Thursday 2 February 2012

ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပခ်င္တဲ့ နိဗၺာန္ (၁)

            
           ေစာေစာထျဖစ္တယ္။ လုပ္စရာေတြလည္း အေထြအထူးမရွိေတာ့စာတစ္ပုဒ္ေလာက္ေရးမယ္လို့
အၾကံေပါ္တာနဲ့ ဘေလာ့ထဲလာခဲ့တယ္။ ၅မိနစ္ေလာက္ေခါင္္းစဥ္ေလးတစ္ခုစဥ္စားမိျပီး ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေန
တယ္။ဟုတ္ပါတယ္ ေခာင္းစဥ္ကအၾကီးၾကီးမို့ပါ။အဲေတာ့ ေသခ်ာဂရုစုိက္ေရးရေတာ့မွာဆိုေတာ့ ေကာ္ဖီေလး
တစ္ခြက္နဲ့ ဂီသြင္းရေသးတယ္။ :)
            နိဗၺာန္တဲ့။ ဘာပါလိမ့္နိဗၺာန္။တစ္သက္လံုးၾကားၾကားလာတာပဲၾကာလွျပီ။ခုထိကို ျငင္းၾကေဆြးေႏြး
ၾကနဲ့ သာမန္ဦးဇင္းေတြေတာင္ လူေတြနားလည္နိုင္ေအာင္ မေျပာျပနိုင္ဘူး။ အေၾကာင္းကေတာ့နိဗၺာန္ ကိုရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ေယာင္ၾကည့္နိုင္ဖို့အတြက္ အေကာင္းဆံုး အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြ မရွိျခင္း ပါပဲ။ ေနရာတစ္ခုလိုလို အားလံုးျပီးဆံုးခ်ုပ္ျငိမ္းျခင္းလုိလို ဘာမွမရွိျခင္းလုိလို အရာရာျပီးျပည့္စံုျခင္းလိုလို
ဆိုေနၾကေပမယ့္ သိက်ေရရာမွုမရွိလွပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေတြးသမားဆိုေတာ့ ေတာင္းတာ
ေတာင္းတေနၾကတာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားတိုင္း ဘုန္းၾကီးေတြဆုေပးေနၾကတာ ဘာမွန္းလဲမသိဘဲ
လက္ခံေနရသလိုျဖစ္ေနတယ္။ အဲ ေတာ့ ေတြးၾကည့္လိုက္ မျမင္နိုင္နိုင္လိုက္နဲ့ဘဲ တစ္သက္လံုးတုိင္ပတ္
ေနတယ္။
            မင္းက နိဗၺာန္အေၾကာင္းေရးေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဆရာၾကီးလား။ နိဗၺာန္ရျပီမို့လို့လားလို့ ရစ္ခ်င္
ၾကပါလိမ့္မယ္။ အဲေတာ့ ဆရာၾကီးလဲမဟုတ္သလို နိဗၺာန္ရဖို့ဆိုတာ ေဝလာေဝးေပာ့။ ဒာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္
ထဲထဲဝင္ဝင္စိ္တ္ဝင္စားမိတဲ့ အရာကိုလိုက္ရွာေနတာ တစြန္းတစေတာ့ရျပီလို့ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဖတ္ျပီးလက္
မခံနိုင္ေသးရင္ေတာ့ ေဝဖန္မွုေတြကို ဆီးၾကိုေနပါတယ္။ :) ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နိဗၺာန္ရဲ့
အေငြ့အသက္ေလးရဖို့ ေနရာဆံုကေနခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ေနတာပါပဲ။ ျပီးေတာ့ သာမန္လူေတြနားလည္နိုင္တဲ့
စကားလံုးေတြနဲ့ (ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တို္င္လည္း ပါဠိမသိပါ ဂါထာတစ္ပုဒ္ေတာင္ေျဖာင့္ေျဖာင့္မရ) သိပၸံဖက္
ကေန ရွင္းေအာင္ေျပာနိုင္ေအာင္ကၽြန္ေတာ္ၾကိုးစားပါမယ့္။
             အဓိကအေၾကာင္းအရာကို မေျပာခင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ့ ဗုဒၶဘာသာဘယ္လိုေရစက္ပါလာသလဲ
ဆိုတာကို အက်ဥ္းေလးေရးခ်င္ပါတယ္။ ပထမဆံုးေတာ့ မိရိုးဖလာေၾကာင့္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္မိခင္က ဘာသာတရားအေတာ္ကို ကိုင္းရွိုင္းပါတယ္။ သားၾကီးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုလည္း လိမၼာေအာင္ ဘာသာ
ေရးေဘာင္ထဲမွာ ခပ္ထားတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဘုရားထိဓားၾကည့္ဆိုတာမ်ိုးဆိုေတာ့ သိတတ္စ
အရြယ္ေလာက္ကစျပီးေတာ့ ဘုရားစင္ဖက္ေျခစင္းထားတယ္ အတုတ္ခံရျပီသာမွတ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက
မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ၃၊ ၄တန္းေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ မိသားစုထမင္းဝိုင္းမွာ ထမင္းေလးစားရင္း
စပ္စုမိတာေလးေတြျပန္သတိရတယ္ (ျပန္လိုခ်င္တယ္ဗ်ာ :( )။ ခက္တာက အေမကလည္း ဘုန္းၾကီးေတြ
ေျပာတာေလာက္ပဲသိေတာ့ တခ်ို့အခ်က္ေတြကမွားေနသလို တခ်ို့ေမးခြန္းေတြကိုလည္း သူမေျဖတတ္
ဘူး။ နည္းနည္းေလာက္ျပန္တူးဆြရရင္ -

