က္နွာနဲ့ လင္းလက္သြားတဲ့မ်က္လံုးတစ္စံုကို သူျမင္လိုက္ရမယ္
ထင္တယ္။
          
           ျဖစ္ပံုကဒီလို။ 'မင္းမေန့ ရန္ကုန္ကေနျပန္လာေတာ့ အတြင္းခံနွစ္ထည္ပါလာတယ္တဲ့'.. အဲဒာအ
မွန္ပဲ။ 'ေနာက္ပီးေတာ့ အဲဒီႏွစ္ထည္က ဘယ္အေရာင္နဲ့ ဘယ္အေရာင္တဲ့'.. ဟာ ဒါလည္းကြက္တိပါပဲလား
ပိုပီးလက္ဖ်ားခါသြားတာက 'ဘယ္အေရာင္ကေဘာင္းဘီမွာ အေပါက္ပါတယ္တဲ့ အဲဒါေလးလြတ္လုိက္ေတာ့
က်က္သေရမရွိဘူးတဲ့'... ဟုိက္ရွား ကၽြန္ေတာ္အေတာ္ေလးကို ပ်ားတုပ္သြားတယ္... အမွန္ပဲ မေန့က
ေတာင္ၾကီးျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ိုးျပီး ေဘာင္းဘီေလ်ွာ္တာ့မွ ေသခ်ာၾကည့္မိတယ္ ဝယ္ထားတာလဲ
ၾကာျပီဆိုတာ သတိရေပမယ့္ ဘယ္အခ်ိန္ကေပါက္ေနမွန္မသိလိုက္ဘူး.. အဲဒာနဲ့ ဗရက္နဲ့ဆြဲလိုက္တာ အ
ေပါက္က ပိုက်ယ္သြားပာေလေရာ.. အဲဒာနဲ့ေရခ်ိုးျပီးေတာ့ အမွိုက္ေတာင္းထဲ ဝဲလုိက္တယ္.. အခုဒီေန့ေတာ့
ဒီလူက ကြက္တိၾကီးလာေျပာေနတယ္။ :D ကၽြန္ေတာ္မျပံုးပဲ ဘယ္လိုေနနိုင္ပါ့မလဲ...

             သူဒီလိုေျပာနိုင္တဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို ကၽြန္ေတာ္ပိုစိတ္ဝင္စားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ့ကို ေပးလိုက္ရတာ ေမြးသကၠေရာဇ္တစ္ခုထဲပါ။ သူဘယ္လိုလုပ္ျပီး ဒီတစ္ကြက္ကို ဒက္ထိေျပာနိုင္လဲ ကၽြန္ေတာ္မစဥ္းစားတတ္ဘူး။ ခရီးသြားရင္ဒီလိုုယူသြားတတ္က်တာေတာ့အမ်ားစုပဲထင္ပါတယ္။
ဒီလိိုဆို ဘယ္နွစ္ထည္ ဘယ္အေရာင္ဆုိတာအလြန္တိုက္ဆိုင္စြာ မွန္သြားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေပာက္ေနတဲ့ကိစၥက်ေတာ့ အေတာ္ေလးကိုေျပာရခက္သြားျပီ။ ဒီတစ္ကြက္ေတာ့ သူ့ကို ခရက္ဒစ္ေပးလိုက္မိတာ အမွန္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္အမ်ိုးမ်ိုးစဥ္းစားတယ္ မေန့ညက လဖၻက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေတာ့ ေဘာ္ဒာေတြကိုမ်ား ေယာင္          ယမ္းျပီးေျပာလိုက္မိလား။ ဒါလည္းမေျပာ လိုက္မိတာေသခ်ာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ရင္းနွီးကၽြမ္းဝင္တယ္ေျပာေျပာ ဒီကိစၥကိုအထူးတလည္ထုတ္ေျပာရေလာက္ေအာင္
မရွိပာဘူး။ ေဘာင္းဘီေပါက္တဲ့ ကိစၥထူးဆန္းတဲ့အေၾကာင္းမွမဟုတ္တာ။ သူဘယ္လိုသိေန နိုင္တာလဲ... ေနာက္ရက္နဲနဲၾကာေတာ့ ဘီယာဆိုင္ထိုင္ျဖစ္တဲ့ခါ ကၽြန္ေတာ့္ေဘာ္ဒါက အဲ ဘဲကိုပါေခါ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီမွာ သူ့ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ျပံုးတုန္းတုန္းလုပ္
ေနတာကလြဲလို့ ဘာမွျပန္မေျဖဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကံၾကမၼာကမ်ား ဒီအခ်ိန္ ဒီအခါမွာ အဲလိုေဘာင္းဘီ
ေပါက္ရမယ္လို့ ပါလာလို့လား။ အဲလို ေတြးမိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ငေပါၾကီးလို့ပဲ ထင္မိတယ္....