'သားတို့ ဘာလို့လူျဖစ္တာလဲ အေမ'
'အရင္ဘဝက ေကာင္းတာေတြ လုပ္ခဲ့လို့ေပါ့'
'လူဘယ္က စျဖစ္လာတာလဲအေမ'
'ဘုရားက အဲလိိုေမးခြန္းကို မေျဖခဲ့ဖူး သား' 'အဓိက ကေတာ့ သာသနာရွိေနတုန္း နိဗၺာန္ကၽြတ္တမ္းဝင္
ေအာင္လုပ္ဖို့ပဲ အေရးၾကီးတယ္' 'ေနာက္ပြင့္မယ့္ အရိမိတၱယ် ဘုရားလက္ထက္မွ မက်ြတ္ေသးရင္
ကၽြတ္တမ္းဝင္ဖို့ မလြယ္ေတာ့ဘူး'
'ဟာ ..တျခားဘုရားေတြရွိေသးတာလား'
'ရွိတာေပါ့ သားရယ္.. အခု အေမတို့ ကိုးကြယ္ေနတဲ့ ေဂါတမဘုရားရွင္ေရွ့မွာ ဘုရားသံုးဆူပြင့္ခဲ့ျပီးျပီ'
'ေအာ္ သားတို့ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ဘာလို့ မက်ြတ္တာခဲ့တာလဲ မသိဘူးေနာ္'
'ပာရမီ အေရအခ်င္းမျပည့္မီလို့ေပါ့ သားရယ္ ဆိုးမိုက္ခဲ့တာေတြလည္း ရွိမွာေပါ့' 'အဲဒာေၾကာင့္သားကို
လိမၼာဖို့ ဘုရားတရားမိဘ သိဖို့ ေျပာေနရတာေပါ့'
'အဲဒီ နိဗၺာန္ကၽြတ္တမ္း တရားဆိုတာဘယ္လိုမ်ိုးလဲအေမ'
'အရာရာခ်ုပ္ျငိမ္းသြားတာေပါ့ လူထပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့ ေအးခ်မ္းသြားတဲ့ေနရာေပါ့' 'ဒါ့ေပမယ့္သား နိဗၺာန္ေရာက္ဖို့ဆိုတာ သိပ္ကိုခက္ခဲတယ္... ေတာ္ရံုၾကိုးစားမွုမ်ိုးနဲ့ မရဘူး သား'