                                                                                                                       7pm

Sunday 22 January 2012

"လူနွင့္ သက္သတ္လြတ္ျပႆနာ "

ျပႆနာလို့ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္ေပမယ့္ အမွုမဲ့အမွတ္မဲ့ေနလိုက္တဲ့လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ အသားစား
ျခင္းမစားျခင္းဟာ ဘာရယ္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပာဘူး။ က်န္းမာေရးအရေဆြးေႏြးမွုေတြရွိလာတယ္ အယူမဆပိုင္းေတြနဲ့ ညွိစြန္းမွုရွိလာတယ္ဆိုတဲ့အခာက်ေတာ့ တစ္ခာတစ္ေလလည္း ျငင္းရတာေတြ သိခ်င္လာတာေတြရွိလာပါတယ္။ ဒီထက္အဆင့္ပိုလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘာသာေရးေတြကပါ လာတတ္တယ္။ သက္သတ္လြတ္စားတဲ့ဂိုဏ္းနဲ့ မစားတဲ့ဂိုဏ္းနဲ့ ဆိုျပီးေတာ့ အျပန္အလွန္ အားျပိုင္ မွုေတြျဖစ္လာပါတယ္။ သင္ေကာဘယ္လို သေဘာရပာသလဲ?တခ်ို့အခ်က္အလက္ေတြ နဲ့တကြ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့အျမင္တစ္ခ်ို့ကိုေပာင္းစပ္တင္ျပသြားမွာပာ။ပာဆင္နယ္အျမင္အရဆို ရင္ေတာ့ စားတာနဲ့ မစားတာ သူမသာ ကိုယ္အသုဘ ပာပဲ။ အက်ိုးအျပစ္ေတြက ဒြန္တြဲလ်က္ ရွိေနတာပါပဲ။

၁) သက္သတ္လြတ္စားရျခင္း အေၾကာင္းရင္းနဲ့ အယူအဆမ်ား
               သက္သတ္လြတ္စားေနတဲ့ လူေတြကို ေသခ်ာစစ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ့ကို
ကိုယ့္ယံုၾကည္မွုနဲ့ကိုယ္ စားေနၾကတာျဖစ္ပာတယ္။ အေရွ့တိုင္းသားအမ်ားစုကေတာ့ ဘာသားေရးနဲ့
ဆက္နြယ္ျပီးစားျဖစ္ၾကတာ ေတြ့ရပာတယ္။ အဓိက ကေတာ့သူ့အသက္ကို သတၱဝာတို့ရဲ့အသက္ကို
ငွဲ့ညာလို့မစားရင္း ၾကာေတာ့လည္း သက္သတ္လြတ္သမားၾကီးျဖစ္လာတာပါပဲ။ တစ္ခ်ို့က်ေတာ့လည္း
အသားစားရမၾကိုက္လို့၊ တစ္ခ်ို့က်ေတာ့ အသားနဲ့မတဲ့ဘူးဆိုရမယ္ထင္တယ္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္က
တည္းက အသားသားရင္ ျပန္အန္တယ္။ အာဟာရေဗဒက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ လက္ခ်ာရာတစ္ေယာက္က
ေတာ့ က်န္းမာေရးရွုေထာင့္ကေနၾကည့္ျပီးအသားမစားဘူး။ မ်ွမ်ွတတျဖစ္ေအာင္ vitamin supplement ေတြေတာ့ပံုမွန္ေသာက္တယ္။ တစ္ခ်ို့ေဒသေတြမွာေတာ့လည္း အသားငားက ေပာေပာ
ၾကြယ္ၾကြယ္မရွိေတာ့ မစားရျဖစ္ဘူး။ စေသာစေသာ အေၾကာင္းရင္းေတြရွိၾကတဲ့ထဲမွာမွ အျငင္းအခုန္
ျဖစ္ၾကေလ့ရွိတာ ဘာသာေရးအယူအဆနဲ့ပတ္သက္ေနၾကတဲ့ အုပ္စုေတြဆိုတာ အားလံုးလည္း သိျပီး
သားျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီမွာမွ ပိုျပီးအနုစိပ္တဲ့ အေတြးေတြပာေနျပန္ပါတယ္။ တခ်ို့က ေျခေလးေခ်ာင္းသာ
ေရွာင္တာ။ တခ်ို့သက္သတ္လြတ္က ဥတို့ ေသြးတို့ နို့တို့ မေသာက္ဘူး။ တခ်ို့က ၾကက္သြန္လိုဟာကို အသက္ရွိတယ္ဆိုျပီးမစားဘူး။

၂) လူနဲ့ အစားအေသာက္ေရြးခ်ယ္မွု မူလသဘာဝ
              ကိုယ္ၾကိုက္တာကိုယ္ ေရြးခ်ယ္စားေသာက္တတ္၊ ပံုစံအမ်ိုးမ်ိုးလုပ္စားတတ္တာ လူေတြရဲ့
အၾကီးမားဆံုးအားသာခ်က္ျဖစ္တယ္။ တဖက္ကျပန္ၾကည့္ရင္လည္း ဒီလိုၾကံတတ္ ဖန္တတ္လုပ္စားတတ္
တာက ျပႆနာလာျဖစ္ေနျပန္တယ္။ တရုတ္ျပည္မွာ အစားအေသာက္ေသာင္းက်န္းၾကတဲ့ ပံုေလးေတြ
အြန္လိုင္းမွာေတြ့ဖူးၾကပာလိမ့္မယ္။ ထားေတာ့။
               သြားေတြရဲ့ဒီဇိုင္းကိုေလ့လားျပီး လူရဲ့သေဘာသဘာဝအရျပန္ၾကည့္တဲ့အခာ ပထမသိသာတာ က အစံုစားတတ္သတၱဝာျဖစ္တယ္။ အသားစားစား အသီးအရြက္စားစားအသက္ရွင္သန္ဖို့အတြက္အဆင္
ေျပတယ္။ ပညာရွင္တစ္ခ်ို့ကလည္းျငင္းတယ္။ လူေတြရဲ့သြားဒီဇိုင္းက အသီးအရြက္ကိုပိုစားဖို့ ဖန္တီး
ထားတဲ့ ပံုစံပါတဲ့။ အသားေကာင္းေကာင္းစားနိုင္ဖို့ အေရးၾကီးတဲ့သြားေတြျဖစ္တဲ့ ေကနိုင္း (canine) လို့
ေခာ္တဲ့ စြယ္သြားေလးေတြက ေျပာသေလာက္မထင္ရွားတာ၊ နာမည္ခံေကနိုင္းေတြသာျဖစ္တယ္လို့ဆို
ပာတယ္။ လူရဲ့မူလဗီဇက အသီးအရြက္စားသတၱဝာအျဖစ္စျဖစ္လာရင္းနဲ့မွ ေရြးခ်ယ္မွုေၾကာင့္တျဖည္းျဖည္း
အသားကို စားလားၾကတယ္ဆိုပာတယ္။ အရိုးဆံုး ဥပမာအျဖစ္ လူတို့ရဲ့အနီးဆံုးေဆြမ်ိုး ခ်င္ပန္ဇီ၊ ေမ်ာက္
ဝံေတြဟာ အသီးအရြက္ကိုပဓာနထားစားေသာက္ၾကတဲ့ တိရိစၦန္ေတြအျဖစ္ စာတမ္းျပုစုမွုေတြက သက္
ေသထူေနပာတယ္။ အဲဒီေကာင္ေတြမွာဆိုရင္လည္း လူေတြထက္သိသိသာသာၾကီးတဲ့ ေကနိုင္းေတြပာပာ
တယ္။ အစာရွာစားဖို့ထက္ ရန္မူလာရင္ ခုခံတိုက္ခိုက္မွုဖို့အတြက္သာပာရွိေနျခင္းလို့ ယူဆထားပာတယ္။
           တစ္ဖက္ကျပန္ၾကည့္ရင္လည္း အသားစားတဲ့အက်င့္စတင္ခဲ့တာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အသီးအရြက္
ရွာပားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ အထူးသျဖင့္ ပင္လယ္ခရု ကမာေတြကိုစားျဖစ္ခဲ့တာကို ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ရဲ့ (evolution) ၾကီးမားတဲ့ေျပာင္းလဲမွုအျဖစ္ ပညာရွင္ေတြဆိုပာတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ယေန့လိုၾကံရည္