             အေမေျပာခ်င္တာ ေနရာ တစ္ခုလို့ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိတယ္။ အဲလိုပဲ မရရင္ခက္ျပီ
လို့တဆက္ထဲ စိတ္ပူမိတယ္။ ဘယ္လိုေနရာမ်ိုးလဲ ဆိုတာကိုလည္း သိပ္သိခ်င္ခဲ့မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့
လဲဒီလိုပဲ ေက်ာင္းေတြတက္ ဟုိလုပ္ဒီလုပ္နဲ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ရွိသြားေရာ။ ေဆာ့တာစားတာနဲ့အိပ္တာ
နဲ့ ပဲၾကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။ လျပည့္လကြယ္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေလးသြားလိုက္ ဘုန္းၾကီးေပးတဲ့နိဗၺာန္ကိုပဲ
ယူျပီးျပန္လာလိုက္နဲ့။ သိပ္ကိုနက္နဲခက္ခဲတဲ့အရာတစ္ခု ကိုယ္မလွမ္းနိုင္ေသးတဲ့ေနရာတစ္ခုလို့ပဲ
ယူဆလာခဲ့တယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားရင္ နံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ဇာတ္ေတာ္ပန္းခ်ီေတြကေတာ့ အေတာ္ကို
စိတ္ဝင္တစားသြားသြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ေအးခ်မ္းမွုတစ္ခုရရျပီ ျပန္လာတယ္လို့ ခံစားမိခဲ့တယ္။ ကိုယ္ကိုယ္ကိုေတာ့ ငါဟာဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ေယာက္လို့ စိတ္ထဲမွာ ၾကိတ္ဂုဏ္ယူေနတတ္ခဲ့မိတယ္။
ေက်ာင္းမွာလဲ ဝတ္ရြတ္ဆို အျမဲလိုလိုပါျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ရြတ္တာရြတ္ခဲ့တာ အဓိပၸာယ္ေတြကို
သိပ္လည္းမသိခဲ့ မေမးျမန္းမိခဲ့ပါဘူး။

       တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝကေတာ့ အေမနဲ့လည္းေဝးသြား လျပည့္လကြယ္နဲ့လည္းေဝးသြားျပီး
လဖၻက္ရည္ဆိုင္ ဘီယာဆိုင္နဲ့ပိုနီးသြားခဲ့တယ္။ :) အမွန္ေတာ့ ကိုးတန္းဆယ္တန္းမွာေလာက္ ကတည္း
က သိပၸံကို အထူးသျဖင့္ သခ်ာၤနဲ့ ဖီးဆစ္ကို စိတ္ဝင္တစားရွိခဲ့ ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ၾကားသိထားတဲ့
ဇာတ္ေတာ္ေတြ ဘုရားေဟာဆိုတာေတြဟာ အားလံုးမွန္ပါ့မလားဆိုျပီး သံသယဝင္လာတယ္။ ၾကားထဲ
ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ေတြမွာ အထူးသျဖင့္ သၾကၤန္လည္ရတာကို မၾကိုက္တဲ့ကၽြႏ္ေတာ္ ၇ရက္ ဒုလဘခံျဖစ္ခဲ့
တယ္။ အဲဒီမွာ စနစ္တက် တရားထိုင္တာေတြကို နည္းနည္းပါးပါးလုပ္တတ္ခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္
ေတြေဟာတာကိုရွင္းတာေတြကို နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ တရားထိုင္တာ နဲနဲ
ၾကာလာရင္ ေညာင္းတာညာတာကိုေက်ာ္လာျပီဆိုရင္ ေခာင္းထဲမွာရွင္းျပီးေနလို့ေကာင္းလာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္ အဲ တာအစပဲရွိေသးတယ္ဆိုတာကို။ :) ဒီအခ်က္ကေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေရးမယ့္
အေၾကာင္းေတြမွာ ဘာလို့အဲလိုခံစားရတာလဲဆိုတာကိုေျပာတဲ့ခာလိုမွာမို့ ၾကိုလမ္းခင္းထားတာပါ။