ဖန္ရည္ျပည့္ဝတဲ့ အမ်ားၾကီးေတြးေခာ္ေမ်ွာ္ျမင္တတ္တဲ့ ဦးေနွာက္ၾကီးျဖစ္လာဖို့အတြက္ေ၇ေနသတၱဝာေတြ ကေန အမ်ားဆံုးရတဲ့ omega-3 fatty acid ကိုစားသံုးမိျခင္းပါပဲ။ ပညာရွင္ေတြရဲ့ေလ့လာမွုအရ တစ္ခ်ိန္
က အစာေရစာျပတ္လတ္လူ့နီပားျဖစ္ခဲ့တယ္လို့ယူဆတဲ့အခ်ိန္ကာလတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ့ဘိုးေဘး
ေတြလို့ဆိုနိုင္မယ့္ လူေတြဟာ ပင္လယ္ခရု ကမာေတြကို အေျမာက္အမ်ားစားသံုးခဲ့ၾကတာကို ေရွးေဟာင္း
ဂူေတြမွာေတြ့ရတယ္ဆိုပာတယ္။ ဒီ omega-3 အခ်က္ကိုေထာက္ခံေနတဲ့ အျခားအေၾကာင္းရင္းတစ္ခ်က္
က ယေန့လူေတြနဲ့ အီဗလူရွင္နရီျပိုင္ဘက္ေတြလို့ဆိုနိုင္မယ့္ နီယန္ဒာတာ (Neanderthal) ေတြရဲ့ဂူေတြမွာ
ေတာ့ ေရေနသတၱဝါေတြကိုစားသံုးတဲ့ အေထာက္ေတြမေတြ့ရပါဘူး။ နီယတ္ဒာတာေတြရဲ့ဓေလ့စရိုက္အရ
လည္း ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ့ဘုိးဘြား Homo Sapiens ေတြေလာက္ ေရၾကည္ရာ ေရြ့လ်ားသြားလာမွုမရွိတာကို
ေတြ့ရပာတယ္။ နီယန္ဒါတာေတြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္ ၃၀၀၀၀ ေလာက္ကမွုမ်ိုးသုန္းေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၾကပာ
တယ္။
        အထက္ကအဆိုေတြဟာ အမ်ားၾကီးကိုလည္း ယုတၱိရွိတယ္ ယံုၾကည္ရတယ္လို့ထင္ပာတယ္။ ဒီအတိုင္း အသားသက္သက္စားတာဟာ အဆင့္ျမင့္ဦးေနွာက္ျဖစ္လာနိုင္မယ္ဆိုရင္ ေခြး၊က်ား၊
ျခေသၤ့ေတြ လူေတြကိုခိုင္းစားေနတာၾကာေလာက္ပာျပီ။ :) အဲေတာ့လူဟာမူလအရအသီးအရြက္ အဓိကစားတဲ့ သတၱဝါျဖစ္ေနေပမယ့္ လိုအပ္လာရင္ျဖစ္ျဖစ္ အရသာကိုေရြးခ်ယ္မွုအရပဲျဖစ္ျဖစ္ အသားစား
ျဖစ္ခဲ့တာဟာ ပိုပီးဦးေနွာက္ေကာင္းတဲ့လူေတြျဖစ္ဖို့ဖန္လာတာပါပဲ။ အဲဒီပိုျပီးေတြးတတ္လာတဲ့ ဦးေနွာက္
ကပဲ စာနာတတ္လာခဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတဲ့အေတြးေတြဝင္လာတဲ့အခာ အသားစားတာ အထူးသျဖင့္ သူ့အသက္
ကိုသတ္စားတာ ေတာ္ပာ့မလားဆိုတာမ်ိုးေတြျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။