               ခက္တာက ပါဠိအဓိပၸာယ္ေတြ။ အဲလုိစကားလံုးအဓိပၸာယ္မွတ္ရတာ ကၽြန္ေတာ္အလြန္ဖီးလ္
မလာ။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာေနတုန္းတစ္ခုမသိရွိလို့ နီးစပ္ရာဘုန္းၾကီးေမးရင္ ပာဠိညပ္ျပီး ျပန္ျပန္ရွင္တယ္။
အရွင္ဘုရား ပာဠိမပါဘဲ ျမန္မာလိုၾကီးပဲ ဝင္းကနဲျမင္ေအာင္ရွင္းျပပါဘုရားဆိုရင္ သူတို့တိုင္ပတ္ျပီပဲ။ အမွန္
တကယ္လဲ တခ်ို့စိတ္ျဖစ္စဥ္နဲ့ပတ္သက္ေနတာေတြကို ရွင္းဖို့ ျမန္မာစကားလံုးရွားေနတာရိပ္စားမိပါတယ္။ တခ်ို့ဘုန္းၾကီးေတြလည္း ရီပလိုင္းျပန္ေတာင္မလားဘူး။ တကယ္ေတာ့ သၾကၤန္တြင္းဘုန္းၾကီး
လာဝတ္တဲ့သူေတြအမ်ားအျပားဟာ ကုသိုလ္ရတယ္ဆိုလို့လာၾကတာပါ။ တရားနဲ့ ပတ္သက္လို့ကေတာ့
သိပ္စပ္စပ္စုစုမရွိလွၾကပါဘူး။ ပိုျပီးဝမ္းနဲစရာေကာင္းတာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တန္ဖိုးထားတယ္ဆိုတဲ့
ဘာသာတရားရိပ္ေအာက္မွာ မနာလိုမွုေတြ၊ ခ်စားတဲ့ကိစၥေတြကို ေတြ့သိလိုက္ရတယ္။ ဘယ္ဆရာ
ေတာ္က ဘယ္လို၊ ဘာေၾကာင့္ဒီေနရာရသြားတာ၊ ဟိုးေန့ကလာလွူတဲ့ဟာေတြ ဒီဦးဇင္းပဲ အကုန္သိမ္း
သြားတာ ျပန္ထြက္မလားေတာ့ဘူးဆိုတာေတြ။ ေအာ္ အဲဒီမွာ သံဃာေတြကို ကိုးကြယ္ရင္လည္း ၾကည့္ကိုး
ကြယ္ဖို့လိုလာျပီ၊ ေတြ့ေတြ့တိုင္းဦးခ်ဖို့ သန့္ရွင္းစင္ၾကယ္ရဲ့လားဆိုတဲ့ေမးခြန္းေတြရွိလာတယ္။ မွန္တာ
ေျပာတာဖို့ ပုတ္ခတ္တယ္မမွတ္ပါနဲ့။ ဒီထက္ဆိုးတဲ့ ကိစၥေတြရွိတယ္ဆိုတာ စာဖတ္သူေတြလဲ နားစြန္းနား
ျဖားၾကားမိမွပါ။
              ေရးရင္းနဲ့ေခ်ာ္ကုန္ျပီထင္တယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဗုဒၶလမ္းျပခဲ့တဲ့ က်င့္စဥ္ပိုင္းေတြဟာ
သိပ္ကိုတန္ဖိုးရွိတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္။ တိမ္မေယာင္နဲ့လည္း အေတာ္နက္တယ္ဆိုတာကို
သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ သံသရာဆိုတာကို ဗုဒၶတကယ္ေဟာမေဟာ ကၽြန္ေတာ္မေသခ်ာလွသလို လက္ေတြ့မွာ ျမင္နိုင္တဲ့ အေထာက္အထားေတြလဲနည္းေနပါေသးတယ္။ ေထရဝါဒ မဟာယာန ဇင္ စတဲ့
ဂိုဏ္းဂနေတြမွာ အျမင္ကြဲလြဲမွုေတြရွိေနေပမယ့္ သစၥာေလးပါးနဲ့ မဂၢင္ရွစ္ပါးကေတာ့ အားလံုးအတူတူလက္
ခံထားတဲ့အပိုင္းျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုေတြ့ရတယ္။ အဆံုးမွာကေတာ့ နိဗၺာန္ရရွိေရး အသိဥာဏ္္အလင္းပြင့္