၃) အယူအဆအားျပိုင္မွု
             ပိုျပီးေတြးေခာ္တတ္ ခံစားတတ္တဲ့ ဦးေနွာက္ေတြျဖစ္လာတဲ့အခာ ဒႆနေတြက ဝင္လာပာျပီ။ ဒီအပိုင္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ့အျမင္ကိုပဲေျပာျပခ်င္ပာတယ္။ အေပာ္ကအေထာက္အထားေတြကို ၾကည့္ရင္
ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ဘက္ကို ယိမ္းမယ္ဆိုတာကိုခန့္မန္းလို့ရနိုင္ေလာက္မယ္ထင္ပါတယ္။ အယူအဆပိုင္းကိုပဲ
ေျပာမွာမို့ ခံစားခ်က္နဲ့အေတြ့အၾကံုကိုဦးစားေပးသြားမွာပာ။ အသားမစားတာျခင္းအတူတူဆိုရင္ ဘယ္လို
ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ့မစားတာလဲ ဆိုတာပိုျပီးစိတ္ဝင္စားပာတယ္။ အယူမသည္းပဲ သတၱဝာကို တကယ္ကိုယ္ ခ်င္းစာလို့ သနားလို့မစားတာဆိုရင္ အလြန္ၾကိုဆိုပာတယ္ အဲဒီစိတ္ဓာတ္ကို။ အယူသည္းလြန္းျပီးအေရွာင္
လြန္ရင္ ဘာသာေရးမွုိင္းေအာက္ကဆိုရင္ေတာ့ သေဘာမေတြ့လွပာဘူး။
              ဒီေနရာမွာသူ့အသက္သတ္ျခင္းဆိုတာပာလာပာျပီ။ ကံကံရဲ့ အက်ိုးဆိုတာေတြဝင္လာပာျပီ။
လူမွုေရးအရေရာ ဘာသာေရးအရပာ သူ့အသက္သတ္ျခင္းကိုအားမေပးတာကိုေတြ့ရပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္
အတြက္ေတာ့ 'တမင္သတ္တဲ့အသား ျမင္သား ၾကားသား'ဆိုတာၾကီးက နည္းနညး္ေတာ့ကန့္လန့္တိုက္ေန
တဲ့အေနအထားမွာရွိေနတယ္။ ဒီအခ်က္ကိုကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္ ဗုဒၶဘာသာအမ်ားစုနဲ့ကၽြန္ေတာ္ တိုင္ပတ္
နိုင္တယ္ထင္တယ္။ ရွိေစေတာ့။ ရိုးရိုးသားသားပဲ ဖြင့္ခ်ပာရေစ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲလိုအေၾကာင္းျပ
ခ်က္နဲ့ သက္သတ္လြတ္စားတဲ့လူကို အနိုင္ယူေျပာဆိုတာဟာ ဥပေဒကိုလက္တစ္လံုးျခားလုပ္တာလို့ပဲ
ျမင္တယ္။ ေတြးတတ္တဲ့လူတိုင္း ဒီဟင္းခြက္ထဲက အသားဟာ စားသံုးသူေတြစားနိိုင္ဖုိ့ သတ္ထားတဲ့သူ
ေတြသတ္ထားေပးရတာ သိေနၾကပါတယ္။ ဒာဟာ တမင္သတ္ထားတဲ့ အသားမွန္သိတယ္ မျမင္ရ မၾကားရ
ဆိုေပမယ့္ ေတြးၾကည့္ေျပးၾကည့္တာထက္ေတာင္ပိုမွန္ဆိုတာမ်ိုးပာ။ အျပစ္က်ေတာ့ သတ္တဲ့လူခံဆိုေတာ့၊
ဒီလူက ေကာင္းေကာင္းစားပာေစေတာ့ဆိုျပီး လံုးဝအနွစ္နာခံသတ္ေပးလိုက္ရတယ္။ တရားျခင္းဆိုတာအ
ဘယ္မွာ လို့ေျပာရမလို။ သတ္တဲ့လူရွိလို့ စားတာလား စားတဲ့လူရွိလို့သတ္တာလား။ က်ြန္ေတာ္ကေတာ့
ဒုတိယ အခ်က္ေၾကာင့္ ေမြးျမူေရးလုပ္ငန္းၾကီးေတြ သားသတ္ရံုေတြေပာ္လာတာလို့ထင္တာပဲ။ အဲေတာ့
သားသံုးသားဆင္ေျခနဲ့ဆိုရင္ မလံုေလာက္ဘူးလို့ေတြးမိတာပါပဲ။
             အသားမစားလို့ ကုသိုလ္ရမယ္ ပိုျပီးျမင့္ျမတ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း နညး္နည္းေတာ့ ဘဝင္မက်
ျပန္ဘူး။ တကယ္ကိုယ္ျခင္းစာစိတ္နဲ့ မစားတာကို စိတ္ေကာင္းရွိတဲ့လူလို့ ခရက္ဒစ္ေပးလိုက္ခ်င္ေပမယ့္
ျမင့္ျမတ္ပာေပတကားလို့ေတာ့ မဆိိုပာရေစနဲ့။ (စိတ္ေကာင္းနဲ့ စိတ္ယုတ္ အထူးအျဖင့္ guilt ဆုိတာ ဓာတ္ခြဲ ၾကည့္ရင္ တကယ္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္းေရးပာအံုးမယ္) တစ္ခ်ိန္က ငာတုိ့အဘိုးအေဘးေတြ အသားမစားမိခဲ့ရင္ေမာင္မင္းဒီလိုေတာင္ေတြးတတ္ စာနာတတ္မွာ မဟုတ္ဘူးလို့ ကလိထုိးလိုက္ပာရေစ။
           
၄) က်န္းမာေရးရွုေထာင့္က သက္သတ္လြတ္

             တကယ္ေတာ့ သက္သတ္လြတ္စားတာကို အၾကီးအက်ယ္နွစ္ရွည္လမ်ား လုပ္ထားတဲ့ စာတမ္း
ေတြနည္းတယ္လို့ဆိုပာတယ္။ ေကာင္းကြက္ေတြအမ်ားအျပားရွိသလို ဆိုးကြက္ေတြလည္းရွိေနပာတယ္။
ေယဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့ အသီးအရြက္စံုစံုနဲ့ ပမာဏမနည္းမမ်ားစားနိုင္တဲ့ ဗက္ဂ်ီးတစ္ေယာက္ဟာ က်န္းမာေရးပိုေကာင္းတယ္၊ ေသြးတိုး နွလံုးေရာဂာအျဖစ္နည္းမယ္၊ ဆီးခ်ိုရွိခဲ့ရင္ ပိုေကာင္းေကာင္းထိန္း
နိုင္မယ္၊ ကင္ဆာေတြကာကြယ္နိုင္မယ္ ၊ အစာေျခဖ်က္မွုေတြပိုေကာင္းမယ္၊ ခႏၶာကိုယ္အေလးခ်ိန္ကို
ထိန္းနိုင္မယ္ စတဲ့အက်ိုးေတြရနိုင္ပာတယ္။ အသားမစားလိုက္ရေတာ့ ခ်ို့တဲ့သြားနိုင္တဲ့ဓာတ္တခ်ို့ကေတာ့
omega-3 fatty acid, vitamin B12, iron, calcium (နို့္ထြက္ပစၥည္းေတြပာေရွာင္ရင္) စတာေတြျဖစ္ပါ
တယ္။ သက္သတ္လြတ္သမားေတြမွာ (အယူမသည္းရင္) supplements ေတြေသာက္သံုးရင္ပိုေကာင္းပာ
တယ္။ အသားစားပဂၢိုလ္ေတြအတြက္ကေတာ့ ဂ်ာနယ္တကာ ပညာေပးစာေစာင္ေတြမွာေတြ့ေနက် ေဖာ္
ျပေနက်အတိုင္းေလးပဲ 'ၾကက္၊ဝက္၊ဆိတ္၊ အမဲ ေတြကေနထြက္တဲ့ အဆီအအိမ့္ေတြကိုေလ်ာ့စားပာ' လို့။
သက္သတ္လြတ္စားစား အသားပဲစားစား အသက္ကိုဥာဏ္ေစာင့္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ :)

         ဒီေလာက္ဆိုနဲနဲေတာ့ အေတြးပြားလို့ရျပီထင္ပာ့..... Thanks for reading! :)

                                                   .............................
ေျပာဖို့ေမ့ေနတာ ကၽြန္ေတာ္အကုန္စားပာတယ္။ :) အဲ.. အသား မစားရလည္းဘာမွေတာ့မျဖစ္ပာဘူး။
လက္ယာေပာ္မူတည္ျပီးပမာဏကြာသြားတာပာပဲ။ တစ္ခ်ို့သတ္သတ္လြတ္ခ်က္တဲ့အိမ္မွာ သြားစားခဲ့ဖူး
တုန္းက ေ၇လည္တီးတာ။ ဟဲဟဲ ...ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ လက္ရာကအဓိကပါပဲ။ :) အိမ္ရွင္မ
ေကာင္းေတာ့လိုမယ္ဗ်.... :)

                                                                                                                    7PM