ေရးဖို့ အေရးပဲျဖစ္တယ္။
              မယံုမရွိပါနဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အနာဂတ္ကို အစီအစဥ္ဆြဲခဲ့တဲ့ခာေတြတုန္း
က ဘုန္းၾကီးအျပီး ဝတ္လိုက္ဖို့ပာလည္း ပါတယ္။ သံသယေတြအမ်ားၾကီး မရွင္းလင္းနိုင္တဲ့ အရာေတြအ
မ်ားၾကီးရွိေနတဲ့ အမိုးတစ္ခုေအာက္ကို ဘဝနဲ့ရင္ျပီး ေျခဆံုပစ္ဝင္ဖုိ့မရဲခဲ့လို့တာ အဲဒီလမ္းကိုမေရြးခဲ့တာပါ။
တကယ္ေတာ့ ဘဝဟာ ေစ့ေစ့ေတြးၾကည့္ရင္ အနွစ္မဲ့လွတယ္လို့ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိခဲ့တယ္။ ဒီလိိုပဲ
သံသရာဆိုတာ တကယ္ရွိလို့ ရွည္လ်ားေနအံုးမယ္ဆိုရင္ နိဗၺာန္ဟာတကယ္ပဲ အဆံုးတစ္ခုဆိုရင္
အဲဒီပန္းတိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္တကယ္လိုခ်င္ပါတယ္။ ရေအာင္လည္း ဥာဏ္မွီတယ္လို့ ယံုၾကည္ခဲ့ပာတယ္။
ထူးထူးျခားျခား အေနွာင္အဖြဲ့ဘာမွ မရွိေသးေတာ့ ဒီလမ္းကိုေရြးမယ္ဆိုလည္း သိပ္ေတာ့ ျပႆနာမရွိလွ
ဘူး။ အေမကိုေတာင္ ခပ္ေနာက္ေနာက္ေျပာလိုက္ေသးတယ္  အဲလိုဆို အေမဘယ္လိုခံစားရမလဲလုိ့။
'ေကာင္းတာေပါ့ မင္းသေဘာလို့' သာသူေျပာေနေပခဲ့မယ့္ မ်က္ဝန္းထဲမွာေတာ့ နေျမာသလိုခံစားေနရ
တယ္ဆိုတာ ခုေတာင္ျပန္ျမင္ေယာင္လို့ရေနေသးတယ္။ 'မင္းအေဖအတြက္ေတာ့ မ်ိုးဆက္ေလး မက်န္
ခဲ့ေတာ့ ဘူးေပါ့ကြာ' တဲ့ လုပ္လိုက္ေသးတယ္။
            စာရွည္အံုးမွာျမင္ေယာင္ေနတဲ့ အတြက္ ဒီမွာပဲ ခဏေလာက္နားျပီး ေနာက္မွ အပိုင္း ၂ ထပ္ေရး
ရင္ပုိေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ နဲနဲဆိုျပီး မ်ားမ်ားျဖစ္သြားတယ္ :) အျမီးအေနနဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ရွုေထာင့္ ကေနေျပာမွာလဲဆိုတာကို နဲနဲေလာက္ေျပာျပခ်င္ပာတယ္။ Neurobiology, Psychology, Evolution of Intelligence, Human Evolution, Cosmology & Mind Science စတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြဖက္ ကေန ေျပာျပနိုင္ဖို့ၾကိုးစားသြားမွာပါ။

                                                                                                             7PM 
Thanks for the visit and reading my posts!!! :)

No comments:

Post a Comment